Dit komt misschien als een verrassing voor sommige mensen, maar als je ziek bent dan blijft je onderwerpkeuze bij gesprekken niet beperkt tot je ziekte hoor!
Uiteraard is het beleefd eerst te vragen hoe het met mij gaat als je me weer eens ziet. Het lijkt wel zo’n noodzakelijk kwaad wat eerst uit de wereld moet worden geholpen en jij als vrager bent, als je me niet zo goed kent, natuurlijk bang dat ik allemaal dramatische verhalen over je heen ga spuien. Nou, maak je geen zorgen, dat zal ik niet doen. Daar heb ik geen zin in en echte vrienden voor die daar best even een kwartiertje naar willen luisteren. En daarna? Daarna gaat het over andere dingen. Ik heb ook een leven naast mijn ziekte, net als jij een leven hebt naast je werk, je man, je … weet ik veel wat je allemaal in je dagelijks leven doet. Ik kan heus nog steeds praten over vakanties, leuke uitstapjes, films, het weer, de nieuwste mode. Ik heb nog steeds evenveel interesses. Ik maak nog steeds bijna evenveel mee (ook al speelt zich dat grotendeels tussen de muren van mijn (zieken)huis af.
Ik kan soms maar moeilijk begrijpen waarom mensen zo bang worden. Ik ben niet eng. Ik ben net als ieder ander. Ik hoop dat ik nog steeds dezelfde persoon ben als ik was voor ik ziek werd (al is dat zo lang geleden en was ik toen nog niet volwassen, dus dit is moeilijk te beoordelen). Voor mij is praten over mijn ziekte ook niet altijd een lolletje maar een beleefd antwoord op een vriendelijke vraag dat ik zo snel mogelijk afdoe met een gepast antwoord. Dus de volgende keer dat je me ziet (al is dat slechts eenmaal per jaar), vraag dan eens of ik recentelijk nog bij een nieuw restaurant heb gegeten of op reis ben geweest naar een geweldige stad of land. Ik weet zeker dat ik je honderduit zal vertellen erover en jij hoeft je niet ongemakkelijk te voelen. Ik lijk gewoon een normale gesprekspartner!