Ruim 7 weken heeft het geduurd voor ik het schrijven op deze site weer oppak. In de tussentijd is er weer van alles voorgevallen, maar het meest overheersend blijft toch nog steeds dat ik de weg naar herstel maar niet weet te vinden.
Eind november was ik, als ik juist tel, voor de vijfde keer dit jaar op de Spoed Eisende Hulp. Ja, dat is veel te vaak. Ik kan er ook niks aan doen. Dit keer wilde de cardioloog, die telefonisch met mijn huisarts sprak, dat ik heenging. Ik werd verdacht van boezemfibrilleren. Uiteindelijk bleek mijn hartslag gewoon een chaos en is het, nu ik een bètablokker slik wel een stuk beter geworden. Jeee, nog een medicijn erbij.
Net voor dit incident had mijn internist-immunoloog-reumatoloog al bedacht dat het het beste zou zijn als ik weer ga revalideren. Iets anders kon hij ook niet meer bedenken. Mijn lichaam is zo onvoorspelbaar geworden en lijkt vanuit het niets enorme stappen terug te doen. Ik ben al op gesprek geweest bij de longarts (ik ben weer aangemeld voor Longrevalidatie) en we hebben overlegd dat ik eerst mag proberen de 2-daagse longrevalidatie in het UMCG te doen. Als dat niet lukt, ga ik weer 3 dagen in de week extern in Beatrixoord, Haren revalideren.
Ik vind het best spannend. Ik ben het vertrouwen in mijn lichaam totaal kwijt. Het is zelfs zo erg dat ik amper durf te reizen. Dit gevoel is niet fijn. Maar wel logisch. Ik ben dit jaar 4 keer enorm teleurgesteld in mijn lichaam en ik denk dat ik nog nooit zoveel uren in bed heb doorgebracht als ik dit jaar deed. Ik durf haast niet te geloven dat mijn lichaam zich zal herstellen. Maar ook blijft die optimist wel in mij en daarom heb ik er gek genoeg wel vertrouwen in dat ik nog een flinke stap vooruit ga doen. Ik ga er in elk geval 100% voor.
En wat ik nu doe? Goed voor mezelf zorgen. Blijven bewegen, niet teveel maar ook niet te weinig. Gezond eten. Veel ontspannende bezigheden en proberen me zoveel mogelijk te concentreren op de leuke dingen van het leven. En in deze maand van de lichtjes ging me dat gelukkig prima af. Hoe gaat het met jou?
Ik weet zo snel niet meer hoe ik op je website terecht ben gekomen, maar ik heb in ieder geval met belangstelling je blogs gelezen. Ooit zei iemand tegen mij: ‘Beknot je niet op je dromen, ze zijn er immers om gedroomd te worden (èn om uit te komen)…’. Ik wens je meer dan die weg terug naar herstel en dat ook jouw dromen dit jaar uitkomen!
Dankjewel! Dat hoop ik ook. Zowel voor jou, voor mij als voor iedereen. Ik ga in elk geval mijn best doen 🙂
Pfoe, heftig. Lijkt me zwaar om weer opnieuw te revalideren, maar misschien ook wel hoopvol.
Ik zit zelf nu te wachten totdat ik mag gaan revalideren. Dat heb ik al een keer eerder gedaan op mijn 15e, maar het gaat momenteel weer ontzettend slecht.
Sterkte!
Dankjewel! Lijkt mij ook hoor. Vraag me ook af in hoeverre het hetzelfde zal zijn als de vorige keer en of het resultaat dusdanig positief zal zijn. Dat heb jij vast ook! Heel veel succes en sterkte!