Janet Bouwmeester

Ziekelijk Gelukkig

herstel

Studie voeding

door Reageer

foto studie

Eind februari heb ik een thuisstudie (Natuur)Voedingsadviseur aangevraagd. Ik zat al maanden te peinzen over een (thuis)studie en wilde graag iets met voeding doen. Het moest niet laptopgebonden zijn en ook liggend in bed kunnen. Tja, met zoveel opvlammingen zijn de meeste dingen veel te intensief geworden en ik wil niet meteen hoeven afhaken 😉

Voeding heeft al veel langer mijn interesse en dan met name de combinatie van voeding (en levensstijl) op auto-immuunziekten. Ik doe al geregeld onderzoek, bijvoorbeeld op internet maar ook door middel van talloze boeken uit de bibliotheek en besteld op internet.

Om eerlijk te zijn, zie ik soms door de bomen het bos niet meer. De een zegt dit en de ander zegt dat. Glutenvrij, suikervrij, plantaardig, Paleo, geen alfalfa, geen nachtschaden, alleen maar biologisch … Al die dingen tegelijk doen is niet te doen. Het is zelfs onmogelijk want Paleo en vegan gaan helemaal niet samen. Terwijl het ene dieet pleit voor juist veel vlees, zegt het andere dieet dat je juist niks dierlijks moet eten.

Om er toch iets mee te kunnen, probeer ik nu vooral mijn eigen plan te trekken. Wat wil mijn lichaam en wat voelt goed voor mijn lichaam? Soms experimenteer ik wat: een aantal dagen glutenvrij, hoe voelt dat? Een tijdje vegan eten, is dat wat? Maar tot nu toe ben ik nog niets tegengekomen waarvan ik dacht: dit is het. Daarom dus de studie erbij. En drie nieuwe boeken over eten en auto-immuniteit (waaronder die van Terry Wahls en Amy Myers).

Doel is weer controle te krijgen: controle over mijn lijf en leven. Nu heb ik sterk het idee dat mijn lichaam bepaalt wat ik doe of niet doe en dat is vaker het laatste dan het eerste. Sinds de opvlamming van 2006 heb ik geen stabiele periode meer gekend die langer dan een half jaar duurde en dat voelt allesbehalve oké. Uit het niets komen de ontstekingen opzetten en ik zit weer onder de medicatie. Ook dat laatste voelt niet goed. Ja, het voelt goed dat ik er zoveel baat bij heb maar de bijwerkingen zijn niet fijn (slapeloosheid, onrust in mijn hoofd, veel te snelle hartslag, rode vlekken, opgezwollen gewrichten, constipatie, hoofdpijn, soms duizelig…) Daarnaast denk ik ook: is het wel oké steeds maar ons immuunsysteem geheel uit te schakelen met medicijnen als azathioprine, cellcept, MTX en prednison? Is ons immuunsysteem niet het belangrijkste dat we hebben? Is het niet levensgevaarlijk zonder afweer rond te lopen? Het is in elk geval nog geen enkele keer zo geweest dat ik geen ontstekingen kreeg terwijl ik prednison en azathioprine gebruik.

Zoveel vragen… ik hoop jullie de komende tijd interessantere berichten te kunnen geven van mijn bevindingen op voedingsgebied. En als iemand een tip heeft voor een eetplan/dieet of een goed boek voor eet- en levensstijl, laat het me weten!!

 

De beste remedie: ervaren en niet praten

door Reageer

foto japan albert briefjes
Foto: Albert Bouwmeester // Geluksbriefjes

 

Sinds ik op mijn laatste echte vakantie in het ziekenhuis terecht kwam (lees: Mallorca), heb ik een vakantie- en vliegangst ontwikkeld. Ik leef in de volledige overtuiging dat mijn niet fitte lichaam in het vliegtuig nog 6 stappen terug doet en ik dan weer gedwongen ben ergens in een ver land een arts op te zoeken die me uiteraard doorverwijst naar het ziekenhuis. Geen zin in! Maar zo’n angst is ook niet bepaald handig voor iemand die graag op vakantie gaat en sowieso zijn angsten natuurlijk lastig en zeker niet prettig om mee te leven.

In de tweede week van februari ben ik begonnen met mijn tweede revalidatie: longrevalidatie in het UMCG. Zowel ik als mijn arts hadden twijfels over of ik wel moest beginnen aan dit programma dat 100% fysiek is en niks aanbiedt op geestelijk vlak zoals dat wel het geval is in Beatrixoord in Haren.

Toen ik de vorige keer naar Beatrixoord ging, kwam uit de testen over mijn geestelijke gesteldheid dat ik niet naar een maatschappelijk werker of een psycholoog hoefde omdat ik zelf prima in staat was met ziekte om te gaan. Nu had ik in mijn hoofd dat na de zoveelste heftige opvlamming in 18 jaar, weer vanaf het begin conditie moeten opbouwen en weer een vertrouwen in mijn lichaam dat (terecht) tot een absoluut nulpunt was gedaald, het wel eens goed kon zijn met een psycholoog te praten over mijn nieuwe angst. Maar ook zei een stemmetje in mijn hoofd: “Praten? Gaat jou dat van je angst afhelpen?”

We hebben toch besloten dat ik voor de UMCG (fysieke) revalidatie ga, om twee redenen: ik kon daar vrijwel meteen terecht en als het niet zou lukken, kon ik altijd nog naar Beatrixoord. Als het wel lukt, dan ben ik veel sneller klaar en minder tijd kwijt. Allemaal pré’s.

Inmiddels zit ik in de derde week van mijn revalidatie en langzaam maar toch duidelijk boek ik vooruitgang. Het is erg pittig. In de eerste week had ik erg veel pijn op de borst, ook op alle rustdagen. Daarnaast had ik spierpijn en begon mijn gewrichtspijn terug te komen in mijn handen, knieën en ellebogen. Daar heb ik al in geen tijden last van gehad. Da’s weer wennen hoor. In de tweede week verdween geleidelijk aan de pijn op de borst en nu 1 dag na het eindigen van de derde week merk ik dat ik minder spierpijn heb en dat ik ook veel minder gewrichtspijn heb. Ook ben ik in staat mij na de training nog langer fysiek in te spannen. Goede zaak!

Maar wat ik het allerbelangrijkst vind: met dat ik dus steeds meer kan, merk ik dat mijn vertrouwen in mijn lichaam terugkomt en heb ik voor het eerst gedachten over verdere vluchten zonder een naar gevoel in mijn buik te krijgen. Ik heb weer ervaren dat ik steeds beter tegen inspanning kan, dat mijn uithoudingsvermogen zich uitbreidt, dat ik sneller herstel en langer rechtop kan zitten. Kortom: ik kan weer tegen een stootje. Ik ben natuurlijk nog lange niet waar ik wil zijn wat betreft inspannings- en energeniveau maar ik weet dat ik nog veel verder ga komen. En wat ik toen al wist, toen ik dat stemmetje in mijn hoofd hoorde klopt: ik kan wel uren gaan praten met mensen over dat ik niet durf te vliegen en 100 psychologen en artsen en wie dan ook kunnen me wel van alles vertellen over dat vertrouwen en dat alles goed zal gaan maar uiteindelijk luistert mijn onderbuikgevoel alleen naar de stem van mijn lichaam en als mijn lichaam de juiste signalen geeft, dan komt dat goede gevoel (en dat vertrouwen) vanzelf wel weer terug. Hiermee wil ik niet zeggen dat ik of jij niks zal hebben aan praten met een psycholoog want ik denk dat dat voor iedereen wel eens goed is, maar soms kun je iets alleen maar uit jezelf halen en bij mij is dat het geval met vertrouwen: ik moet het ervaren.

Een goede dag vs. een slechte dag

door 5 Reacties

Het is alweer even geleden dat ik heb geblogd. Dat komt omdat het niet zo goed gaat momenteel. De tweede pericarditis bleek een nogal heftige die wat meer medicatie nodig had. Ik heb dagelijks enorm veel pijn op de borst (meestal in het midden en aan alle kanten rondom de longen en op mijn rug) en een enorm zwaar en drukkend gevoel in de borstkas. Iets doen wordt daarmee haast onmogelijk aangezien het onmiddellijk verergert bij bewegen. Inmiddels lijkt het weer de goede kant op te gaan en is het ongemak soms even weg, dus tijd om weer eens een en ander aan een blog toe te vertrouwen. Ik wilde altijd al eens laten weten hoe een dag er voor mij uitziet. Ik heb het vaak genoeg moeten schetsen, maar vooral voor de ‘gezonde’ mensen onder ons, is het (gelukkig maar!) lastig voor te stellen hoe het nu echt is als het niet goed gaat. Omdat mijn dagen zo wisselend zijn, schets ik een slechte dag (eigenlijk een ‘heel slechte’) en een ‘goede dag’. Hoe zien jouw dagen eruit?

Laten we maar beginnen met de slechte dag – het is fijn om positief te eindigen 😉

8.30u Opstaan. Ik sta niet té vroeg op (want ik heb immers toch geen plannen en de dag mag niet te lang duren) maar ook niet te laat want de medicijnen moeten goed verdeeld. Meestal ga ik meteen douchen. Douchen sla ik eigenlijk nooit over, al hoe intensief of het ook is (douchen vreet energie). Als het echt niet wil, dan zit ik 5 minuten op het douchestoeltje. Op een slechte dag heb ik soms de eerste 10 minuten geen pijn op de borst maar de laatste tijd heb ik meestal wel meteen heftige pijn en een zwaar gevoel in de borstkas zodra ik opsta.

8.40u Bodylotion en aankleden doe ik zittend op bed.

8.45u Ontbijt maken. Als ik al erg veel pijn heb dan wordt het een banaan pakken en 2 grote glazen water met veel pillen. Afhankelijk van hoe erg de pijn is, hang ik soms nog een kwartier op de bank en anders ik ga meteen weer terug naar bed.

9-12.30u Staren naar het plafond, balen dat ik teveel pijn heb  om te lezen, piekeren over hoe ik lunch ga maken als ik niet eens 1 seconde zonder pijn iets kan doen en me afvragen hoe ik vandaag aan mijn frisse lucht kom. Waarom heb ik toch geen balkon? Deze tijd is complete tijdverspilling en hoeft niet geleefd :-/

12.30u Trachten iets van lunch te maken zonder nog veel moe-er te worden want dan heb ik geen energie om het op te eten. Ik smeer 2 boterhammen en ga een half uurtje op de bank liggen met 24 Kitchen aan ter afleiding. Meestal kan ik na ongeveer 10-15 minuten eten omdat ik dan weer voldoende energie heb/niet meer hijg.

13u – 18u Na de nodige medicijnen weer naar bed met enorm veel pijn waardoor verder functioneren onmogelijk is.  Piekeren over dat de dag zo lang duurt en me afvragen wanneer het weer iets beter met me zal gaan. Me afvragen of en wanneer ik naar de fysio ga en besluiten dat ik vandaag maar niet naar buiten ga. Concluderen dat het plafond niet meer helemaal zo wit is als 10 jaar geleden. Rond 17u denk ik meestal ook na over – als ik zelf kook – wat ik überhaupt ga maken. Wel iets dat ik een tijd kan laten staan en misschien koud ook nog enigszins smaakt. Of een pizza in de oven … Geen erg verantwoorde keus helaas.

18.30-19.30u Ploeteren in de keuken en eten en nog meer medicijnen. En besluiten dat ik nu niet meer naar bed mag, anders slaap ik vannacht niet, dus dan maar op de bank liggen. Hopen dat ik nog ergens een leuke serie heb om te kijken en besluiten dat Bron Broen seizoen 2 te spannend is om nu te kijken gezien mijn lage energieniveau (wil geen extra hartkloppingen). Dan maar The Mindy Project of De Wereld Draait Door of een interessante docu. Ik probeer niet te focussesn op de pijn en moeheid maar die is zo vreselijk dat zelfs de beste afleiding niet altijd goed werkt. Pff, wat duurt die avond lang!

22.30u Hehe, ik mag naar bed – alweer – Nu maar hopen dat morgen een betere dag is!!

(PS Regelmatig krijg ik bezoek en dat maakt – ondanks dat bezoek vaak intensief is op zulke dagen en ik het maar 3 kwartier aankan – de dag wel wat dragelijker.)

 

En dan de goede dag. Jaja, hier doen we het momenteel voor … 😉

8.30u Opstaan. Zelfde ritueel als op een slechte dag.

8.40u Huidverzorging, aankleden, in dit geval kan ik ook kiezen voor staand maar … wellicht zonde van kostbare energie.

8.45u Ontbijt maken: soms een smoothie, soms brood, soms havermout, soms iets gebakken in een pan. Medicijnen. Hangend op de bank. Dankbaar zijn dat vandaag een goede dag lijkt. Piekeren over hoe ik die het beste in kan vullen. Ik wil zo lang mogelijk doen met deze energie. Die kan een uur zijn, maar misschien ook wel 2 uur! 🙂 Ga ik eerst buiten een wandelingetje maken of gaat de laptop eerst aan? En als de laptop dan aangaat mag ik dan ook een beetje surfen op internet (favo blogs bekijken), zijn er nog mails die ik dringend moet beantwoorden of moet ik nog iets schrijven voor de patiëntenvereniging NVLE?

9u Ik besluit eerst te gaan wandelen. Lichaamsbeweging en buitenlucht hebben topprioriteit! Omdat ik nog niet ver kan lopen ben ik meestal binnen 10 minuten alweer terug. Ach, het is een begin 😉

9.10u Trots dat ik heb gewandeld, plof ik weer in halve lighouding op de bank. Laptop aan.

9.45u Laptop uit. Ik merk dat het grootste gedeelte van mijn energie inmiddels is wegge-ebt. Dat wist ik gelukkig van te voren.

9.50u Haar droog föhnen. Doe ik tegenwoordig zittend op bed. Minder inspannend. Heb dik haar dus duurt wel 5-10 minuten 🙁

10u Er staat nog afwas. Die werk ik in 2 delen (met pauze op de bank) weg.

10.15u Weer naar bed. Omdat ik nog even ga koffie drinken in de stad met een vriendin (ik in de rolstoel) heb ik wel energie nodig om rechtop te kunnen zitten dus is het verstandiger om nog even weer echt plat te gaan. Na een half uur pak ik mijn telefoon en merk ik dat ik enthousiast zit te appen of Farm Heroes Saga speel ipv rustig te liggen rusten.

11.45u Ik word opgehaald. Bah zeg, ‘dutje’ heeft niets geholpen. Voel me al best moe. Hopelijk gaat het toch allemaal lukken en kunnen we naast de koffie misschien ook nog naar 2 of 3 leuke winkels.

14u Ik ben weer thuis. Koffie drinken ging redelijk. Genoeg onderuitgezakt in de stoel hield ik het net vol. Volgende keer wil ik fitter zijn. Dan kan ik meer genieten. Wel gelukt: na die tijd even boodschappen gedaan bij AH. Kan ik weer even vooruit.

14.15u In bed met mijn lunch en pillen en veeeeeel pijn. Helaas. Snel lunch opeten en dan proberen wat te slapen. Foon staat uit en ik mag niet lezen voor half 5. Ik moet streng zijn voor mezelf wil ik ’s avonds enigszins fit zijn.

17.45u Uit bed. Voel me weer enigszins menselijk nadat ik als een brakke klomp in bed was gestapt. Nu bedenken wat ik ga koken: vooral de tijdsduur is hierbij belangrijk. Langer dan 30 minuten in de keuken hou ik niet vol. Ovengerecht dus ook een optie. Tussen het koken door neem ik pauzes om de pijn behapbaar te houden en hang ik wat op de bank spelend met foon of lezend in een tijdschrift.

19.15u Eten klaar en nog net fit genoeg het meteen op te kunnen eten. Wel fijn: warm eten!

19.30u Afhankelijk van hoeveel pijn ik nu heb doe ik nog even de afwas en besluit dan nog een uurtje te gaan liggen, ofwel op de bank met de TV aan of in bed met een boek.

20.30u Laptop aan. Nog wat dingen van ‘to do’-lijst wegwerken. Blij dat het nu iets beter gaat dan vanochtend. Misschien nog een blog schrijven.

21.30u Mediteren/Yoga. Ik neem me iedere dag voor dit te doen maar als ik niet fit ben, lukt het gewoon niet. Nu wel: 15 min gemediteerd. Mijn hoofd voelt heerlijk leeg 🙂

21.45u Nog even lezen voor ik naar bed ga.

23u Boek zo interessant dat het  later is geworden. Geeft niks. Het was een goede dag! 🙂

Zelf dokteren

door 2 Reacties

De titel van deze blog klinkt als iets waarbij het advies zou moeten staan: Don’t try this at home (Doe dit thuis niet na), maar wees niet bang: in elk geval adviseer ik bij zelf dokteren altijd eerst je huisarts of je arts te raadplegen!

Een paar weken geleden kreeg in ineens last van doofheid en tintelingen aan de linkerkant van mijn lichaam (arm, hand, been, voet). Dit ontstond op een maandagmiddag zomaar zonder aanleiding. Ik ben zelfs nog met de ambu naar het ziekenhuis gereden (niet mijn idee!). Omdat ze er maar niet achter kwamen wat het was en de afspraak met de neuroloog nog in de toekomst ligt, wilde ik hier eigenlijk zelf wel iets aan doen.

Toevallig kwam ik op internet een artikel tegen van een Amerikaanse cardioloog die magnesium adviseerde bij hartkloppingen en een overslaand hart. Laat ik daar nu ook al sinds april last van hebben (bij de vorige zware opvlamming had ik hier ook veel last van). Na verschillende onderzoek bleek mijn hartritme erg afwijkend maar lijken er geen risico’s aan verbonden. Ik vertelde mijn cardioloog van de magnesium en vroeg of ik wat hij ervan vond als ik dat probeerde: “Prima!”.

Bij De Tuinen stuitte ik op magnesium in de vorm van een Schüssler celzout. Even daarvoor was ik al geïntrigeerd geraakt door een artikel hierover in de Happinez. Omdat de andere potjes magnesium vaak niet de juiste soort bevatten (goedkope rommeltjes), besloot ik me in te lezen in de Schüssler celzouten (2 boeken van de bieb gehaald) en ben ik gestart met nr. 7 — Magnesium. Na een week besloot ik ook nr 2 (Calcium) omdat die schijnt te werken voor een verdoofd en tintelend gevoel.

Inmiddels zijn we een week of 3 verder en heb ik ongeveer 75% minder last van mijn hart (heel fijn!!) en is het dove en tintelende gevoel ook gereduceerd tot ongeveer 10% (vooral bij het ontwaken). Nu kun je zeggen: dat komt door de tijd. Heel veel ‘probleempjes’ lossen zichzelf namelijk na enige tijd op, maar het kan ook komen door de celzouten. Wie weet? In elk geval ben ik blij dat deze nare aanvullende klachten zoveel beter zijn geworden!

 

Overleef je dip

door 2 Reacties

Zoals ik vorige week al schreef, heb ik nu te maken met een nieuw fenomeen. De hééle slechte dag. Door die slechte dagen sloeg ik me meestal redelijk goed heen. Voor mij helpt het dan, dat ik wat kan lezen, onderzoek kan doen (nog meer lezen dus), een leuke serie kijk, wat oefeningen doe, of bijklets met vrienden. Maar op die hééle slechte dagen gaan de meeste van die dingen niet. Dan ben ik letterlijk aan bed gekluisterd en kom ik niet veel verder dan op mijn rug liggen, vooral niet bewegen en staren naar het plafond. Op die momenten ben je alleen met je gedachten. En die gedachten kunnen wel eens heel beklemmend worden …

Wat doe ik als ik een nieuwe situatie tegenkom waar ik niks mee kan? Dan bedenk ik een plan. Dat heb ik ook nu gedaan. Ik bedacht me dat als er nog meer van die hopeloze dagen komen, ik toch op z’n minst moet weten hoe ik daar geestelijk vrijwel ongeschonden doorheen kom. Mijn eerste plan — mediteren — bleek niet goed genoeg. Een dag waarop je alleen maar stil kunt liggen en toch wakker bent, kun je niet doobrengen met alleen mediteren als je geen professionele monnik bent. Na een uur (en dan bedoel ik 3 perioden van 20 minuten, verspreidt over de dag) ben ik er echt wel klaar mee. Dan kunnen de geleide meditaties door bergen, over stranden en met dolfijnen me niks meer schelen.

Ademhalingsoefeningen zijn ook fijn. Voor een minuut of tien. Met een hand op je buik en een hand op je hart, kun je jezelf kalmeren als je bijvoorbeeld een hele hoge hartslag hebt.

Dankbaarheid beoefenen is ook iets waar ik dit jaar mee begonnen bent. Klinkt saai, maar op je slechte momenten toch nog (geforceerd) weten te bedenken waar je die dag dankbaar voor bent, maakt dat je vaak toch nog weer ergens een lichtpuntje ziet. Probeer het maar eens. Bijvoorbeeld voor het slapen gaan.

Gevoelens toelaten. Lastig, want liever wil je niet geconfronteerd worden met je boosheid/angst/verdriet – of alledrie tegelijk! Maar het is logisch dat je die gevoelens hebt en je hoeft ze niet te verdrukken. Wees lief voor jezelf. Je hebt het op zo’n moment al zwaar genoeg.

Wat hebben we dan nog? Luisterboeken. Als je een lezer bent zoals ik, hierbij een echte uitkomst. Maar toch hou ik veel meer van zelf lezen en het probleem is een beetje dat de boeken die ik wil lezen (vooral voor onderzoek) niet beschikbaar zijn in luisterversie 🙁

Iemand optrommelen die je wat afleiding kan bezorgen. Dat kan in de vorm van een goed gesprek – het lucht vaak op te praten over hoe je je voelt en hoe bang je bent voor de toekomst nu het fysiek zo slecht met je gaat -, een lachbui of een uitje. Ik bedoel niet iets intensiefs, maar iets wat je fysiek aankunt. Misschien een blokje om in de rolstoel? Even de natuur in? Als je een tuin hebt, zou je daar even kunnen gaan liggen. De natuur schijnt een hele positieve uitwerking op ons gemoed te hebben.

En verder? Loslaten … op dit moment kun je niets anders doen dan dat. Hoe lastig het ook is. En hoe saai. Als je lichaam vraagt om rust – en dat doet het kennelijk – geef het dan gewoon wat het nodig heeft en misschien is morgen dan een betere dag.

De inzinking

door 4 Reacties

glas roze halfvol rietje

 

Sommige mensen (vaak mensen die ik nieuw ontmoet) hebben het rare idee dat ik –altijd– ‘Ziekelijk Gelukkig’ ben, oftewel: zo’n ras-optimist dat een slechte dag mij totaal niet bekend voorkomt. Als je mij beter kent/mijn blog leest, dan weet je wel beter. Niemand ontkomt aan dipjes in z’n geestelijk welzijn. Ook ik niet. Ook al zit er een roze drankje in dat halfvolle glas…

De laatste paar weken heb ik te maken met een voor mij nieuw fenomeen: ‘hééle slechte dagen’. Nu denk je, maar had je die dan niet? Jawel, slechte dagen genoeg hier maar niet de hééle slechte dagen. Die dagen zijn zo slecht, zo slecht dat ze feitelijk niet geleefd hoeven te worden. Kijk, als ze horen bij een nieuwe opvlamming dan zijn ze daardoor te verklaren maar nu zijn ze onderdeel van het herstelproces en dan zijn ze echt bizar. In juni waren het nog ‘slechte dagen’, in juli werden het ‘hééle slechte dagen’.

Wat houdt dat dan in? Dat je niets, maar dan ook NIETS  kunt. Echt niets … Ook al heb je uren en uren gerust, je hebt nog steeds pijn, ook tijdens het rusten. En als je opstaat, blijkt dat je (hoe kon het ook anders?) niet uitgerust bent en nog meer pijn hebt bij elke beweging. Bij mij zit dat in de borstkas. Mijn cardioloog en internist/reumatoloog zeggen beide dat dat hartzakje op zulke dagen zwaar geïrriteerd is. Nou, niet alleen dat hartzakje. Ik ook!!

Die dagen zijn de hel. Ze duren oneindig lang. Ik kan alleen maar op mijn rug liggen, op mijn zij is te pijnlijk. En zelfs een boek lezen is te vermoeiend. Ja, echt!! Dan ben je dus alleen met je geest. 24 lange uren. Of 48 lange uren. Of misschien nog wel langer. En dat is lang … alleen met je gedachten …

 

‘Pas wanneer je de moed hebt je te verdiepen in je duistere kant, zul je de oneindige kracht van je lichte kant ontdekken’ – Brené Brown

 

Het is dan ook onvermijdelijk dat ik een inzinking kreeg. Dat ik het even (of misschien wel langer, als de periode niet eindigt) niet meer trek. Afgelopen maandag zat lag ik er helemaal doorheen. Ik kon alleen maar denken aan: wat als het altijd zo blijft (ik zat al 48 uur in de héél slechte dag-situatie)? Ik was doodop, van de pijn, van het geen energie hebben, van het niks opbeurends kunnen doen, van het leven aan me voorbij zien gaan. Ik was bang voor de volgende dag (niet nog zo één als vandaag), ik was boos: WAAROM is DIT mijn leven? En ik was vooral heeeeel erg verdrietig. En toen kwamen de tranen …

Waarvan ik nu weet dat je die moeten laten komen. Laten stromen. Ze houden vanzelf op. Net als de slechte dag. En de héél slechte dag …

Volgende week het vervolg: Hoe kom je door die dagen heen?