Beste Hugo, beste RIVM,
Er is nog een groep die gemakkelijk duizenden IC-bedden kan bezetten deze aprilmaand als ze besluiten uit hun zelfisolatie te gaan. Tienduizenden mensen met een chronische ziekte zitten al 13 maanden (grotendeels of helemaal) in thuisisolatie. Sommigen alleen, anderen met partner of gezin. Waarom zijn wij zelf niet ingeënt? Waarom staan wij niet vooraan?
Voor deze risicogroep onder de zestig geldt dat al een jaar lang vanzelfsprekende dingen als boodschappen doen, buitenshuis sporten, een knuffel of een aanraking, je ouders zien, zelf medicijnen ophalen bij de apotheek, een medisch onderzoek of een kappersbezoek vaak een no-go zijn geworden. In veel gezinnen met een zieke ouder of kind gaan kinderen al een jaar niet naar school en ouders niet naar hun werk. Hulp vragen is normaal geworden en tegelijk kunnen we die hulp vaak niet binnenlaten omdat dat teveel risico geeft.
Een deel van mijn vrijheid werd me ooit afgepakt door een auto-immuunaandoening. Een ziekte die me nu grotendeels in huis houdt en mijn vrijheid nog verder heeft ingeperkt. Niet vanwege de regels, maar om te overleven.
Wij, die onzichtbare risicogroep van 60-minners, durven vaak geen thuiszorg te ontvangen. We hebben noodgedwongen ziekenhuisbezoeken waar we met een onprettig gevoel heengaan. We vrezen opvlammingen en medische ingrepen die niet kunnen wachten. We moeten ons op straat door groepen mensen manoeuvreren die geen afstand van ons houden. We geven steeds maar weer aan dat wij bereid zijn de laatste dosis uit overgebleven vaccins op te maken. We doen navraag bij de huisarts, bij onze medisch specialisten en de meesten van ons komen geen stap verder.
Het gaat in de media over de geestelijke gezondheid van mensen: we kunnen niet meer tegen de lockdown, de eenzaamheid. Bedenk je eens hoe dat is als je daarbij ook al 13 maanden onder grote stress staat omdat er een virus rondwaart dat jou het leven kan kosten en je maar geen uitzicht hebt op dat vaccin dat je een zekere mate van veiligheid gaat geven. Dat je niet eens de keus hebt lak te hebben aan de regels. Maar omdat onze groep zich stilhoudt en zich verstopt, is niemand zich bewust van het grote geestelijk leed dat zich in een deel van de risicogroep afspeelt.
Het afgelopen jaar keek ik toe hoe sommige 80-plussers in mijn omgeving doodleuk tussen de middag boodschappen gingen doen, naar een koffiemiddag gingen en hun verjaardag vierden met de kleinkinderen erbij. Sommige van hun leeftijdsgenoten kwamen door hun eigen roekeloosheid in het ziekenhuis terecht en daarna werd dat gedrag beloond: Zij werden als eerste gevaccineerd en kunnen er deze lente weer samen op uit. Wij risicogroepmensen onder de 60, die kennelijk nog tijd genoeg hebben, staan nu nog op de agenda voor mei, maar door het voor de tweede keer stilleggen van het vaccin dat voor ons bepaald is, Astra Zenica, lijkt het steeds minder waarschijnlijk dat dat lukt. Wordt het nog een zomer achter de geraniums?
De focus ligt vrijwel helemaal op bejaarden, mensen in instellingen, roepende zorgmedewerkers en nu ook 60+. Pasgeleden is de conclusie getrokken dat een gezond persoon van 50-59 jaar evenveel kans heeft om te overlijden aan Covid dan een persoon van onder de 50 in de risicogroep (bron: Nederlandse vaccinatiestrategie (COVID-19-vaccinatie) – Coronavirus (COVID-19) – NHG). Ik ben 42, ik heb een immuunaandoening met hart- en longbetrokkenheid, ik gebruik afweeronderdrukkende medicijnen en ik heb astma en jullie zeggen me dat iemand die 8 jaar ouder is dan ik en kerngezond evenveel kans heeft om te overlijden aan Covid? Sorry, maar daar geloof ik niks van. Die persoon krijgt toch zeker ook geen jaarlijkse griepprik?
Is het misschien ook hierbij zo dat jullie de jonge risicogroep amper in de ziekenhuizen voorbij zien komen omdat ze zich zo goed aan de regels houden vanwege hun kwetsbare gezondheid?
En wie heeft verzonnen dat je mensen met een immuunaandoening die afweeronderdrukkende medicijnen gebruiken, waarvan bekend is dat die de beschermende werking van alle vaccins verminderen, het vaccin gaat geven met de laagste bescherming?
Het lijkt alsof we onzichtbaar zijn voor jullie. We worden keer op keer niet aangesproken in persconferenties? We worden steeds weer naar achteren geschoven. We worden afgescheept met het medicijn met de minste bescherming. En onze artsen zeggen niks te kunnen doen. Weet je hoe dat voelt?
Uitzichtloos.
Verdrietig.
Eenzaam.
Angstig.
In de steek gelaten.
Genegeerd.
En zo machteloos.
Mensen met een ziekte of beperking hebben nog nooit prioriteit gehad in het overheidsbeleid en in dit afgelopen jaar werden ze nog maar weer eens extra hard op de neus op de feiten gedrukt. Dit is een schreeuw om hulp. Laat ons nu niet weer in de steek en laat ons snel weer goed beschermd naar buiten gaan!
