Het is nogal stil op Ziekelijk Gelukkig. Steeds neem ik me voor te bloggen, maar ik doe het niet. Het worden dan namelijk gezondheids-updates en die vind ik nogal saai om te schrijven. Ik heb dan het gevoel dat ik zit te klagen en te zeuren. Begrijp me niet verkeerd: een gezondheidsupdate geven is natuurlijk geen geklaag of gezeur, maar ik lijk een beetje vast te zitten in een vicieuze cirkel van ontstekingen en dan komt er weinig nieuws uit. Ik zou veel liever iets delen in de trant van: ik heb de ultieme oplossing gevonden voor … AL JE PROBLEMEN! Haha, nee, dat zou ik ook niet geloven als ik het las 😉 [Lees meer…] overHet beste wat ik de afgelopen maanden deed …
ontspanning
Als je energie probeert te ‘besparen’

Iedere keer als ik bewust energie probeer te besparen, bijvoorbeeld voor een drukke dag of voor een vakantie, dan mislukt dit grandioos. Het lijkt dan wel of het universum er alles aan doet om me tegen te zitten: ik laat dingen vallen, vergeet dingen zodat ik nog een keer moet, afspraken lopen uit, organisaties komen afspraken niet na waardoor ik weer moet bellen, ik krijg extra kwaaltjes waarvoor ik ineens nog weer naar het ziekenhuis of naar de dokter moet… Hoe komt dat toch? En: herkennen jullie dit?
Het gebeurde onlangs met mijn verhuizing, maar het gebeurt me ook keer op keer als ik bijvoorbeeld op vakantie ga. De laatste 2-3 dagen ervoor probeer ik amper wat te plannen. Ik creëer bewust ‘relax- of ontspan’ dagen. En toch sluipen die helemaal vol met stomme dingen: de rits van de koffer breekt af zodat ik een nieuwe moet kopen, een oude kwaal speelt ineens weer op dus ik moet naar de huisarts (en daarna bloedprikken en dan de apotheek…), de laatste dingetjes die ik moet kopen zijn nergens meer te koop dus ipv 1 winkel worden het er vijf en ben ik doodop, de apotheek heeft mijn herhaalrecept niet doorgekregen en ik zit tot op het laatst in spanning of het wel lukt die medicijnen mee te krijgen, er is zomaar geld van mijn rekening afgeschreven terwijl dit niet hoort, de rolstoel begint ineens te schuren en de banden zijn spontaan lek, een huishoudelijk apparaat (zoals de koelkast) gaat juist dan kapot. En ik ben niet zo iemand die dingen maar op z’n beloop laat. Ik wil het geregeld anders heb ik geen geestelijke rust. En geen geestelijke rust staat ook gelijk aan moeheid.
Als ik niet bedenk dat ik extra rustdagen nodig heb voor een vakantie – omdat ik denk dat het me fysiek prima af zal gaan (maar dat denk ik al 9 jaar niet meer, hoor ;)) dan gebeurt er ook niks raars. Dan verloopt het leven gewoon relaxed en ontspannend. Hoe kan dat toch? Straal ik soms zoveel krampachtige nep-ontspannenheid uit van ‘alles moet nu goed gaan’ dat het daardoor al gedoemd is mis te gaan?
Ik ga bijna op vakantie naar Normandië (eerste reisje van dit jaar!) en ik heb er onwijs veel zin in, maar ik ben nu alweer een beetje bang… wat staat me morgen en overmorgen allemaal nog te wachten?
Iemand nog tips?
PS Als jullie dit lezen dan ben ik net weer terug in NL 😉
10 vormen van positiviteit
Op Coursera (een online platform om cursussen te volgen van universiteiten over de hele wereld) heb ik pasgeleden de cursus Positive Psychology van Barbara Fredrickson afgerond. De naam van de docent kwam me meteen zo bekend voor dat ik besloot even te kijken of de bieb toevallig ook een boek van Barbara had en daar trof ik Positivity (NL titel) aan. Een boek dat ongeveer hetzelfde behandeld als de online cursus: wat positiviteit cultiveren in het dagelijks leven voor jou kan betekenen. En dat is veel, want als het je lukt wat meer positiviteit in het leven te brengen, dan wordt je leven net een stukje makkelijker en leuker, is mijn ervaring.
Boven deze blog zie je een foto van mijn krijtbord. Deze top 10 van uitingen van positiviteit uit het boek (en in de cursus) sprak mij het meest aan en wil ik graag met je delen. Het doet me denken aan de positieve emotie ‘blijheid’ zoals ik die omschrijf in mijn boek. Barbara noemt deze 10 vormen omdat het makkelijker is hiermee te werken om je positiviteitsniveau in het dagelijks leven op te hogen. Het geeft je wat handvatten om concreter mee aan de slag te gaan:
1. vreugde
2. dankbaarheid
3. sereniteit
4. belangstelling
5. hoop
6. trots
7. plezier
8. inspiratie
9. ontzag
10. liefde
Al deze dingen kom je, hoop ik, regelmatig in je dagelijks leven tegen. Ik wel, maar ik ben me daar meestal niet van bewust. Barbara gaf een ontzettend leuke oefening (ik draai warm voor dit soort dingen, dat merken jullie vast wel): Kies de komende paar weken elke week eens één onderwerp uit de lijst en let erop wanneer je deze ‘emotie’ voelt. Kies je bijvoorbeeld voor inspiratie, probeer dan elke dag eens één of twee dingen te vinden waardoor jij je geïnspireerd voelt. Ik voel me bijvoorbeeld geïnspireerd als ik een lekkere taart of koekjes zie. Ik heb dan zin om weer eens iets te bakken en doe dat dan meestal ook. Of als ik de Flow lees: al die prachtige foto’s en illustraties inspireren me niet alleen maar wekken ook ontzag (voor de illustrator of fotograaf) en geven mij vreugde (plezier van het lezen en doorbladeren) en dankbaarheid dat ik mijzelf de Flow gun en mezelf een moment geef om heerlijk ontspannen te kunnen lezen en kijken.
Tegenover positiviteit staat negativiteit en daar krijgen we dagelijks, zonder dat we dat nu zo goed beseffen, al genoeg van binnen; niet alleen in je persoonlijk leven maar ook om je heen. Lees maar eens de krant of kijk naar het journaal. Ik word daar vaak best sip van. Dan kan ik daarna wel een portie hoop of liefde gebruiken. En ook als ik niet zo’n goede dag heb, als ik niet de gewenste resultaten boek met de revalidatie of nieuwe medicatie of als ik slecht nieuws hoor…
Ik ben benieuwd of jullie zo’n opdracht ook inspireert en of je er iets mee gaat doen? Ik hoor graag!
In de lotushouding

Ruim 2 maanden deed ik over het boek Aandacht voor pijn; door mindfulness gelukkig leven met chronische pijn van Vidyamala Burch. En nee, het is geen dik boekwerk en nee, ik ben ook geen trage lezer! Ik wilde gewoon alle oefeningen die in dit boek staan doen. Het is een aanwinst voor chronisch zieken met pijn en daarom wil ik hier vandaag een deel van de inhoud met jullie delen. Als je nu al bent afgehaakt vanwege het meditatie/mindfulness-aspect: niet doen. Blijf lezen! Dit is absoluut niet zweverig en ook echt voor iedereen geschikt. Zelfs voor iemand zoals ik, die echt alle vogeltjes ziet vliegen 😉
De schrijfster heeft zelf al jarenlang last van chronische pijn. Elke dag, de hele dag. Op een gegeven moment kwam ze in aanraking met het Mindfulness-programma van Jon Kabat-Zinn, dat onder meer genezingsprocessen zou bevorderen en het immuunsysteem versterkt. Maar Burch zal je geen enkele maal voorhouden dat haar programma je zal genezen of de pijn helemaal weg zal nemen (dat gaat ook niet gebeuren) maar wel dat je veel ontspannener leert omgaan met je pijn en ongemak en daardoor veel prettiger leeft. Inmiddels ben ik zelf een paar weken aan het mediteren (’s ochtends en ’s avonds) en doe ik al een tijdje met enige regelmaat ’s middags een bodyscan en ik merk dat ik meer rust ervaar. Als mijn hoofd druk is en ik heb de rust echt nodig, krijgen de oefeningen mij gemakkelijker in de ruststand en herstel ik sneller. Ook leer ik beter om te gaan met de ongemakken die ik ervaar en ben ik op de meeste dagen iets milder gestemd tegenover mijn lijf.
Wat ze ons leert …
Ik wil hier geen ellenlange blog van maken (ik streef nu naar 800 woorden of minder) maar wil toch de essentie uit het boek halen. Eén van de hoofdideeën van het boek is dat het ervaren van pijn of leed in twee elementen kan worden opgedeeld. Ten eerste is er het feitelijke onprettige gevoel in het lichaam op enig moment; dat noemt Burch ‘primair lijden’. En ten tweede zijn er tegen dat gevoel de talloze blijken van weerstand die voorkomen op het lichamelijk, geestelijk en emotioneel niveau – vaak op alle tegelijk -, dat ze ‘secundair lijden’ noemt. Bovengenoemd onderscheid biedt een oplossing in het succesvol leven met chronische pijn, want het laat zien dat je veranderingen aan kunt brengen. Je kunt heel eenvoudig ontdekken dat je op het verkeerde niveau met pijn omgaat. “Als pijn een niet te vermijden feit in je leven is, vanwege je omstandigheden en gezondheid, en je probeert er overheen te komen of het uit te bannen, kan het niet anders of je mislukt daarin. Als je aan de andere kant passief secundair lijden accepteert, zul je ook onnodig leed ervaren. Maar als je de twee niveaus van pijn uit elkaar kunt houden, kun je de weerstandsgewoonten die secundair lijden veroorzaken, onderkennen. Door deze gewoonten te veranderen, wordt dit aspect van je lijden minder, soms zelfs spectaculair. Je kunt weer een manier vinden om creatief te leven, met een groter gevoel van leiding hebben.” Dit klinkt in eerste instantie best ingewikkeld, maar het is een prachtig gegeven dat ze goed uitwerkt.
“Het bewustzijn dat je door middel van mindfulness kunt ontwikkelen, is stabiel, kalm en vriendelijk. Het is subtiel en precies genoeg om de verschillende elementen van een ervaring op te merken. Als je aandacht besteedt aan de gewaarwording van pijn, kun je de pijn daardoor bijvoorbeeld onderzoeken, de structuur ervan bekijken en zien wat het is en niet wat jij je inbeeldt dat het is. Je kunt verrassende ontdekkingen doen, zoals ineens inzien dat de gewaarwording die jij inziet als ‘mijn pijn’ voortdurend verandert – er kunnen zelfs prettige gewaarwordingen of gevoelens bijhoren. Je merkt misschien ook op dat je naast de gewaarwording van pijn ook lichamelijke spanning en verdrietige en boze gedachten over jouw pijn ervaart, of ontsnappingsfantasieën en rusteloosheid. En je voelt je misschien wel prikkelbaar, gefrustreerd of van streek. Als je deze weerstand kunt vangen voordat je erdoor wordt overweldigd, heb je de kans dat je kunt ontspannen in een breder bewustzijn. Het belangrijkste is met een instelling van ontvankelijkheid en openheid toe te staan dat de gevoelens opkomen en wegsterven, van moment tot moment. Hierdoor ontstaat een opening in het dikke web van gewoonten, een moment van keuze, dat een piepklein kansje biedt om elk moment een nieuw begin te maken door de gebruikelijke stroom van reacties te doorbreken.” Als je nu denkt: wat een abracadabra, ervaar het dan gewoon eens door de oefeningen in het boek te doen.
Voorbeeld van een oefening (dit is een basisoefening waarbij je nog niet naar de pijn gaat)
Neem een gemakkelijke houding aan en merk hoe je lichaam voelt.
Welke lichamelijke gewaarwordingen ervaar je op dit moment?
Misschien voel je druk tussen je zitvlak en de stoel waar je op zit? Hoe voelt dat?
Sta een paar tellen gewoon open voor alle gewaarwordingen in je lichaam.
Neem nu even de tijd om te luisteren naar alle geluiden die je hoort. Observeer de kenmerken ervan, het register en het volume, en hoe je erop reageert. Misschien merk je een automatische neiging om de bron van het geluid vast te stellen, maar kijk eens of je dat even kunt uitstellen en de geluiden gewoon kunt opmerken als geluid. Als je in een stille omgeving bent, merk dan de stilte echt op.
Merk nu je ademhaling op. Hoe voelt dat? Welke lichaamsdelen bewegen terwijl je ademhaalt en hoeveel verschillende bewegingen kun je voelen? Is het plezierig of onplezierig in contact met je ademhaling te zijn?
Laat nu je bewustzijn bij je emoties zijn. Wat is de algemene strekking van je emotionele ervaring? Ben je blij, tevreden, verdrietig, geïrriteerd of kalm? Of is het moeilijk precies te bepalen wat je voelt?
Merk gedachten op die door je hoofd gaan. Je kunt jezelf vragen: wat denk ik nu? Houd je aandacht een paar ogenblikken bij je gedachten.
Blijf nu een paar ogenblikken rustig bij de gewaarwording van je ademhaling in je lichaam, en laat gedachten, geluiden en gevoelens komen en gaan. Je hoeft niet naar een speciale ervaring te zoeken. Merk gewoon op wat er gebeurt van moment tot moment.
Inmiddels zijn mijn woorden zo goed als op. Maar dit laatste wil ik nog graag met je delen omdat we hier bijna allemaal tegenaan lopen. Ja, daar zijn ze weer: die eeuwige en nare GRENZEN. Blegh! (en pas op! 500 woorden extra gebruikt … Sorry!)
“Mensen die met pijn en ziekte leven, hebben over het algemeen de neiging activiteiten te overdrijven op het moment dat ze zich goed voelen, waardoor de symptomen naderhand opflakkeren. Voor je het weet zit je in een cyclus van overactief zijn op de ene dag en de volgende dag onderactief, waardoor je je vermogen tot een normaal leven volledig in de vernieling helpt. In de pijnbeheersing heet deze schommelbeweging van het ene uiterste naar het andere uiterste, de ‘overactiviteit-onderactiviteitscyclus’ of ‘hollen en stilstaan’.
Pacing
Het tempo van je activiteiten bepalen, heet pacing. Je kunt het ook zien als het instellen van een vol te houden dagritme. Leven in het juiste tempo houdt in dat je een pauze neemt voordat je uitgeput raakt, en een keukenwekker gebruikt om jezelf eraan te herinneren dat je regelmatig even stopt met je activiteiten.
Doe in je pauzes iets leuks
De kans is groter dat pacing slaagt als je in je pauzes een leuke, ontspannende activiteit doet. Als je niet van je pauzes geniet, raak je gefrustreerd en ga je waarschijnlijk langer door, terwijl je eigenlijk moet stoppen.
3 minuten ademruimte
Nog een uitstekende manier om mindfulness in het dagelijks leven te brengen is de ‘ademruimte van drie minuten’. Dit is een pauze waarin je 3 minuten lang met alles ophoudt. Je gaat rustig in een comfortabele houding zitten, of, als je dat liever doet je gaat staan, liggen of je neemt een andere houding naar keuze aan. Het is een geweldige manier om je beter bewust te worden van wat je aan het doen bent, hoe je je voelt enzovoorts, en je kunt op een dag meestal wel met regelmatige tussenpozen ademruimte in je activiteiten inpassen.”
Dit is nog maar een tipje van de sluier. Als het je interesse heeft gewekt, dan zou ik zeker zeggen: ga dit boek eens lezen. Ik vind het een enorm waardevolle aanvulling op de literatuur van en over chronische ziekte!
Niets moet
Het komt jou vast ook bekend voor: van alles ‘moeten’ van jezelf. En teleurgesteld zijn als het weer niet is gelukt, ook al had je jezelf overvraagd als je het wel gedaan had. Ik ben inmiddels al weken bezig met het updaten van mijn website. Het nog steeds is het verre van klaar. Iedere dag neem ik me voor een aantal flinke stappen verder te komen maar meestal valt het me tegen hoe ver ik uiteindelijk ben opgeschoten. En gisteren hoorde ik mezelf voor het eerst zeggen: ‘Wat maakt het ook uit?’ En toen vroeg ik me af: ‘Maakt het ook uit?’ Nee, eigenlijk niet. Waarschijnlijk ben ik de enige die zich er druk om maakt. En of het nu vandaag af is of volgende week of over een half jaar? Ach, kan het wat schelen? Dat ik soms wat doe en dat dat me een goed gevoel geeft, dat is eigenlijk veel belangrijker. We moeten vaak zoveel en we vragen ons veel te weinig af: ‘Moet dat wel echt?’ en ‘Wie doe ik daar nu echt een plezier mee?’
Ik laat mijn website en mijn plannetjes lekker voor wat ze zijn. Volgende week zijn ze er ook nog wel. Het komt zoals het komt *tevreden grijns*
Definitie van succes
Wanneer je opgroeit in het westen, word je groot gebracht met het idee van de ‘maakbare wereld’: als je maar hard genoeg werkt, kun je alles bereiken wat je wilt. Maar is ons leven wel zo maakbaar als we denken?
Al vroeg had ik mijn leven uitgestippeld: ik zou een werkende moeder worden (32 uur per week), met een succesvolle carrière (bij voorkeur werkend bij een landelijk (glossy) tijdschrift, man, kinderen, koopwoning, misschien een vakantiehuisje in Andalusië of Toscane … en veel mooie vakanties. Als je het maar graag genoeg wilt en hard genoeg zwoegt, dan moet het lukken toch?
Ik las massa’s en massa’s zelfhulpboeken (en schreef er zelf ook 1) en raakte geïnspireerd door succesverhalen. Het leek zo simpel. Ik was al ziek, maar ik bleef dromen. Als ik dan niet 32 uur kon werken, dan maar 24 uur. En niet in dienst bij een werkgever? Dan maar een eigen bedrijf. Die koopwoning, die man en die kinderen … dat kon nog wel. Ik geloofde sowieso niet in kinderen voor je dertigste.
En als je dan 36 bent en beseft dat het allemaal niet lukt? Dat je je dagen grotendeels in bed doorbrengt en dat je wat je ook doet maar niet de volledige regie over je ziekte in handen krijgt? Dan voel je je machteloos. Een mislukking … één van die weinige mensen die het kennelijk niet lukt om een droom te verwezenlijken terwijl het volgens de boekjes zo makkelijk is.
“Maar de waarheid is dat veel mensen helemaal niet zo geslaagd zijn.”
Maar de waarheid is dat veel mensen helemaal niet zo geslaagd zijn. We leven gewoon ons leven. Met bergen en dalen. En het enige wat er daarin eigenlijk echt toe doet is dat je van dag tot dag je fijne momenten ervaart.
Is er iemand nu echt zo blij geworden van bakken geld? Werken tot je er bij neervalt? Een interessante titel of functie-omschrijving? Een groot huis? Poepluiers? Een baby die je ’s nachts wakker houdt? Een tas van Prada? Nee, wij mensen worden blij van een gezellige middag met vrienden, een bbq op het strand, een boswandeling, tikkende regen op het raam, warme chocolademelk als je net buiten in de vrieskou hebt geschaatst, de glimlach van je oma of van je peuter, zomaar een bos bloemen krijgen, iemand blij kunnen maken, keihard lachen met pijn in je buik …
En als je die dingen elke dag ervaart, volgens mij ben je dan echt geslaagd in het leven.