Janet Bouwmeester

Ziekelijk Gelukkig

opbouwperiode

Wensen voor 2018

door 2 Reacties

De eerste blogpost van dit jaar is een feit: Een gelukkig 2018! Een post die al een tijdje op zich liet wachten: ideeën genoeg maar van het schrijven kwam het maar niet… Zo’n frisse start na een jaarwisseling helpt dan toch. Niet dat ik echt goede voornemens verzin voor vanaf 1 januari, maar ik heb voor mezelf wel een aantal wensen en daarvan is wat meer regelmaat in berichten op deze blog er één. De tweede is eindelijk het e-book online plaatsen (bijna klaar met het omzetten, alleen nog het vormgeven, wat feitelijk het meeste werk is voor deze perfectionist die nooit tevreden is) en dan hopelijk ook nog een e-cursus erbij (tekst is klaar, nu nog in e-formaat).

December was voor mij een prutmaand, daarom voelde het ook alsof ik deze frisse start echt nodig heb. Ik heb erge rugpijn gehad (niet gek als je vrijwel altijd in een slechte houding zit, omdat dat de minste pijn geeft), was geestelijk en fysiek flink uitgeput, kreeg vervolgens ook nog maag- en darmklachten rond de Kerst en daarna kwamen nog de vrouwelijke kwaaltjes. Soms bedenk ik me wel eens dat de dagen dat ik vrijwel geen pijn heb, op 1 hand te tellen zijn. Dat klinkt als heftig, vooral als ik me dan bedenk dat 2017 fysiek voor mij een veel beter jaar was dan 2016. 2017 ben ik geheel ‘ontstekingsloos’ doorgekomen en dat is niet meer voorgekomen sinds 2005. Cellcept is kennelijk het medicijn voor mij. Daarmee is mijn gezondheid een stuk stabieler geworden.

“Op papier staat dit allemaal geweldig”

Maar maakte ik in de eerste maanden van 2017 nog sprongen voorwaarts, aan het einde van de zomer stopte die vooruitgang. Vooral op vakanties in warme landen met droge hitte (Italïe, Roemenië en Griekenland) voelde ik me echt goed. Terug in het natte, koele Nederland niet.
Ik weet niet waarom de vooruitgang in conditie is gestagneerd, maar ik ben nog niet tevreden over mijn energieniveau en 1 van mijn wensen voor 2018 is dan ook om toch naar een hoger niveau te klimmen. Ik ben van plan me meer te concentreren op een vlotter looptempo en meer oefenen met heuvels lopen op de loopband in het fitnesscentrum. Verder wil ik de spierkrachttraining gestaag opbouwen iedere 2 tot 3 weken, wellicht (yin) yogalessen nemen (doe ik nu vooral thuis) en misschien gaan zwemmen. Op papier staat dit allemaal geweldig maar in de praktijk moet ik wel dealen met heel wisselende energie en daarnaast het plannen om dingen heen die me meer energie kosten en waar ik voor of na niet intensief kan bewegen. Herken jij dit? Hoe pak jij dat aan?

“Ik ben zat van altijd maar dat schuldgevoel.”

Verder ben ik vaak niet tevreden met wat ik doe. Ik heb altijd een gevoel van onrust en een schuldgevoel. Al jaren (sinds ik ben afgekeurd in 2008) heb ik het gevoel dat ik moet overcompenseren. Omdat ik niet werk, vind ik dat ik op werkdagen ‘iets nuttigs’ moet doen. Wat dat nuttigs is, wisselt nogal. Ik heb ‘milde’ dagen waarop ik het prima vind als ik lees, een wandeling maak of teken maar er zijn vaker dagen dat ik vind dat ik iets moet presteren: een blogpost schrijven, werken aan een boek of e-cursus, de website updaten, meer tijd besteden aan social media of LinkedIn… kortom: dingen die min of meer werkgerelateerd zijn. Ik ben ten slotte nog altijd ZZP-er, hoewel mijn mate van activiteit en inkomsten nogal wisselen. De laatste jaren heb ik weinig bijverdiend omdat ik altijd of te ziek was of al mijn energie nodig had om enigszins te herstellen. Ook nu ik stabieler ben, merk ik dat ik veel minder energie heb dan dat ik aanvankelijk dacht te hebben. Ik blijf mezelf maar overschatten. Misschien was ik ook wel te hoopvol. Ik dacht dat een periode zonder ontstekingen er wellicht voor zou kunnen zorgen dat ik terug zou komen op het niveau van voor 2006 waarin ik nog fulltime werkte (wel met moeite), maar daar zit ik nog steeds lichtjaren vandaan helaas. Ik denk soms dat ik teveel schade heb opgelopen door alle ontstekingen dat ik dat niveau niet meer haal. Maar ik blijf wel altijd hoop koesteren.
Ik zou willen dat ik gewoon kon rondhangen. Me gewoon kon overgeven aan wat het is. Niet steeds het gevoel hebben dat ik die dag toch iets moet doen, ook al lig ik voor pampus in bed. Ik ben zat van altijd maar dat schuldgevoel. Hoe heb ik mezelf dat toch aangepraat? En belangrijker: hoe kom ik ervan af?

Mijn wensen dus concreet:
– meer tijd en aandacht besteden aan deze site
– een betere conditie opbouwen
– en veel liever en milder zijn voor mezelf.

Ik krijg zelf maar nooit genoeg van de wensen en voornemens van andere mensen (ik heb al heel wat blogposts hierover gelezen – genieten!). Wat zijn jouw wensen?

De beste remedie: ervaren en niet praten

door Reageer

foto japan albert briefjes
Foto: Albert Bouwmeester // Geluksbriefjes

 

Sinds ik op mijn laatste echte vakantie in het ziekenhuis terecht kwam (lees: Mallorca), heb ik een vakantie- en vliegangst ontwikkeld. Ik leef in de volledige overtuiging dat mijn niet fitte lichaam in het vliegtuig nog 6 stappen terug doet en ik dan weer gedwongen ben ergens in een ver land een arts op te zoeken die me uiteraard doorverwijst naar het ziekenhuis. Geen zin in! Maar zo’n angst is ook niet bepaald handig voor iemand die graag op vakantie gaat en sowieso zijn angsten natuurlijk lastig en zeker niet prettig om mee te leven.

In de tweede week van februari ben ik begonnen met mijn tweede revalidatie: longrevalidatie in het UMCG. Zowel ik als mijn arts hadden twijfels over of ik wel moest beginnen aan dit programma dat 100% fysiek is en niks aanbiedt op geestelijk vlak zoals dat wel het geval is in Beatrixoord in Haren.

Toen ik de vorige keer naar Beatrixoord ging, kwam uit de testen over mijn geestelijke gesteldheid dat ik niet naar een maatschappelijk werker of een psycholoog hoefde omdat ik zelf prima in staat was met ziekte om te gaan. Nu had ik in mijn hoofd dat na de zoveelste heftige opvlamming in 18 jaar, weer vanaf het begin conditie moeten opbouwen en weer een vertrouwen in mijn lichaam dat (terecht) tot een absoluut nulpunt was gedaald, het wel eens goed kon zijn met een psycholoog te praten over mijn nieuwe angst. Maar ook zei een stemmetje in mijn hoofd: “Praten? Gaat jou dat van je angst afhelpen?”

We hebben toch besloten dat ik voor de UMCG (fysieke) revalidatie ga, om twee redenen: ik kon daar vrijwel meteen terecht en als het niet zou lukken, kon ik altijd nog naar Beatrixoord. Als het wel lukt, dan ben ik veel sneller klaar en minder tijd kwijt. Allemaal pré’s.

Inmiddels zit ik in de derde week van mijn revalidatie en langzaam maar toch duidelijk boek ik vooruitgang. Het is erg pittig. In de eerste week had ik erg veel pijn op de borst, ook op alle rustdagen. Daarnaast had ik spierpijn en begon mijn gewrichtspijn terug te komen in mijn handen, knieën en ellebogen. Daar heb ik al in geen tijden last van gehad. Da’s weer wennen hoor. In de tweede week verdween geleidelijk aan de pijn op de borst en nu 1 dag na het eindigen van de derde week merk ik dat ik minder spierpijn heb en dat ik ook veel minder gewrichtspijn heb. Ook ben ik in staat mij na de training nog langer fysiek in te spannen. Goede zaak!

Maar wat ik het allerbelangrijkst vind: met dat ik dus steeds meer kan, merk ik dat mijn vertrouwen in mijn lichaam terugkomt en heb ik voor het eerst gedachten over verdere vluchten zonder een naar gevoel in mijn buik te krijgen. Ik heb weer ervaren dat ik steeds beter tegen inspanning kan, dat mijn uithoudingsvermogen zich uitbreidt, dat ik sneller herstel en langer rechtop kan zitten. Kortom: ik kan weer tegen een stootje. Ik ben natuurlijk nog lange niet waar ik wil zijn wat betreft inspannings- en energeniveau maar ik weet dat ik nog veel verder ga komen. En wat ik toen al wist, toen ik dat stemmetje in mijn hoofd hoorde klopt: ik kan wel uren gaan praten met mensen over dat ik niet durf te vliegen en 100 psychologen en artsen en wie dan ook kunnen me wel van alles vertellen over dat vertrouwen en dat alles goed zal gaan maar uiteindelijk luistert mijn onderbuikgevoel alleen naar de stem van mijn lichaam en als mijn lichaam de juiste signalen geeft, dan komt dat goede gevoel (en dat vertrouwen) vanzelf wel weer terug. Hiermee wil ik niet zeggen dat ik of jij niks zal hebben aan praten met een psycholoog want ik denk dat dat voor iedereen wel eens goed is, maar soms kun je iets alleen maar uit jezelf halen en bij mij is dat het geval met vertrouwen: ik moet het ervaren.

Als je lichaam onduidelijke signalen geeft …

door 2 Reacties

omgehakte bomen

Deze omgehakte boom geeft precies weer hoe ik me vorige week voelde. Na een periode van bijna continue opbouw, volgde er een stevige dip waarin ik me omver gezaagd, kapot, gebroken voelde. En de wijze les die ik leerde: luisteren naar je lichaam biedt niet altijd garanties. Soms waarschuwt je lichaam je namelijk niet (of te langzaam) en moet je het doen met je gezond verstand.

Een terugval is iedere keer weer een flinke domper op mijn humeur. Meteen vraag ik me af of alles nog wel goed gaat komen of dat mijn situatie zo zal blijven zoals die nu is. Ik ben bang, ik ben verdrietig en ook een tikje boos op mezelf ook al weet ik best dat ik niet iedere terugval aan mezelf heb te danken. Of zoals mijn arts gisteren nog zei: die goede en slechte (en hele slechte!) dagen zullen er ALTIJD zijn… daar moet je mee om leren gaan en je niet te druk om maken. Niet gemakkelijk, maar toch: zo gezegd, zo gedaan.

“Goede en slechte (en hele slechte!) dagen zullen er altijd zijn”

Naast het luisteren naar mijn lijf (dat blijft natuurlijk belangrijk), vertrouw ik nu ook op mijn gezond verstand (als het te mooi is om waar te zijn, dan is het waarschijnlijk ook te mooi om waar te zijn!) en simpele logica: dit kan gezien de omstandigheden niet en dit wel… Nu ik dat zo een paar dagen doe, zie ik weer een stijgende lijn. Het is afwegen, plannen, rusten op z’n tijd, alles gedoseerd. En als dan die slechte dag komt … gewoon rustig blijven en nog iets meer rust nemen. Het komt wel!

Mijn weg naar herstel (ronde 12)

door Reageer

Eind maart kreeg ik voor de zoveelste keer een flinke klap te verduren in mijn gezondheidssituatie. Direct daar achteraan kwam ook meteen het zoveelste herstel. En ook al leer je wel van vorige herstellen, toch is ieder herstelperiode ook weer totaal anders dan het vorige en nooit weet je van te voren hoe goed de komende uitslag zal zijn …

Het was al een tijd geleden dat er extreem veel prednison moest worden ingezet bij een ontsteking. Ik was dat ook bang dat het me veel moeite zou kosten om te minderen, hoewel minderen tegelijk ook aantrekkelijk is vanwege de slapeloosheid en ook het aankomen in gewicht. Maar dat laatste is dit keer niet gebeurd en inmiddels zit ik van 60mg op 17,5mg. Ik heb flinke wangen maar de rest van mijn lijf is nog hetzelfde als in maart. Daar ben ik natuurlijk ontzettend blij mee. Wat de truc is? Ik weet het niet precies. Ik weet wel dat ik aanzienlijk minder zout eet (daardoor hou je minder vocht vast), ik probeer meer water te drinken (ik drink vrijwel alleen nog maar water en groene, rooibos- of kruidenthee) en ik mijd zoveel mogelijk suiker (weekenden zijn vaak de uitzonderingen).

Begin mei ben ik begonnen met fysiotherapie. Daarbij hield ik het herstel in revalidatiecentrum Beatrixoord in 2008 in mijn achterhoofd. Ook probeerde ik zoveel mogelijk zelf de touwtjes in handen te houden: geen dingen doen waarvan ik weet dat ze niet werken of te extreem zijn voor mij. Zo stelde mijn fysio een keer voor dat ik in plaats van met de deeltaxi (waar ik een grondige hekel aan heb en regelmatig over klaag omdat het me zoveel wachttijd kost) toch op de fiets zou komen. Maar dat betekent dat ik heen fiets (3km) doodop ben, daar moet uitrusten en dan geluk heb als ik veilig terug kan fietsen, zonder iets te hebben gedaan. In 2007 (voor de revalidatie) werkte dat ook averechts, dus dat werd een nee.

Wat ik wel deed? Een mild opbouwend programma van cardio (lopen, fietsen, roeien, handfietsen en crosstrainen) aangevuld met spierkracht die ik ook thuis dagelijks doe (kost me wel steeds minstens 20 minuten!). Ook ga ik iedere dag 1 of 2 maal per dag een stuk lopen of een stuk fietsen. Fietsen meestal maar kort (10 minuten) en lopen breidde zich al snel uit tot inmiddels ruim een half uur. Ik zie duidelijk verbetering. De komende weken ga ik zo door en dan hoop ik aan het einde van de zomer de rolstoel weer in de schuur te kunnen zetten. Een duidelijk voorspoediger herstel dan in de periode 2006-2008 dus!