In de afgelopen week publiceerde De Telegraaf een artikel over de negatieve gevolgen van het niet (kunnen) slapen ’s nachts. Over die negatieve gevolgen moet je niet al te lang nadenken. Beter is het om te denken in oplossingen.
Enkele weken geleden schreef ik over hoe de torenhoge doses prednison mij uit mijn slaap hield waardoor ik sommige nachten niet langer dan misschien een half uur sliep, en op mijn beste nachten een uur of 3/4. Veel te kort! Ik was kapot. Inmiddels heb ik een iets beter ritme gekregen en dat duurde best een tijd. In die tijd heb ik van alles geprobeerd: een hele rij aan natuurlijke slaapmiddelen van Valeriaan tot allerlei rustgevende pillen, thee die de slaap bevordert van 3 verschillende merken, het niet meer drinken van cafeïne en het eten van chocola ’s avonds, geen beeldschermen meer en al helemaal niet in bed (stimuleert de geest teveel). Wel gedaan: een boek lezen (maar die bleken steeds niet saai genoeg) en de digitale wekker wegdoen (verboden de tijd te zien als je in bed ligt te woelen!).
Toen ik nog steeds wakker lag, merkte ik op een nacht dat ik me minder druk maakte. Na een tijdje leek ik wel te accepteren dat slapen niet meer ging lukken. Ook merkte ik dat ik er enorm baat bij had dat de wekker uitstond en ik de tijd niet wist. Beide dingen samen gaven me een soort rust. En door die rust merkte ik dat ik – ondanks dat ik ook die nachten amper sliep – ik minder moe was. Ik was niet meer zo geërgerd, ging minder liggen draaien, minder vaak uit bed. Ik probeerde in plaats daarvan over iets aangenaams na te denken: een soort van zelfopgewekte droom. En soms viel ik dan ook even nog in slaap. Dat gebeurde echt nooit als ik lag te piekeren of me zorgen maakte over de nacht die voorbij tikte op de klok.
En toen las ik dit in het boek Zelfcompassie van Christopher Germer … “Probeer bij slapeloosheid de cirkel van het steeds geïrriteerder worden en de adrenaline die daarbij opwelt in je borstkas te doorbreken. Bedenk je hoe goed je nog kunt functioneren met weinig slaap. Dit maakt het probleem mogelijk minder ernstig. Bedenk je dat rustig in bed liggen ook een vorm van waardevolle rust is. Bedenk dat je lichaam daadwerkelijk in slaap zou vallen als het slaap nodig heeft. Geef een half uur lang volledig toe aan het wakker liggen waardoor de geest mogelijk tot rust komt en in slaap valt. Zeg tegen jezelf ‘Het maakt niet uit’ en accepteer de slapeloosheid volledig. Tel je ademhaling.”
Dit accepteren van je slapeloosheid en er met vriendelijkheid op reageren (iets wat ik dus ineens vanzelf begon te doen) heeft mij enorm geholpen. Het is niet zo dat je ineens 8 uur slaapt, maar de kwaliteit van mijn nachten is ineens behoorlijk omhoog gegaan. Hopelijk brengt het jou ook iets. Laat het me weten!
