Daar is ie weer: het bekende schuldgevoel als ik eens besluit een dag niets te doen terwijl het geen weekend is. Ik zou denken dat na jaren van volledig afgekeurd zijn (sinds 2006 alweer) ik me er nu volledig bij neer kan leggen dat ik op sommige dagen niets kan doen. Het is immers al vaak genoeg voorgekomen en anders zou ik natuurlijk ook niet afgekeurd zijn. Maar toch moet de situatie wel heeeeeel erg erg zijn wil ik het bijltje er op een dag bij neergooien.
Zondagavond ben ik teruggekomen uit Londen van het jaarlijkse kerstvakantie-uitje (dit keer aangevuld met familiebezoek) en gisterochtend voelde ik me moe. Ik was ineens snipverkouden, had het koud en dan weer warm, zere schouders (doen mijn longen), botten en maagklachten. Omdat het de dag na de vakantie was had ik (in mijn hoofd) een gegronde vrijbrief. Ik heb het er dus van genomen en lekker wat gelezen in de tijdschriften die ik had meegenomen uit Londen. Maar nu – de volgende dag – had ik mezelf eigenlijk alweer ‘beter’ verklaard en bedacht dat ik onder meer de website van Grenzeloos Onbeperkt kon updaten, aangifte van de omzetbelasting kon doen, een uitgavenlijst maken en nog veel meer nuttigs. Nu dat niet echt van harte gaat, baal ik. Ik kan het op de een of andere manier niet over mijn hart verkrijgen op dinsdagochtend onder de wol te kruipen en eventueel een leuk boek te lezen. Daarvoor moet je toch eerst iets nuttigs gedaan hebben?
Waarom accepteer ik wel van ieder ander dat ze een dag (of dagen) zijn uitgeschakeld en moet ik zelf altijd maar door? Iedere keer lijk ik te denken dat dit of dat pijntje niet zo erg is. Ik heb toch immers veel erger gekend (en ja dat veel erger zorgde er inderdaad voor dat ik echt helemaal niets meer kon (letterlijk NIETS). Dus lijkt mijn hoofd te denken dat als het niet ZO erg is dat ik dan nog best doorkan. Terwijl als die lat voor elk ander mens gold, vrijwel niemand ooit meer ziek thuis zat … Daarnaast maak ik mezelf ermee kapot. Als je immuunsysteem al verzwakt is, heb je juist al je energie nodig.
Ik heb dus maar 1 doel vandaag: mezelf ervan overtuigen dat rusten in dit geval echt het beste is. Ik wil toch immers niet volgende week weer met een zware ontsteking op bed liggen? Hmm, die laatste gedachte lijkt te helpen … 🙂
tja het blijkt een worsteling die ik zeker herken….ik probeer dan naar mijn verstand te luiteren ipv naar mijn gevoel dat wil me nog wel eens helpen de juiste keus te maken…..