Sinds deze week fysiotherapie ik (best een mooi werkwoord toch) weer eenmaal per week. Na vier weken proberen van twee keer in de week, bleek ik daar toch niet echt baat bij te hebben (lees: zes dagen grotendeels liggend in plaats van drie dagen liggend doorbrengen). Omdat ik nu weer één keer per week ga, moet ik meer zelf bewegen. De afspraak is dat tenzij het echt niet lukt ik iedere dag of een stuk ga lopen of een stuk ga fietsen. En waar kom je terecht als je een stuk gaat lopen en je woont praktisch in het centrum? Precies … bij de winkels. En dat terwijl ik juist wat geld probeer te sparen (voor vakanties enzo). Nu moet ik zeggen dat ik best wel eens kan ‘winkelen’ en niets hoef te kopen, zolang ik alles maar te duur of te lelijk vindt, maar af en toe heb ik ook van die buien waarin ik iets zal en moet hebben, via een vooraf vastgestelde missie: apart shirtje, lange hippie-rok, kort zomerjasje of grijze legging.
Vandaag had ik geen duidelijke missie, alhoewel ik wel graag weer iets nieuws wilde (al een week niets gekocht) en besloot ik eerst even langs de bieb te gaan om mezelf te verlekkeren aan het nieuwe cursusaanbod (weet je dat al die cursussen binnen een maand alweer beginnen! En dat je alle mogelijke gekke onderwerpen hebt? Meubels maken, flamenco dansen, spirituele therapie, hot stone massages, dichten.) Heel blij liep ik met maar liefst 7 folders de bieb uit tot ik vlak voor de V&D (waar ik niet eens voor mezelf heen ging) besefte dat ik helemaal geen cursus kan doen. Ik heb misschien wel energie voor de proefles Flamenco-dansen maar in de folder staat al hoe intensief het is. En yoga, ook dat is veel te zwaar voor mij. Een wandelingetje V&D en terug is al zwaar genoeg en dan kan ik niet eens meer naar de Mango omdat die dan te ver weg is. De teleurstelling was hevig. Zo hevig dat ik in eerste instantie de tas vergat (een potentieel cadeautje) waar ik voor kwam en meteen naar. de collecties van Principles, Warehouse en Oasis hobbelde. M…m…m… wat een leuke kleding. Al gauw had ik enkele kledingstukken over mijn arm hangen (omdat ik maar één keer mag passen vanwege schaarse energie, zoveel mogelijk maten tegelijk). Zeer tevreden bekeek ik mezelf in de spiegel. Als ik toch geen cursus kan doen dan kan ik net zo goed nog een shirtje kopen. En ze zijn toch ik de aanbieding. Tevredende rekende ik af. Buiten dacht ik na over deze retail therapy. Het helpt je wel snel de dingen vergeten die je niet kunt doen en waar je je rot over voelt, maar het leegt je bankrekening ook flink. De volgende keer kan ik toch beter twee keer per week blijven fysiotherapiën, dat houdt je ten minste wel van de straat!