Janet Bouwmeester

Ziekelijk Gelukkig

leven in het nu

Welke wijsheid ik van het leven heb geleerd…

door Reageer

wijsheid

In de aanloop naar de feestdagen ga ik bijna van nature mijn leven overdenken. Net zoals ik dat doe met mijn verjaardag: Wat verwacht ik van het nieuwe jaar? Zit ik op de juiste weg? Wat heb ik geleerd? En soms verbaas ik me… over hoeveel ik schijnbaar denk te hebben geleerd, maar waar ik toch vaak niet naar leef. Omdat het zo gemakkelijk is die wijsheden te vergeten. Terwijl vergeten me soms juist in de problemen brengt in plaats van dat het nou echt zoveel gemakkelijker is, dat negeren. Snap je wat ik bedoel?

Wijsheid 1: Doseer je energie
Dit is een wijsheid die je al snel ontdekt als je chronisch ziek bent. Het lijkt zo simpel, je hieraan houden. Maar makkelijk is het zeker niet. Wat als dingen leuk zijn? Zo leuk dat je ‘nog even’ door wilt gaan? Wat heb je ervoor over? Een brakke dag? Keuzes, hè… 😉

Wijsheid 2: Van chagrijnig zijn, word je alleen maar chagrijniger
Dus kun je maar beter met je halfvolle glas het leven tegemoet treden.
Als je deze blog leest, dan ga ik ervan uit dat je inmiddels hebt ervaren dat het leven zeker niet alleen maar een pretje is. Je wordt ziek, je verliest je baan, je hebt te weinig geld, je wordt bestolen, je naasten worden ziek, je gaat dood… Er gebeuren ook nog wel eens wat leuke dingen tussendoor, hoop ik maar! Nu kun je zitten chagrijnen en bedenken hoe naar alles is en hoe weinig of je kunt of invloed hebt, maar je had vast ook al gemerkt dat je daar niet vrolijker van wordt. Vaak gaat er dan nog meer mis! Dus kun je maar beter tegen jezelf zeggen ‘Het is wat het is’, je realiseren dat je heel nietig bent, dat alle levende mensen op deze aarde leed ondervinden, en er maar het beste van maken.

Wijsheid 3: Als je het niet probeert, lukt het ook niet
Dus ga er gewoon voor. Het leven doet je soms versteld staan. Laat je verrassen!

Wijsheid 4: Het leven is kort, dus doe nu wat je echt graag wilt doen
Niemand weet of er een morgen komt, of een volgende week of een volgend jaar. Zieke mensen leren dat vaak door hun ziek zijn, maar mijn allerwijste les was een collega die al weken praatte over de fantastische reis die ze met man en dochter naar familie in Nieuw-Zeeland ging maken. Jaren hadden ze voorbereid en gespaard voor deze ultieme reis. Ze zouden in juni gaan. In maart kwam haar echtgenoot om het leven bij een auto-ongeluk. Wat een triestheid. Omdat ik in die periode een andere baan kreeg, weet ik nooit of ze die reis nog met z’n tweetjes hebben gemaakt, maar ik denk het niet… *sip*

Wijsheid 5: Wees gul en geef
Geef je wijsheid, je geluk, je liefde, je hulp, je dankbaarheid… Geef het door. Samen kunnen we de wereld zoveel mooier maken voor elkaar.

Welke wijsheden heb jij geleerd in jouw leven tot nu toe?

 

Nieuwe woning!

door 3 Reacties

Nieuwe woning

Nieuws! Nieuws! Nieuws! Zoals je in de titel al kunt lezen, heb ik eindelijk  de nieuwe woning gevonden waar ik zo naar verlangde. Op dit moment woon ik nog in een stadsappartementje van zo’n 35 vierkante meter. Over precies een week betrek ik mijn riante villa met zwembad in het Gooi. Haha, nee. Gelukkig niet (echt niet!). Ik ga op de bovenste verdieping van een 4-etages hoge flat wonen (er is een lift) met een royaal balkon en die tweede slaapkamer die ik zo graag wilde. Deze flat is gelukkig ook een stuk dichter bij het UMCG (van 20 min lopen naar 5 min lopen). Dat is ten slotte waar ik eigenlijk woon, haha.

Nee, serieus. Ik hoop de komende tijd even bevrijd te zijn van het UMCG. Ik heb de revalidatie ruim 2 weken geleden afgerond met een dikke voldoende. Dat betekent dat mijn ‘kunnen’ zowel op het gebied van fietsen als van lopen is verdubbeld. Nu kwam ik van heel ver en betekent die verdubbeling helaas dan weer wel dat ik nog een lange weg voor de boeg heb. Maar dat geeft niet. Als ik kijk naar een jaar geleden, of zelfs maar een half jaar geleden ziet mijn leven er een stuk rooskleuriger uit en heb ik vooral veel meer vrijheid vergaard. Waar ik wel nog aan moet wennen is dat nu de organen in mijn borstkas weer rustig lijken (ik zeg lijken want de lupus ontstekingswaarden in mijn bloed zijn erg hoog, vertelde mijn reumatoloog me woensdag), ik weer enorm last heb van mijn gewrichten en dat is erg wennen. Die pijn is heftig en je wordt er zo stijf en voor je gevoel zo oud van. Helaas is er ook maar één medicijn dat daarvoor echt goed helpt: prednison. Maar daar doe ik voorlopig niet meer aan.

Dat verhuizen gaat volgende week gebeuren. Ik leef inmiddels al 2 weken tussen de verhuisdozen. Ik probeer zelf zoveel mogelijk ’tussendoor’ in te pakken. Dat betekent vaak 10 à 15 minuutjes want daarna is rusten echt wel even gewenst. Afgelopen weekend had ik een welverdiende rustpauze op Texel met een aantal van mijn toffe vriendinnen (we kennen elkaar allemaal al zo’n 20-25 jaar!). Vanaf komende week worden de hulptroepen ingezet. Met z’n tienen moet het lukken. En ik heb met mijn hand op mijn hart moeten zweren dat ik alleen maar de supervisie doe. Ik zit en ik kijk toe. Ik deel de orders uit en oh ja, ik mag wel zorgen voor het eten. Nou, dat laatste gaat helemaal goedkomen 🙂

Ook al zie ik er best tegenop (en vind ik het straks ook super spannnend zomaar in een nieuw en dubbel zo groot huisje te trekken), ik heb er ook onwijs veel zin in. De volgende blog komt hopelijk vanuit mijn nieuwe kantoor, annex hobbykamer, annex fitnessruimte, annex logeerkamer. Tot gauw!

 

Niets moet

door Reageer

grijns

Het komt jou vast ook bekend voor: van alles ‘moeten’ van jezelf. En teleurgesteld zijn als het weer niet is gelukt, ook al had je jezelf overvraagd als je het wel gedaan had. Ik ben inmiddels al weken bezig met het updaten van mijn website. Het nog steeds is het verre van klaar. Iedere dag neem ik me voor een aantal flinke stappen verder te komen maar meestal valt het me tegen hoe ver ik uiteindelijk ben opgeschoten. En gisteren hoorde ik mezelf voor het eerst zeggen: ‘Wat maakt het ook uit?’ En toen vroeg ik me af: ‘Maakt het ook uit?’ Nee, eigenlijk niet. Waarschijnlijk ben ik de enige die zich er druk om maakt. En of het nu vandaag af is of volgende week of over een half jaar? Ach, kan het wat schelen? Dat ik soms wat doe en dat dat me een goed gevoel geeft, dat is eigenlijk veel belangrijker. We moeten vaak zoveel en we vragen ons veel te weinig af: ‘Moet dat wel echt?’ en ‘Wie doe ik daar nu echt een plezier mee?’

Ik laat mijn website en mijn plannetjes lekker voor wat ze zijn. Volgende week zijn ze er ook nog wel. Het komt zoals het komt *tevreden grijns*

 

 

Definitie van succes

door 1 Reactie

IMG_20120908_122645

Wanneer je opgroeit in het westen, word je groot gebracht met het idee van de ‘maakbare wereld’: als je maar hard genoeg werkt, kun je alles bereiken wat je wilt. Maar is ons leven wel zo maakbaar als we denken?

Al vroeg had ik mijn leven uitgestippeld: ik zou een werkende moeder worden (32 uur per week), met een succesvolle carrière (bij voorkeur werkend bij een landelijk (glossy) tijdschrift, man, kinderen, koopwoning, misschien een vakantiehuisje in Andalusië of Toscane … en veel mooie vakanties. Als je het maar graag genoeg wilt en hard genoeg zwoegt, dan moet het lukken toch?

Ik las massa’s en massa’s zelfhulpboeken (en schreef er zelf ook 1) en raakte geïnspireerd door succesverhalen. Het leek zo simpel. Ik was al ziek, maar ik bleef dromen. Als ik dan niet 32 uur kon werken, dan maar 24 uur. En niet in dienst bij een werkgever? Dan maar een eigen bedrijf. Die koopwoning, die man en die kinderen … dat kon nog wel. Ik geloofde sowieso niet in kinderen voor je dertigste.

En als je dan 36 bent en beseft dat het allemaal niet lukt? Dat je je dagen grotendeels in bed doorbrengt en dat je wat je ook doet maar niet de volledige regie over je ziekte in handen krijgt? Dan voel je je machteloos. Een mislukking … één van die weinige mensen die het kennelijk niet lukt om een droom te verwezenlijken terwijl het volgens de boekjes zo makkelijk is.

“Maar de waarheid is dat veel mensen helemaal niet zo geslaagd zijn.”

Maar de waarheid is dat veel mensen helemaal niet zo geslaagd zijn. We leven gewoon ons leven. Met bergen en dalen. En het enige wat er daarin eigenlijk echt toe doet is dat je van dag tot dag  je fijne momenten ervaart.

Is er iemand nu echt zo blij geworden van bakken geld? Werken tot je er bij neervalt? Een interessante titel of functie-omschrijving? Een groot huis? Poepluiers? Een baby die je ’s nachts wakker houdt? Een tas van Prada? Nee, wij mensen worden blij van een gezellige middag met vrienden, een bbq op het strand, een boswandeling, tikkende regen op het raam, warme chocolademelk als je net buiten in de vrieskou hebt geschaatst, de glimlach van je oma of van je peuter, zomaar een bos bloemen krijgen, iemand blij kunnen maken, keihard lachen met pijn in je buik …

En als je die dingen elke dag ervaart, volgens mij ben je dan echt geslaagd in het leven.

 

 

 

Als ik beter ben, dan ga ik …

door Reageer

surfen

Deze blog schrijf ik niet vanuit het idee dat ik gedeprimeerd wil worden van alles wat ik nu en de laatste jaren niet kan, maar om een lijstje te hebben met dingen die ik zou kunnen doen als ik in de komende jaren op wonderbaarlijke wijze weer genezen ben. Een mens moet blijven dromen en hopen toch? 😉

Zo vaak kom ik dingen tegen waarvan ik denk, wat zou ik dat graag een keer (of heel vaak doen). Maar die dingen lukken me nu echt niet …
Hier komen ze:

1. Een dag nergens bij na hoeven te denken, niet hoeven rusten en gewoon leven.
2. (Zee)surfen. Op de een of andere manier lijkt me dit al ruim tien jaar de allerleukste hobby die je potentieel zou kunnen hebben. Nu woon ik niet dicht bij de zee dus echt makkelijk zou het ook niet gaan als ik geen lupus had, maar toch … En ik heb wel eens op een surfplank gestaan, zo’n 10-15 jaar geleden maar toen kreeg ik het zeil niet omhoog. Hmm …
3. Zonder medicijnen van huis vertrekken voor minimaal 24 uur 🙂 Maar als ik genezen ben, zijn ze vast ook niet meer nodig 😉
4. Skiën. Ik ben opgegroeid zonder wintersport en toen ik eindelijk besefte (rond mijn twintigste) dat skiën vast heel leuk zou zijn had ik vreselijk veel last van mijn gewrichten. Nu doen mijn gewrichten het redelijk maar zit mijn energieniveau op nul. Ik vraag me af of de latten en ik ooit kennis met elkaar gaan maken. Oh ja, en ik heb echt een hekel aan kou en winter!!
5. Heel hard rennen en heel lang (maar 5 minuten is ook goed).
6. Naar Macchu Picchu. Het ligt te hoog voor mijn longen 🙁 En op dit moment maak ik even helemaal geen lange vliegreizen meer …
7. Landen waar het vochtig warm is, zoals India. Weer mijn longen die roet in het eten gooien. Grrr. Ik wilde al naar India op mijn 16de. Ik had niet door dat ik toen ook DIRECT moest gaan. Stel niet uit tot morgen of tot je volwassen bent, wat je ook nu kunt doen 😉
8. Eindelijk eens een keer lekker doorwerken aan alle dingen die ik nog in mijn hoofd heb voor deze website en mijn eigen bedrijfje (en dat is echt veel!)
9. In mijn eentje op pad. Echt op pad. Dus niet naar de fysio.
10. Spontaner leven *groteglimlach* Dat ben ik helemaal verleerd!

 

 

Geen bucket list voor mij

door Reageer

bucket list

De laatste tijd kom ik overal de ‘bucket list’ tegen. De term stamt uit het Engels en komt van ‘kick the bucket’ (de emmer omver trappen) ofwel doodgaan. Een aantal jaren geleden kwam er een film uit met de titel ‘The Bucket List’. Twee oudere mannen (Jack Nicholson en Morgan Freeman) hebben beiden niet lang meer te leven en maken hun lijst met dingen die ze absoluut nog wilden doen waar. Meestal staan er op die ‘emmerlijst’ bijzondere dingen zoals bijvoorbeeld parachutespringen of naar Zuid-Afrika gaan, maar het kan ook zijn dat je  ‘makkelijkere’ dingen wilt zoals de tango leren dansen, of misschien gewoon meer tijd doorbrengen met je naasten.

Hoewel ik dol ben op lijstjes maken (en enorm kan genieten van mijn Wunderlist- en Listography-apps) kan ik mezelf er maar niet toe zetten een ‘bucket list’ te maken. Ik heb mezelf afgevraagd waarom ik zoveel weerstand voel … De lijst maakt me sip. Een bucket list is een wenslijst voor je leven, maar niet al die wensen kunnen uitkomen, hoe graag je ook wilt en probeert. En vooral dat laatste zit me dwars. Ik kan nu wel opschrijven dat ik echt heel graag naar Macchu Picchu wil (ja, heel graag!!), maar vanwege mijn longen is dat onwenselijk. In de toekomst zal daar waarschijnlijk weinig verandering in komen. Veel landen op mijn reiswenslijst (ik reis erg graag) kan ik niet bezoeken, bijvoorbeeld vanwege de hoogte, de vochtigheid, de slechte medische omstandigheden, mijn onstabiele gezondheidssituatie en mijn on-fitheid. Bij een bucket list schrijven worden al die dingen die me niet lukken en die ik wel wil echt. Het is confronterend. Ik kan er prima mee leven als ik me concentreer op het dagelijks leven, het nu, de leuke dingen die ik dagelijks doe, het genieten van haalbare vakanties … Maar ik wil niet in een lijst worden geconfronteerd met al die wensen die ik ooit had – en nu heb weggestopt – omdat ze door de lupus van mijn levenspad zijn geveegd.

Ook ineens zoveel moeten voordat je de emmer omver trapt (terwijl je je hele leven al wist dat het niet eeuwig duurt en het  elk moment voorbij kan zijn) is bij mij niet nodig. Daar heb ik toch geen puf voor vechtend middenin een heftige ontsteking.  En als ik wel fit ben, geniet ik dagelijks van al het kleins dat anderen misschien op de bucket list zetten maar voor mij gewoon dagelijkse leven is: Spaans leren, mediteren, genieten van familie en vrienden, dankbaarheid tonen, leuke dag- en stedentrips naar nieuwe plaatsen maken, 3x in de week een nieuw recept maken … Al die fijne dingen waarvan je echt vindt dat je ze (vaker) zou moeten doen, daar hoef je geen bucket list voor. Die moet je meteen in je dagelijks leven inpassen. Je leven wordt er meteen zoveel mooier van!