De afgelopen dagen bedacht ik me steeds maar weer dat leven met een chronische ziekte vaak voelt als continu tegen een berg oplopen, en ook nog eens een hele hoge. Ik moest denken aan een nummer op mijn iPod: Moving Mountains (van Usher) en ik wilde dat ik tegelijk met al die bergen die ik steeds maar beklim ik ook eens wat bergen zou verzetten. Waar ik ze dan precies neer zou zetten, tja … dat is een goede vraag. Misschien op de weg van mensen die een gebrek aan inlevingsvermogen lijken te hebben. Ik moet dan meteen denken aan mensen zoals minister Kamp (VVD …) die niet lijkt te snappen dat je ook dingen in het leven kunnen overkomen waar je echt niets aan kunt doen, ook al wil en wens je nog zo graag.
De vorige week stond in het teken van de Bart Foundation. In de week ervoor had ik gehoord dat ik genomineerd was voor Bikkel 2012. Een wedstrijd waar ik ‘zomaar’ aan besloot mee te doen en niet veel van verwachtte. Ik meldde mij aan voor mijn stichting (Grenzeloos Onbeperkt). Ik was halverwege maart al compleet verbaasd dat ik door was naar de tweede ronde en ik stond perplex toen ik begin april hoorde dat ik in de finale stond op woensdag 11 april in Hilversum. Een week van voorbereidingen voor de presentatie volgde. Ik maakte een mooie powerpoint van foto’s die zelf eigenlijk al het verhaal vertelden. Het eigenlijke verhaal ken ik natuurlijk al prima uit mijn hoofd – het is ten slotte mijn verhaal. Na de presentatie had ik niet echt een goed gevoel. Dat kwam door de vragen van de jury. Die gingen allemaal over subsidies en financiering. De volgende dag hoorde ik dat ik geen Bikkel was geworden omdat een stichting niet concreet genoeg is. Het is de bedoeling dat de Bikkel geld gaat verdienen met zijn of haar initiatief en met een stichting gaat dat niet gebeuren. Sommige mensen – die dachten dat ik meedeed met mijn eigen bedrijf – waren helemaal verbaasd, totdat ik vertelde dat ik meedeed met Grenzeloos Onbeperkt. Ik had er nooit bij stilgestaan dat ik ook nog met iets anders mee kon doen. Achteraf voelde ik (en ook mijn mede-bestuurders) enorme teleurstelling. Ten eerste omdat het voelde alsof de deelname voor niets was, ten tweede omdat we de hulp goed hadden kunnen gebruiken. Dat startkapitaal niet. Dat hoeven we niet. We zijn een stichting. We zullen dat nooit terug kunnen betalen omdat we geen winstoogmerk hebben.
Op dezelfde dag als de afwijzing voor Bikkel volgden nog meer afwijzingen die te maken hadden met GO. Heel jammer. Ik raakte enorm gedesilllusioneerd. Had ik mijn schaarse energie op het verkeerde ingezet? Wanneer krijg ik nu eens mazzel? Het enige wat ik wil is andere mensen helpen … het jammere is dan ook nog dat je – als je zoals ik op twitter zit – mensen de winnaars ziet feliciteren met kreten als: “Je hebt er zo hard voor gewerkt, je hebt het verdiend!!” Ehm, tja … dat voelt voor mij (en waarschijnlijk ook voor mijn mede-verliezers ) aan alsof wij er niet hard genoeg voor hebben gewerkt. Maar misschien hebben wij er nog wel harder voor gewerkt! Wie zal het zeggen?
Het gevoel dat ik donderdag had, somde maar weer op dat het me niet lukt bergen te verzetten. Soms frustreert het zo dat je ongeveer 10x zo langzaam bent als een normaal functionerend persoon, tot op het draadje gaat en het nog steeds niets oplevert. Op zulke momenten wil ik mijn initiatieven/mijn dromen/mijn wensne gewoon opgeven en de handdoek in de ring gooien. Dan denk ik: ik ga lekker bankhangen. Ik hoef niets, ik doe niets, het heeft geen zin. Maar zo zit ik niet in elkaar.
Al heel gauw denk ik: zou het me echt niet lukken? Ik moet het proberen … dus na mijn fase van rust (mijn fysieke moeheid was al zo erg geworden dat ik me zelfs geestelijk intens moe begon te voelen en dat is geen goede zaak!) probeer ik straks het nog een keer. De aanhouder wint. Toch?