De strijd die accepteren heet…

Passiebloem - de strijd die accepteren heet -janetbouwmeester.nl

Ik dacht dat ik dat al had gedaan. Dat is ook zo maar… er is een maar. Er bleek meer te accepteren dan ik dacht.

In mijn boek Ziekelijk Gelukkig heb ik uitgebreid geschreven over het accepteren van chronische ziekte en ook over mijn eigen acceptatieproces, dat startte toen ik in de Ziektewet raakte in 2006. Het duurde lang en was niet gemakkelijk. Hoewel ik heel goed door had dat het een proces is dat niet zomaar is afgerond, had ik dat voor mezelf wel min of meer gedaan. ‘Acceptatie? Daar ben ik nu wel klaar mee hoor…’ Maar wat ik schreef in mijn boek over emoties – dat die steeds maar weer terugkomen als je weer een nieuwe fase van je ziekte ingaat (bijvoorbeeld tijdens een nieuwe opvlamming, of bij nieuwe symptomen) geldt ook voor acceptatie.

In ben in mijn vrienden- en kennissenkring en in mijn werk als ‘gezondheidskunstenaar’ heel veel mensen tegengekomen die zeiden dat ze überhaupt niet doen aan accepteren omdat dat voelt als ‘dat je het allemaal wel oké vindt’. Maar dat is voor mij niet de betekenis van acceptatie. De betekenis van acceptatie is voor mij dat je accepteert dat je een chronische ziekte hebt. Je ziet het onder ogen als een feit.

“Een ziekte hebben is heel onhandig als je je doelen wilt bereiken”

Ik zag het voor het eerst onder ogen als een feit tijdens een gesprek met een bedrijfsarts in 2006. Ik zat inmiddels een maand half en half in de ziektewet (ik wilde er niet helemaal in en ik bleef maar over m’n grenzen heengaan en nog zieker worden door nog steeds een paar uurtjes te blijven werken). Deze arts zei recht in m’n gezicht: “Jij hebt je ziekte nooit geaccepteerd. Het wordt tijd dat je dat nu doet.” Ik vond dat heel confronterend. Ook omdat ik toen besefte wat ik allemaal kapot maakte door te doen alsof ik niks had.

Dat is inmiddels alweer bijna 12 jaar geleden. Ik schreef in Ziekelijk Gelukkig al dat accepteren niet iedere dag even gemakkelijk vond, maar dat ik ook had ontdekt dat als het (langdurig) slechter met me ging ik er dan na een tijdje minder moeite mee had. Na die ‘soort van’ acceptatie, zat ik een aantal jaren ‘wel goed’ op dat vlak.

Rond de tijd dat mijn boek uitkwam, besloot ik ook te starten als parttime ZZP-er. Hoewel het slechts om een paar uurtjes per week ging, kwam mijn enorme bewijsdrang, doelgerichtheid en verantwoordelijkheidsgevoel naar boven. Ineens verwachtte ik van mezelf dat als ik op de ene dag zoveel kon doen, dat op de andere dag ook moest. En als ik eenmaal zelf wat geld had verdiend, verwachtte ik ook dat ik dat moest blijven doen. Op goede dagen bleek het toch het makkelijkst ziek zijn weg te drukken en meer van mezelf te vragen. Een ziekte hebben is heel onhandig als je je doelen wilt bereiken.

In een langdurige opvlamming gaf ik me na een aantal dagen uitgeteld op bed wel weer over aan hoe de situatie was, maar zodra ik weer opklom en weer hoop kreeg, vaak na enkele weken van succes, leek de acceptatie weer als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik begon me na een tijdje te ergeren aan deze continue wisseling: “Wat is het nou, Janet. Je moet kiezen: wel of niet accepteren en niet alleen wanneer het jou uitkomt.”

“Acceptatie is eerder een vloeiend proces dan een vaststaand feit.”

Voor mij betekende acceptatie dat ik accepteer dat ik een chronische ziekte heb. En dat was het dan: je richt je leven erop in en je gaat door. Maar accepteren dat je een ziekte hebt en accepteren dat je een ander leven hebt gekregen zijn 2 heel verschillende dingen. Ik was vergeten te accepteren dat een ziekte hebben ook vaak betekent dat je tekent voor een compleet ander leven. Vaak niet het leven zoals jij dat voor ogen hebt. Ik heb gemerkt dat acceptatie voor mij een terugkerend thema zal worden. Het zal gepaard gaan met de ups en downs van mijn ziekteproces maar ook met wat daarbij komt kijken: hoe mijn levenskwaliteit op dat moment is en hoe de invulling van mijn leven er uitziet of nog uit kan zien. Omdat dit wisselend is, wordt acceptatie eerder een vloeiend proces dan een vaststaand iets. Dit wist ik 10 jaar geleden nog niet. Maar met leeftijd komt inzicht. Misschien moet ik ‘accepteren dat ik het (alles bij elkaar) nooit geheel zal accepteren’.

Hoe denk jij hierover? Ik ben benieuwd naar je reactie!

5 gedachten over “De strijd die accepteren heet…

  1. Jose zegt:

    Ik zeg vaak accepteren doe ik het hiet, maar ik kan wel Ervoor zorgen dat ik leer oMgaan met mijn kwetsbare lijf. En blijf zoeken naar balans maar als het accepteEr heb ik het gevoel dat ik het bijltje er bij neer gooi. Dat nooit! Lastig en zal altijd weer de kop opsteken.

    Beantwoorden
    1. janet zegt:

      Inderdaad, nooit het bijltje erbij neergooien. Ik zou dan zelf in een heel negatieve spiraal terecht komen, denk ik 🙁

      Beantwoorden
  2. greet zegt:

    WELlicht betekent voor mij accepteren wat anders dan voor jose en janet (sorry, ik poog met kleine letters te schrijven maar tablet wil niet mee) niet accepteren zorgt bij mij voor gigantisch veel frustratie, het betekent zoveel als “ik ben een hypochonder”. Accepteren is en blijft wel zeer moeilijk zeker omdat, net als je een beetje klaar bent je aan te passen aan je nieuwe leven, andere bezigheden gezocht hebt en erkend dat ook sommige leuke dingen niet langer haalbaar zijn er weer een nieuw symptoom of ander (bijkomende chronische) ziekte opduikt waardoor je weeral mag gaan accepteren dat het vanaf nu nog minder en trager zal moeten.

    Blij met je artikel. Het lijkt wel het thema van de week, althans in mijn leventje veelbesproken. Wintermoeheid? Waardoor alles wat lastiger is. We zijn niet alleen,

    Beantwoorden
  3. Caroline zegt:

    Blij met dit artikel. IK herken een hoop en het lucht op dat ik niet de enige ben die hiermee worstelt.
    Ik denk dat ik mijn aandoeningen deels heb geaccepteerd en deels ook niet. Ik kan dat gewoon niet, want dan heb ik het gevoel dat ik alles op geef.

    Ik heb sinds een paar jaar wel mijn levensstijl aangepast en ik werk ook niet meer fulltime. Dit vind ik al een grote stap in de goede richting. Maar omgaan met de up’s en Down’s en mijn omgeving blijft toch lastig.

    Beantwoorden
  4. Suzanne zegt:

    Super herkenbaar! Mooi omschreven wat acceptatie inhoud. En dat als je chronisch ziek bent, het inderdaad niet gaat om een ding accepteren, maar om veel meer facetten. Precies het proces waar ik ook in zit. Hoe kan het allemaal toch accepteren en toch mijn leven leven. Mooi geschreven!

    Beantwoorden

Laat een antwoord achter aan Caroline Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *