Omdat de Belastingdienst er zojuist met een blauwe brief bijna voor heeft gezorgd dat ik een hartaanval kreeg en ik me nu erg naar voel, deze heerlijk depressieve blog, om alle lezers ook een slecht gevoel te geven. (Jaja, soms deel ik graag mijn gevoelens. Haha.)
Stel dat je morgen wakker wordt en je krijgt ineens geen lucht meer. Je borstkas doet zeer, je linkerarm doet onwijs zeer, heej, je kunt zelfs niet eens meer rechtop zitten. En, auw, als je dat dan toch lukt blijkt dat je knieën ook onwijs zeer doen, je handen niet meer willen buigen, en dan heb je nog niet eens geconcludeerd wat er verder allemaal nog aan je mankeert (je hart doet het ook niet meer zo goed maar dat had je nog niet door. Soms moet je ook nog iets goeds bewaren voor later! En wie weet, misschien krijg je ook nog nierontstekingen! Yes.) Na een half uur ben je op de een of andere manier toch bij de wc gekomen, want je moest zo nodig en ja, de wc komt niet bij jou. Nu dit dan toch is gelukt dan ook maar de telefoon pakken om je werk af te bellen want werken zit er zo niet in. Dokter ook nog gebeld en poeff ineens bleek dat je single was, helemaal alleenstaand en met niemand om je deze &$%#-ochtend even ergens bij te helpen. Na veel gezeur en gejengel besluit je huisarts toch maar bij je thuis te komen en concludeert vervolgens dat je toch echt bijna dood bent. Nou, vlug naar het ziekenhuis dan. Allemaal onderzoeken, nog meer onderzoeken en dan nog wat meer want ze willen het echt zeker weten. Jaja, je hebt een ernstige ziekte en die gaat nóóóóit meer over. Gelukkig voor jou, want nu is je leven in 1 klap veranderd. Vind je het nog steeds leuk?
Je baas baalt van je want die wil geen zieke werknemer en op de een of andere manier weet die je eruit te werken (had je niet een tijdelijk contract ofzo?). Je staat op de stoep bij het UWV die tientallen keuringsartsen ergens weg hebben gehaald en die het leuk vinden je professor doctor internist lastig te vallen in het UMC, die vervolgens niet verder kan met zijn werk: genezing vinden voor jouw aandoening. Nee, helaas zegt meneer van het UWV tegen je: ‘U mag niet meer werken. U bent toch bijna dood?’ ‘Ja, maar …’ zeg je nog. ‘Waar moet ik dan van leven?’ Wacht maar af. Dan zul je het zien. Een maand of drie later zie je dat je een royale uitkering van 792 euro in de maand krijgt. Gelukkig was je huur slechts 305 euro. Als je nu de kachel niet meer aandoet, je tv wegdoet, stopt met internetten en telefoneren (wie heeft contact met de buitenwereld nodig als het zo lekker warm is onder je dekbed) dan kun je misschien nog voor een euro of tien per week wat boodschapjes doen bij de Aldi.
En nieuwe kleding? Misschien heeft euh … je beste vriendin nog wat restantjes voor je te leen? En anders komen er steeds meer kringloopwinkels in Nederland die prachtige bontjassen verkopen voor 2,50 (meteen lekker warm en compensatie voor die kachel).
Shit denk je nu: ik verveel me. Ik ben 100% afgekeurd en hou 100% tijd over (minus dan de energie die verloren is gegaan aan bijna-doodgaan). Je hebt geen tv meer, geen internet, geen telefoon, heej het was toch al te koud om uit bed te gaan want de kachel mocht niet meer aan. Je kunt niet sporten (te duur), uit eten (pff, je hebt de loterij toch niet gewonnen?) maar eindelijk heb je dan iets gevonden: soms komt er wel eens post in dat gratis brievenbusje dat je zomaar bij je woning kreeg. En op een dag vind je daar dan een blauwe envelop. ‘Blauw’, denk je, ‘da’s m’n lievelingskleur’. Vlug open je hem (hoe vlugger, hoe warmer je zere vingers) en toen wilde je dat je dat niet gedaan had. Hoeveel geld had je ooit van de Belastingdienst gekregen? Oh ja, ze hadden je verteld dat je extra kosten op kon voeren voor het chronisch ziek zijn. Leuk, dacht je toen. Dat doe ik meteen. Je vulde het in en ze gaven je 600 euro, zomaar. Voor niets. Dat dacht je. En nu moet je dat bedrag terugbetalen. Plus nog 500 euro extra. Voor de grap. ‘Leuker kunnen we het niet maken’, zeiden ze nog. Waarvan ga je dat betalen, denk je? Van die 792 euro per maand natuurlijk. En wanneer? Binnen 2 maanden graag op de Apeldoorn-rekening, makkelijk he. Weet iemand of er nog een leuk plekje is in de dak- en thuislozenopvang? En toen werd je wakker. Het was nog steeds koud. Je vraagt je af: was het allemaal maar een nare droom?