Nieuws! Nieuws! Nieuws! Zoals je in de titel al kunt lezen, heb ik eindelijk de nieuwe woning gevonden waar ik zo naar verlangde. Op dit moment woon ik nog in een stadsappartementje van zo’n 35 vierkante meter. Over precies een week betrek ik mijn riante villa met zwembad in het Gooi. Haha, nee. Gelukkig niet (echt niet!). Ik ga op de bovenste verdieping van een 4-etages hoge flat wonen (er is een lift) met een royaal balkon en die tweede slaapkamer die ik zo graag wilde. Deze flat is gelukkig ook een stuk dichter bij het UMCG (van 20 min lopen naar 5 min lopen). Dat is ten slotte waar ik eigenlijk woon, haha.
Nee, serieus. Ik hoop de komende tijd even bevrijd te zijn van het UMCG. Ik heb de revalidatie ruim 2 weken geleden afgerond met een dikke voldoende. Dat betekent dat mijn ‘kunnen’ zowel op het gebied van fietsen als van lopen is verdubbeld. Nu kwam ik van heel ver en betekent die verdubbeling helaas dan weer wel dat ik nog een lange weg voor de boeg heb. Maar dat geeft niet. Als ik kijk naar een jaar geleden, of zelfs maar een half jaar geleden ziet mijn leven er een stuk rooskleuriger uit en heb ik vooral veel meer vrijheid vergaard. Waar ik wel nog aan moet wennen is dat nu de organen in mijn borstkas weer rustig lijken (ik zeg lijken want de lupus ontstekingswaarden in mijn bloed zijn erg hoog, vertelde mijn reumatoloog me woensdag), ik weer enorm last heb van mijn gewrichten en dat is erg wennen. Die pijn is heftig en je wordt er zo stijf en voor je gevoel zo oud van. Helaas is er ook maar één medicijn dat daarvoor echt goed helpt: prednison. Maar daar doe ik voorlopig niet meer aan.
Dat verhuizen gaat volgende week gebeuren. Ik leef inmiddels al 2 weken tussen de verhuisdozen. Ik probeer zelf zoveel mogelijk ’tussendoor’ in te pakken. Dat betekent vaak 10 à 15 minuutjes want daarna is rusten echt wel even gewenst. Afgelopen weekend had ik een welverdiende rustpauze op Texel met een aantal van mijn toffe vriendinnen (we kennen elkaar allemaal al zo’n 20-25 jaar!). Vanaf komende week worden de hulptroepen ingezet. Met z’n tienen moet het lukken. En ik heb met mijn hand op mijn hart moeten zweren dat ik alleen maar de supervisie doe. Ik zit en ik kijk toe. Ik deel de orders uit en oh ja, ik mag wel zorgen voor het eten. Nou, dat laatste gaat helemaal goedkomen 🙂
Ook al zie ik er best tegenop (en vind ik het straks ook super spannnend zomaar in een nieuw en dubbel zo groot huisje te trekken), ik heb er ook onwijs veel zin in. De volgende blog komt hopelijk vanuit mijn nieuwe kantoor, annex hobbykamer, annex fitnessruimte, annex logeerkamer. Tot gauw!