Afgelopen woensdag zou ik voor een paar dagen naar mijn ouders in Drenthe: afspreken met vrienden, fietsen op de e-bike van m’n mams, de bossen in, wandelen… ik had er helemaal zin in. Hun huis en tuin zijn groot genoeg om voldoende afstand te houden en ik zou een eigen WC hebben. Ik hikte er nog wel een beetje tegenaan want om er te komen moest ik dus of met het OV (bus en trein) of bij iemand in de auto stappen. Beide leken me even vreselijk (beklemmend).
Al sinds begin juli had ik alweer wat signalen dat er misschien wel weer een opvlamming van de pericarditis aan zat te komen: benauwd, druk op de borst… maar het duurde nog tot het weekend van 11 juli voordat die pas doorzetten en pijn en moeheid werden. Afgelopen weekend dacht ik dus ook dat ik mijn plannen wel kon schrappen want ik stond al op met zoveel pijn en uitputting dat gaan totaal zinloos zou zijn. Maar ik startte wel direct zelf de behandeling weer op (dat mag en het is meestal het omhoog brengen van het aantal pillen Colchicine en aanvullen met Naproxen) en op woensdag voelde ik me alweer zo fit dat ik besloot donderdagavond dan maar te gaan.
Wel ’s avonds en zo laat mogelijk want dan is de bus leeg (dat kan ik observeren vanuit het raam) en dan zijn de stoptreinen tussen Groningen en Zwolle ook meestal maar maximaal 10% bezet, weet ik uit pre-corona-ervaring. Dat durfde ik wel aan. Bovendien gaan de treindeuren iedere 3-10 minuten open onderweg door alle tussengelegen stations en het stukje met de bus duurt maar 5 minuten. Ik had het helemaal uitgedacht. Vlak voor ik de deur uitstapte keek ik nog even op de NS app en toen zag ik dat er net een aanrijding was geweest bij Assen en er dus helemaal geen treinen reden. Ik wilde sowieso niet in een bus als vervanging. Dus ik ging niet.
Ik liet me overtuigen dat het overdag doordeweeks wel mee zou vallen met de drukte dus ik besloot het vanochtend dan toch nog maar weer te proberen (inmiddels had ik ook allemaal leuke afspraken staan – buiten). De bus die ik wilde nemen bleek ineens 5 minuten vertraging te hebben en daardoor zou ik dus mijn gewenste trein missen. Daar ben ik dus niet ingestapt. (En hij bleek ook nog eens hutje-mutje vol!) In huis bleef ik wachten op de volgende. Die ik vervolgens miste omdat die 3 minuten te vroeg was! Echt?!
Toen besloot ik zomaar om lopend naar het station te gaan. Geen goed idee want dat is fysiek te inspannend voor mij, helemaal met bagage en het is ook 2,5 kilometer. Maar ik loop dan langs alle bushaltes dus kon altijd nog ergens instappen als er 1 voorbij kwam (was niet zo want vakantie).
Onderweg hoorde ik steeds maar weer een vervelend stemmetje in m’n hoofd: je hebt nu drie tekens gehad. Wil je nou nog steeds weg? 3 tekens…
En ik geloof in tekens… Dus ik liep nog 600 meter door het stemmetje negerend en tegen mezelf zeggend dat dit echt nergens op sloeg en toen… keerde ik ineens om. Drie tekens! Ik kon het voor mezelf gewoon niet goedpraten dat het 3x misging en ik toch nog doorliep naar het station.
En nu zit ik op de bank me af te vragen of ik in tekens zou moeten willen geloven. Als er 1 of 2 keer iets misgaat is dat nog geen teken voor mij, maar bij drie keer wordt dan anders. En daar komt nog bij dat ik afgelopen dinsdag met 3 vrienden een halve dag naar Duitsland zou, in 2 auto’s. Ook daar piekerde ik over of dat wel slim was, maar uiteindelijk ging het niet door omdat de 2 auto’s die we zouden gebruiken beide naar de garage moeten en de auto die we zouden kunnen lenen net die dag niet beschikbaar was. Dit soort dingen is bij mij – voor zover ik me kan herinneren – nog niet eerder gebeurd. Natuurlijk heb ik regelmatig de trein of de bus gemist en ook wel eens stilgestaan met de trein maar steeds lukte dan het tweede plan wel.
Voor nu hou ik het er maar op dat ik de beste keus heb gemaakt. Ik ben wel sip en het voelt ook raar nu ineens thuis te zijn – met een lege koelkast en ik mag niet naar de supermarkt overdag, dat doe ik alleen bij openingstijd soms – en zonder plannen. Maar op Whatsapp zie ik al dat dat laatste misschien snel veranderd.
Geloof jij in tekens? Als je antwoord ja is, wat is voor jou dan een teken?