Janet Bouwmeester

Ziekelijk Gelukkig

ziek zijn

Boekreview: ‘Voel je beter’ – Deborah Ligtenberg

door Reageer

Voel je beterOnlangs kreeg ik de kans het boek ‘Voel je beter; levenskunst voor wie chronisch ziek is’ van Deborah Ligtenberg te reviewen. Ik lees natuurlijk alles op het gebied van chronisch ziek zijn en vooral de levenskunst boeken inspireren me vaak. Het is dan helemaal interessant dat dit een Nederlands boek is. Daarvan zijn er niet veel.

Deborah is freelance journalist en schrijft voor patiëntenbladen. Hoewel ze zelf niet chronisch ziek is, vertelt ze me dat “ze ook niet meer de oude is” door een ingrijpende gebeurtenis op gezondheidsvlak. Je kunt merken dat Deborah goed thuis is in de wereld van de chronisch zieke. Ze schrijft helder en vlot en het boek leest gemakkelijk weg. Omdat het niet zo dik is, had ik het boek in een middag uit.

Het boek is opgebouwd in een zestal hoofdstukken: confrontatie, ontkenning, worsteling, acceptatie, hulp en leven. Een heldere indeling die de voornaamste problemen van je chronisch zieke leven weergeeft en zeker voor iedereen herkenbaar. Er wordt veel aandacht besteedt aan emoties, maar ook aan communicatie (met vrienden, een ouder of met je partner) en wat alternatieve ‘geneeswijzen’ zoals de kracht van symbolen, helende geuren, visualisatie en muziek. Het boek geeft veel tips op allerlei gebied: werk, hoe begin je een gesprek met een chronisch zieke, hoe voorkom je overbelasting … En ieder hoofdstuk wordt aangevuld met een interview met een patiënt: verhalen die ik zelf vaak heel inspirerend vind en daarom ook het meest interessant om te lezen.

Eén patiënte vertelt dat ze soms een ‘zielige dag’ neemt: dan geeft ze toe aan haar zelfmedelijden. Daarna kan ze er weer tegenaan. Kijk, dat soort dingen die je zelf over kunt nemen, lees ik graag!

Heb je al veel gelezen op het gebied van omgaan met chronische ziekte, dan is dit boek wellicht overbodig voor jou. In alle andere gevallen zou ik zeggen: duik er eens in!

Voel je beter; levenskunst voor wie chronisch ziek is – Deborah Ligtenberg
Spirito / Forte Uitgevers BV, Baarn, 2015

 

Een goede dag vs. een slechte dag

door 5 Reacties

Het is alweer even geleden dat ik heb geblogd. Dat komt omdat het niet zo goed gaat momenteel. De tweede pericarditis bleek een nogal heftige die wat meer medicatie nodig had. Ik heb dagelijks enorm veel pijn op de borst (meestal in het midden en aan alle kanten rondom de longen en op mijn rug) en een enorm zwaar en drukkend gevoel in de borstkas. Iets doen wordt daarmee haast onmogelijk aangezien het onmiddellijk verergert bij bewegen. Inmiddels lijkt het weer de goede kant op te gaan en is het ongemak soms even weg, dus tijd om weer eens een en ander aan een blog toe te vertrouwen. Ik wilde altijd al eens laten weten hoe een dag er voor mij uitziet. Ik heb het vaak genoeg moeten schetsen, maar vooral voor de ‘gezonde’ mensen onder ons, is het (gelukkig maar!) lastig voor te stellen hoe het nu echt is als het niet goed gaat. Omdat mijn dagen zo wisselend zijn, schets ik een slechte dag (eigenlijk een ‘heel slechte’) en een ‘goede dag’. Hoe zien jouw dagen eruit?

Laten we maar beginnen met de slechte dag – het is fijn om positief te eindigen 😉

8.30u Opstaan. Ik sta niet té vroeg op (want ik heb immers toch geen plannen en de dag mag niet te lang duren) maar ook niet te laat want de medicijnen moeten goed verdeeld. Meestal ga ik meteen douchen. Douchen sla ik eigenlijk nooit over, al hoe intensief of het ook is (douchen vreet energie). Als het echt niet wil, dan zit ik 5 minuten op het douchestoeltje. Op een slechte dag heb ik soms de eerste 10 minuten geen pijn op de borst maar de laatste tijd heb ik meestal wel meteen heftige pijn en een zwaar gevoel in de borstkas zodra ik opsta.

8.40u Bodylotion en aankleden doe ik zittend op bed.

8.45u Ontbijt maken. Als ik al erg veel pijn heb dan wordt het een banaan pakken en 2 grote glazen water met veel pillen. Afhankelijk van hoe erg de pijn is, hang ik soms nog een kwartier op de bank en anders ik ga meteen weer terug naar bed.

9-12.30u Staren naar het plafond, balen dat ik teveel pijn heb  om te lezen, piekeren over hoe ik lunch ga maken als ik niet eens 1 seconde zonder pijn iets kan doen en me afvragen hoe ik vandaag aan mijn frisse lucht kom. Waarom heb ik toch geen balkon? Deze tijd is complete tijdverspilling en hoeft niet geleefd :-/

12.30u Trachten iets van lunch te maken zonder nog veel moe-er te worden want dan heb ik geen energie om het op te eten. Ik smeer 2 boterhammen en ga een half uurtje op de bank liggen met 24 Kitchen aan ter afleiding. Meestal kan ik na ongeveer 10-15 minuten eten omdat ik dan weer voldoende energie heb/niet meer hijg.

13u – 18u Na de nodige medicijnen weer naar bed met enorm veel pijn waardoor verder functioneren onmogelijk is.  Piekeren over dat de dag zo lang duurt en me afvragen wanneer het weer iets beter met me zal gaan. Me afvragen of en wanneer ik naar de fysio ga en besluiten dat ik vandaag maar niet naar buiten ga. Concluderen dat het plafond niet meer helemaal zo wit is als 10 jaar geleden. Rond 17u denk ik meestal ook na over – als ik zelf kook – wat ik überhaupt ga maken. Wel iets dat ik een tijd kan laten staan en misschien koud ook nog enigszins smaakt. Of een pizza in de oven … Geen erg verantwoorde keus helaas.

18.30-19.30u Ploeteren in de keuken en eten en nog meer medicijnen. En besluiten dat ik nu niet meer naar bed mag, anders slaap ik vannacht niet, dus dan maar op de bank liggen. Hopen dat ik nog ergens een leuke serie heb om te kijken en besluiten dat Bron Broen seizoen 2 te spannend is om nu te kijken gezien mijn lage energieniveau (wil geen extra hartkloppingen). Dan maar The Mindy Project of De Wereld Draait Door of een interessante docu. Ik probeer niet te focussesn op de pijn en moeheid maar die is zo vreselijk dat zelfs de beste afleiding niet altijd goed werkt. Pff, wat duurt die avond lang!

22.30u Hehe, ik mag naar bed – alweer – Nu maar hopen dat morgen een betere dag is!!

(PS Regelmatig krijg ik bezoek en dat maakt – ondanks dat bezoek vaak intensief is op zulke dagen en ik het maar 3 kwartier aankan – de dag wel wat dragelijker.)

 

En dan de goede dag. Jaja, hier doen we het momenteel voor … 😉

8.30u Opstaan. Zelfde ritueel als op een slechte dag.

8.40u Huidverzorging, aankleden, in dit geval kan ik ook kiezen voor staand maar … wellicht zonde van kostbare energie.

8.45u Ontbijt maken: soms een smoothie, soms brood, soms havermout, soms iets gebakken in een pan. Medicijnen. Hangend op de bank. Dankbaar zijn dat vandaag een goede dag lijkt. Piekeren over hoe ik die het beste in kan vullen. Ik wil zo lang mogelijk doen met deze energie. Die kan een uur zijn, maar misschien ook wel 2 uur! 🙂 Ga ik eerst buiten een wandelingetje maken of gaat de laptop eerst aan? En als de laptop dan aangaat mag ik dan ook een beetje surfen op internet (favo blogs bekijken), zijn er nog mails die ik dringend moet beantwoorden of moet ik nog iets schrijven voor de patiëntenvereniging NVLE?

9u Ik besluit eerst te gaan wandelen. Lichaamsbeweging en buitenlucht hebben topprioriteit! Omdat ik nog niet ver kan lopen ben ik meestal binnen 10 minuten alweer terug. Ach, het is een begin 😉

9.10u Trots dat ik heb gewandeld, plof ik weer in halve lighouding op de bank. Laptop aan.

9.45u Laptop uit. Ik merk dat het grootste gedeelte van mijn energie inmiddels is wegge-ebt. Dat wist ik gelukkig van te voren.

9.50u Haar droog föhnen. Doe ik tegenwoordig zittend op bed. Minder inspannend. Heb dik haar dus duurt wel 5-10 minuten 🙁

10u Er staat nog afwas. Die werk ik in 2 delen (met pauze op de bank) weg.

10.15u Weer naar bed. Omdat ik nog even ga koffie drinken in de stad met een vriendin (ik in de rolstoel) heb ik wel energie nodig om rechtop te kunnen zitten dus is het verstandiger om nog even weer echt plat te gaan. Na een half uur pak ik mijn telefoon en merk ik dat ik enthousiast zit te appen of Farm Heroes Saga speel ipv rustig te liggen rusten.

11.45u Ik word opgehaald. Bah zeg, ‘dutje’ heeft niets geholpen. Voel me al best moe. Hopelijk gaat het toch allemaal lukken en kunnen we naast de koffie misschien ook nog naar 2 of 3 leuke winkels.

14u Ik ben weer thuis. Koffie drinken ging redelijk. Genoeg onderuitgezakt in de stoel hield ik het net vol. Volgende keer wil ik fitter zijn. Dan kan ik meer genieten. Wel gelukt: na die tijd even boodschappen gedaan bij AH. Kan ik weer even vooruit.

14.15u In bed met mijn lunch en pillen en veeeeeel pijn. Helaas. Snel lunch opeten en dan proberen wat te slapen. Foon staat uit en ik mag niet lezen voor half 5. Ik moet streng zijn voor mezelf wil ik ’s avonds enigszins fit zijn.

17.45u Uit bed. Voel me weer enigszins menselijk nadat ik als een brakke klomp in bed was gestapt. Nu bedenken wat ik ga koken: vooral de tijdsduur is hierbij belangrijk. Langer dan 30 minuten in de keuken hou ik niet vol. Ovengerecht dus ook een optie. Tussen het koken door neem ik pauzes om de pijn behapbaar te houden en hang ik wat op de bank spelend met foon of lezend in een tijdschrift.

19.15u Eten klaar en nog net fit genoeg het meteen op te kunnen eten. Wel fijn: warm eten!

19.30u Afhankelijk van hoeveel pijn ik nu heb doe ik nog even de afwas en besluit dan nog een uurtje te gaan liggen, ofwel op de bank met de TV aan of in bed met een boek.

20.30u Laptop aan. Nog wat dingen van ‘to do’-lijst wegwerken. Blij dat het nu iets beter gaat dan vanochtend. Misschien nog een blog schrijven.

21.30u Mediteren/Yoga. Ik neem me iedere dag voor dit te doen maar als ik niet fit ben, lukt het gewoon niet. Nu wel: 15 min gemediteerd. Mijn hoofd voelt heerlijk leeg 🙂

21.45u Nog even lezen voor ik naar bed ga.

23u Boek zo interessant dat het  later is geworden. Geeft niks. Het was een goede dag! 🙂

Vakantie in het ziekenhuis

door Reageer

De maaltijden in dit privé ziekenhuis waren echt ... ehm ... onsmakelijk.
De maaltijden in dit privé ziekenhuis waren echt … ehm … onsmakelijk.

Terwijl de blogs op mijn website er gewoon inliepen (ik had flink vooruit gewerkt), lag ik in het ziekenhuis op Mallorca. Het UMCG leek me zo saai, dus ik besloot daar in te checken 😉

In de zomer heb ik keihard aan mijn lichaam gewerkt door trouw iedere week naar de fysio te gaan (in de Bios-taxi waar ik van hou en tegelijk een intense hekel aan heb), en de laatste paar weken ook 1 à 2 keer per week zelf spierkracht oefenen bij mijn fitnesscentrum (op de fiets heen omdat dat een stuk dichterbij is dan de fysio) en euritmie – een bewegingstherapie uit de antroposofie die ergens wel wat weg heeft van t’ai chi.

Toen ik duidelijk vooruitgang merkte in september en het technisch gezien nog steeds zomer was, besloot ik dat ik mocht nadenken over een zomervakantie. Ik was al maanden niet echt weg geweest omdat het fysiek niet lukte. 2 uitzonderingen: een weekend Vlaamse kust en een weekend Hamburg in de rolstoel en die waren prima verlopen.

Een paar dagen voor vertrek eind september, boekte ik samen met een vriendin een vlucht vanaf Eelde naar Mallorca. Als ik dan toch ging vliegen, wilde ik daarvoor niet ver hoeven reizen en kostbare energie verliezen. Spannend vond ik het wel maar omdat er nog maar enkele luttele dagen tussen de boeking en de vlucht zaten, vond ik in elk geval dat ik verzekerd was van een fit vertrek. Dat was ook (ongeveer) het geval.

De reisdag bleek een lange dag. Zonder middagdut functioneer ik nog steeds niet goed en die dag kwam de dut erg laat. Maar ondanks dat kon ik ’s avonds wel lekker uit (tapas) eten en hebben we ook nog een stukje door de haven gewandeld – niet te ver want tja, ik moet altijd nadenken over de energieverdeling.

Dat niet te ver mocht niet baten. De volgende dag was ik na het douchen al zo moe dat ik heel erg baalde. Op deze manier zou ik niet kunnen lopen in zelfs maar een mini-dorp en dat terwijl ik net weer in de fase zat (thuis dan) dat ik zo’n uur tot anderhalf uur rond kon lopen (lopen bouw ik altijd als eerste weer op naar een redelijk niveau). Na veel getreuzel besloten we uiteindelijk maar wat met de huurauto in de bergen rondom ons rond te rijden. Op de fotopunten gingen we eruit om wat foto’s te maken en 2 uurtjes en een klooster en een terras later lag Janet weer in bed. Hopende dat een lange dut zou helpen. Maar nee. ’s Avonds de uit eten + flamenco plannen afgelast en nog meer op bed. Volgende dag idem. Ehm, da’s geen vakantie!!

Op de derde avond was ik er zat van. Dan maar een arts erbij. Verwachtende dat het misschien met wat extra prednison gefixt zou zijn. Maar nee, ik mocht eerst even naar het ziekenhuis voor foto’s, een ECG en bloedprikken. Even naar het ziekenhuis werd 3 dagen ziekenhuis want mijn ECG was — zoals altijd — weer afwijkend. Uiteindelijk werd de diagnose: ‘Ontstoken spieren en botten in de borstkas’. Daarvoor kreeg ik in het ziekenhuis al een infuus met een medicijn dat bij ons niet op de markt is maar helaas niet aansloeg. Toen ik 2 dagen later weer ‘naar huis’ mocht (oftewel ons tweede appartement) kreeg ik hetzelfde medicijn mee met de boodschap: “Als het binnen 48 uur niet opknapt, dan moet je je weer melden, word je weer opgenomen en maken we een echo van je hart.”

Al gauw merkte ik dat het niet ging werken. Ook mijn arts in het UMCG had, merkte ik, zijn twijfels bij deze diagnose (ik heb telefonisch contact opgenomen voor een second opinion). Ik besloot dat ik 1000 x liever naar huis wilde dan weer opgenomen worden in het ziekenhuis. We hebben onze vlucht omgeboekt en zijn 4 dagen eerder teruggevlogen.

De nacht voor de vlucht deed ik geen oog dicht. Ik zag er huizenhoog tegenop. Een medewerker in het ziekenhuis had nog even laten weten dat mijn ‘fit to fly’ maar 24 uur geldig was, dus op de dag van het vliegen niet meer en dat het geheel eigen verantwoordelijkheid was dat ik ging vliegen. Geen fijne woorden om te horen als je erg moe bent, veel pijn hebt en twijfelt aan wat je mankeert en er een paar jaar geleden een zaadje is geplant voor potentieel verhoogde kans op longembolie door vliegen, hoewel mijn artsen zeggen dat ik me daar niet druk om hoef te maken. Daarnaast kon ik alleen maar liggen (niet geheel plat bij voorkeur, maar in wisselende ligstanden) en in een vliegtuig moet je rechtop zitten en is het krap.

’s Nachts lag ik te trillen (een paar minuten letterlijk!) en moest ik mezelf kalmeren met ademhalingsoefeningen en yoga nidra (vorm van meditatie). De nacht was de hel en op de dag van de vlucht was ik zo mogelijk nog moe-er en met nog meer pijn dan de dagen ervoor. Gelukkig hadden we rolstoelassistentie op beide vliegvelden want lopen kon ik inmiddels nog maar een paar meter.

We hadden bijbetaald voor de twee buitenste plekken van een 3-zits in de hoop dat de middelste onbezet bleef en dat was het geval. Na het opstijgen ben ik gaan liggen en zo ben ik de vlucht doorgekomen. Ik ben nog nooit zo blij geweest weer in Groningen te zijn!!

De volgende dag kreeg ik op de eerste hulp medicijnen die aanslaan en inmiddels ben ik alweer redelijk opgeknapt van dit avontuur. Mijn arts zei donderdag: “Het is denk ik wel verstandig dat je zo snel mogelijk weer gaat vliegen, anders ga je er nog tegenop zien.” Ehm … we doen het rustig aan hier 😉

 

 

 

De inzinking

door 4 Reacties

glas roze halfvol rietje

 

Sommige mensen (vaak mensen die ik nieuw ontmoet) hebben het rare idee dat ik –altijd– ‘Ziekelijk Gelukkig’ ben, oftewel: zo’n ras-optimist dat een slechte dag mij totaal niet bekend voorkomt. Als je mij beter kent/mijn blog leest, dan weet je wel beter. Niemand ontkomt aan dipjes in z’n geestelijk welzijn. Ook ik niet. Ook al zit er een roze drankje in dat halfvolle glas…

De laatste paar weken heb ik te maken met een voor mij nieuw fenomeen: ‘hééle slechte dagen’. Nu denk je, maar had je die dan niet? Jawel, slechte dagen genoeg hier maar niet de hééle slechte dagen. Die dagen zijn zo slecht, zo slecht dat ze feitelijk niet geleefd hoeven te worden. Kijk, als ze horen bij een nieuwe opvlamming dan zijn ze daardoor te verklaren maar nu zijn ze onderdeel van het herstelproces en dan zijn ze echt bizar. In juni waren het nog ‘slechte dagen’, in juli werden het ‘hééle slechte dagen’.

Wat houdt dat dan in? Dat je niets, maar dan ook NIETS  kunt. Echt niets … Ook al heb je uren en uren gerust, je hebt nog steeds pijn, ook tijdens het rusten. En als je opstaat, blijkt dat je (hoe kon het ook anders?) niet uitgerust bent en nog meer pijn hebt bij elke beweging. Bij mij zit dat in de borstkas. Mijn cardioloog en internist/reumatoloog zeggen beide dat dat hartzakje op zulke dagen zwaar geïrriteerd is. Nou, niet alleen dat hartzakje. Ik ook!!

Die dagen zijn de hel. Ze duren oneindig lang. Ik kan alleen maar op mijn rug liggen, op mijn zij is te pijnlijk. En zelfs een boek lezen is te vermoeiend. Ja, echt!! Dan ben je dus alleen met je geest. 24 lange uren. Of 48 lange uren. Of misschien nog wel langer. En dat is lang … alleen met je gedachten …

 

‘Pas wanneer je de moed hebt je te verdiepen in je duistere kant, zul je de oneindige kracht van je lichte kant ontdekken’ – Brené Brown

 

Het is dan ook onvermijdelijk dat ik een inzinking kreeg. Dat ik het even (of misschien wel langer, als de periode niet eindigt) niet meer trek. Afgelopen maandag zat lag ik er helemaal doorheen. Ik kon alleen maar denken aan: wat als het altijd zo blijft (ik zat al 48 uur in de héél slechte dag-situatie)? Ik was doodop, van de pijn, van het geen energie hebben, van het niks opbeurends kunnen doen, van het leven aan me voorbij zien gaan. Ik was bang voor de volgende dag (niet nog zo één als vandaag), ik was boos: WAAROM is DIT mijn leven? En ik was vooral heeeeel erg verdrietig. En toen kwamen de tranen …

Waarvan ik nu weet dat je die moeten laten komen. Laten stromen. Ze houden vanzelf op. Net als de slechte dag. En de héél slechte dag …

Volgende week het vervolg: Hoe kom je door die dagen heen?

 

 

Als je lichaam onduidelijke signalen geeft …

door 2 Reacties

omgehakte bomen

Deze omgehakte boom geeft precies weer hoe ik me vorige week voelde. Na een periode van bijna continue opbouw, volgde er een stevige dip waarin ik me omver gezaagd, kapot, gebroken voelde. En de wijze les die ik leerde: luisteren naar je lichaam biedt niet altijd garanties. Soms waarschuwt je lichaam je namelijk niet (of te langzaam) en moet je het doen met je gezond verstand.

Een terugval is iedere keer weer een flinke domper op mijn humeur. Meteen vraag ik me af of alles nog wel goed gaat komen of dat mijn situatie zo zal blijven zoals die nu is. Ik ben bang, ik ben verdrietig en ook een tikje boos op mezelf ook al weet ik best dat ik niet iedere terugval aan mezelf heb te danken. Of zoals mijn arts gisteren nog zei: die goede en slechte (en hele slechte!) dagen zullen er ALTIJD zijn… daar moet je mee om leren gaan en je niet te druk om maken. Niet gemakkelijk, maar toch: zo gezegd, zo gedaan.

“Goede en slechte (en hele slechte!) dagen zullen er altijd zijn”

Naast het luisteren naar mijn lijf (dat blijft natuurlijk belangrijk), vertrouw ik nu ook op mijn gezond verstand (als het te mooi is om waar te zijn, dan is het waarschijnlijk ook te mooi om waar te zijn!) en simpele logica: dit kan gezien de omstandigheden niet en dit wel… Nu ik dat zo een paar dagen doe, zie ik weer een stijgende lijn. Het is afwegen, plannen, rusten op z’n tijd, alles gedoseerd. En als dan die slechte dag komt … gewoon rustig blijven en nog iets meer rust nemen. Het komt wel!

Geen bucket list voor mij

door Reageer

bucket list

De laatste tijd kom ik overal de ‘bucket list’ tegen. De term stamt uit het Engels en komt van ‘kick the bucket’ (de emmer omver trappen) ofwel doodgaan. Een aantal jaren geleden kwam er een film uit met de titel ‘The Bucket List’. Twee oudere mannen (Jack Nicholson en Morgan Freeman) hebben beiden niet lang meer te leven en maken hun lijst met dingen die ze absoluut nog wilden doen waar. Meestal staan er op die ‘emmerlijst’ bijzondere dingen zoals bijvoorbeeld parachutespringen of naar Zuid-Afrika gaan, maar het kan ook zijn dat je  ‘makkelijkere’ dingen wilt zoals de tango leren dansen, of misschien gewoon meer tijd doorbrengen met je naasten.

Hoewel ik dol ben op lijstjes maken (en enorm kan genieten van mijn Wunderlist- en Listography-apps) kan ik mezelf er maar niet toe zetten een ‘bucket list’ te maken. Ik heb mezelf afgevraagd waarom ik zoveel weerstand voel … De lijst maakt me sip. Een bucket list is een wenslijst voor je leven, maar niet al die wensen kunnen uitkomen, hoe graag je ook wilt en probeert. En vooral dat laatste zit me dwars. Ik kan nu wel opschrijven dat ik echt heel graag naar Macchu Picchu wil (ja, heel graag!!), maar vanwege mijn longen is dat onwenselijk. In de toekomst zal daar waarschijnlijk weinig verandering in komen. Veel landen op mijn reiswenslijst (ik reis erg graag) kan ik niet bezoeken, bijvoorbeeld vanwege de hoogte, de vochtigheid, de slechte medische omstandigheden, mijn onstabiele gezondheidssituatie en mijn on-fitheid. Bij een bucket list schrijven worden al die dingen die me niet lukken en die ik wel wil echt. Het is confronterend. Ik kan er prima mee leven als ik me concentreer op het dagelijks leven, het nu, de leuke dingen die ik dagelijks doe, het genieten van haalbare vakanties … Maar ik wil niet in een lijst worden geconfronteerd met al die wensen die ik ooit had – en nu heb weggestopt – omdat ze door de lupus van mijn levenspad zijn geveegd.

Ook ineens zoveel moeten voordat je de emmer omver trapt (terwijl je je hele leven al wist dat het niet eeuwig duurt en het  elk moment voorbij kan zijn) is bij mij niet nodig. Daar heb ik toch geen puf voor vechtend middenin een heftige ontsteking.  En als ik wel fit ben, geniet ik dagelijks van al het kleins dat anderen misschien op de bucket list zetten maar voor mij gewoon dagelijkse leven is: Spaans leren, mediteren, genieten van familie en vrienden, dankbaarheid tonen, leuke dag- en stedentrips naar nieuwe plaatsen maken, 3x in de week een nieuw recept maken … Al die fijne dingen waarvan je echt vindt dat je ze (vaker) zou moeten doen, daar hoef je geen bucket list voor. Die moet je meteen in je dagelijks leven inpassen. Je leven wordt er meteen zoveel mooier van!