• Door naar de hoofd inhoud
  • Spring naar de voettekst

Janet Bouwmeester

Ziekelijk Gelukkig

  • Blog
  • Ziekelijk Gelukkig
  • Over
    • Over Janet
    • Over Ziekelijk Gelukkig
  • Werk met mij
    • Redacteur nodig?
    • Tekstcorrectie/taalredactie
    • Gastspreker of workshop?
    • Hulp bij je boek
    • Social media redacteur
    • Correctie Engels
    • Portfolio
  • Hulpbronnen
    • Voordelen van ziek zijn
    • Micro-genieten
    • Links
    • Boekreviews
  • Contact
  • Nieuwsbrief
  • Privacyverklaring

Psychologisch inzicht

Nee zeggen als je wel graag wilt

14/10/2020 door janet Reageer

nee zeggen

Nee zeggen vinden de meeste mensen al best moeilijk als het gaat om dingen waar we geen zin in hebben. We willen andere mensen niet teleurstellen en we willen graag aardig gevonden worden. Als je nee moet zeggen tegen situaties waar je wel heel veel zin in hebt, dan wordt het nog lastiger want dan stel je met die ‘nee’ niet alleen andere mensen teleur (in jouw hoofd) maar ook jezelf.

Of je iemand teleurstelt met je nee weet je van te voren niet. Dat is een aanname die we doen op basis van onze eerdere ervaringen. We gaan ervan uit dat als mensen ons iets vragen, ze er sowieso op hopen dat je ja zegt. Maar ja zeggen terwijl je eigenlijk nee bedoelt zou net zo teleurstellend kunnen zijn voor de ander als gewoon nee zeggen. Mensen die ergens geen zin in hebben en tegen hun zin ja zeggen zijn namelijk onoprecht en vaak minder gezellig als ze iets tegen hun zin doen. Bovendien kun je ze nu minder goed vertrouwen. Ze zeggen toch wel ja. Ja zeggen omdat iets “zo hoort” (dat is een mening) of in het kader van ‘investeren in de relatie’ is een vorm van zelfmutilatie, zegt psycholoog Jan Geurtz in de podcast Eindbazen (afl. 175). Je snijdt een stukje van jezelf af om die relatie in stand te houden. Daarmee maak je jezelf minder echt. En hoeveel concessies wil je doen voordat je er een keer genoeg van hebt?

Bij omgaan met chronische ziekte loop je er al snel tegen aan dat altijd maar ja zeggen tegen alles gewoon niet meer gaat. Of je nou oprecht ja zou willen zeggen of er helemaal geen zin in hebt. Je hebt daarvoor te weinig energie en/of teveel pijn en bent gedwongen keuzes te maken.

De “ziektekaart”

Als je ergens geen zin in hebt, is pijn of moeheid een goed excuus. Dat hebben de meeste gezonde mensen (na een tijdje) ook wel door. Daarom kun je dus beter oprecht blijven en alleen de “ziektekaart” spelen als die echt opgaat.

Je komt ook situaties tegen waarin je wel echt dolgraag wilt. Als je te vaak de ziektekaart hebt gespeeld, dan geloven mensen je soms niet meer in die situaties. “Ik heb echt heel veel zin maar ik ben veel te moe…” “Ja, dat zei je de afgelopen 10 keer ook…” Daarom kun je beter eerlijk en oprecht blijven.

Ik merk dat ik de afgelopen jaren veel vaker moeheid en pijn heb aangehaald als reden om iets niet te doen. In de eerste helft van de periode dat ik nu ziek ben, speelde mijn gezondheid amper een rol in of ik ja of nee tegen iets zei. Naarmate mijn situatie verslechterde (door veel opvlammingen) wil ik wel maar denk ik gewoon echt niet te kunnen door de heftige pijn en het mini beetje energie dat ik vaak heb. Of het altijd zo is dat ik het niet kan, dat weet ik natuurlijk niet. Ook dat is een aanname. Het is gebaseerd op mijn ervaringen van de afgelopen tijd.

“Party pooper”

Ik voel me best vaak een “party pooper” als ik nee zeg, ook omdat ik juist zo graag wil. Dat zo graag willen maakt het nee zeggen echt 10x moeilijker. Ik moet dan een leuk iets missen en daarnaast heb ik te maken met een flinke zelfafwijzing naast natuurlijk de afwijzing die ik vrees van degene tegen wie ik nee zei.

De afgelopen zomermaanden werd ik hier extra veel mee geconfronteerd. Op basis van de adviezen van mijn artsen beslis ik wat voor mij wel of niet verstandig is om te doen. En de meeste dingen waren gewoon niet verstandig. En hoe ik ook nadacht en met andere betrokkenen brainstormde over alternatieven, die waren er regelmatig niet dus dat resulteerde in veel nee’s en teleurgestelde mensen. Dat snap ik. Lang was ik vooral bezig met de gevoelens van die mensen want ik ben een “people pleaser” (ik maak het anderen graag naar de zin) maar nu ging mijn gezondheid echt voor. Het risico was te groot.

Zelf het meest geraakt worden

Pas na een paar weken van dit soort dingen zag ik in dat ik zelf het meest geraakt werd. Ik was namelijk degene die en de leuke dingen miste (de meeste andere mensen konden iets in dezelfde trant met wel iemand anders doen, helaas dan niet met mij maar dat is dan maar even zo) en mezelf keihard veroordeelde. Dubbel rot.

Nu besef ik dat het toch fijn is dat andere mensen aan me denken en me dus toch vragen (ondanks dat ze vaak toch al wel weten dat het antwoord nu nee is), dat ik niks aan hun gevoel kan doen behalve het te accepteren zoals het is en dat ik het voor mezelf niet nog ingewikkelder moet maken dan het is. Het is gewoon rot als je nee moet zeggen tegen iets dat je wel graag wilt. Neem voor je uit automatisme nee zegt wel een moment (of een paar uur) om er echt over na te denken of je nee zegt. Veroordeel jezelf dan daarna niet ook nog eens maar troost je met een fijne gedachte, iets lekkers (niet zo vaak doen als ik dat doe, haha) of iets leuks in het vooruitzicht dat wel kan. Doe ook een tegenvoorstel dat voor jou wel lukt. Dan heb je allebei toch nog dat goede gevoel.

Hoe doe jij dit? Ben je vaak gedwongen nee te zeggen? En neem je jezelf dat ook kwalijk?

Categorie: Persoonlijk, Psychologisch inzicht Tags: 'nee' zeggen

Verstopte gevoelens

12/03/2019 door janet Reageer

De meeste mensen weten wel wat er gebeurt als je gevoelens wegdrukt. Hetzelfde als wanneer je een bal onder water probeert te houden: de bal zal heel veel tegendruk geven tegen je handen en als je loslaat dan komt de bal direct weer boven water. Dat doen gevoelens ook. Je kunt ze wegdrukken, maar ze gaan niet weg. Vroeg of laat worden ze weer getriggerd en zijn ze weer volop aanwezig. Daarom kun je ze maar beter direct gaan voelen en ruimte geven. [Lees meer…] overVerstopte gevoelens

Categorie: Psychologisch inzicht Tags: emoties, gevoelens

Verdwaald zijn

12/11/2015 door janet Reageer

verdwaald zijn

Een paar dagen geleden las ik een stukje tekst dat nu nog door mijn hoofd zweeft. Het ging over verdwaald zijn, onze ‘kaart van het leven kwijtraken’ en is geschreven door Mark Nepo: dichter, filosoof en voormalig kankerpatiënt. Dat laatste benoemd hij veelvuldig in zijn boek en je merkt duidelijk dat de periode van ernstig ziek zijn flinke impact op zijn leven heeft gehad.

Nepo beschijft in zijn boek hoe we verdwaald kunnen zijn in ons eigen leven en hoe ons dat nederig maakt. We zijn dan gedwongen de aarde zelf aan te raken in plaats van het beeld dat we hebben gevormd van de wereld. Hij citeert Helen Luke: “De reis begint pas werkelijk wanneer we dat verliezen waarvan we dachten dat het antwoorden waren, en alleen nog maar dat kunnen accepteren wat we niet onder controle hebben.” Achter elk antwoord, ligt een grotere vraag, zegt Nepo. En achter elke aankomst een onvoorzien begin.

Die verdwaaldheid, het gevoel van verdwaald zijn herken ik heel erg. Ik denk ook dat het goed past bij omgaan met chronische ziekte. En iedere keer als ik denk dat ik het pad weer gevonden heb, een nieuw doel voor ogen heb dat misschien wel haalbaar is, dan eindigt het pad. Of het splitst zich en ik word opnieuw gedwongen keuzes te maken. Soms frustreert me dat mateloos en weet ik niet meer waarmee ik verder moet gaan. En toen schreef hij dit stukje, het stukje dat me zo bij is gebleven…

“Een tunnel graven door het leven naar voornemens die als verplichtingen voor ons liggen, is eigenlijk voorkomen dat je door een groot deel van het leven wordt aangeraakt. Doelbewust zijn wordt eigenlijk heel erg overschat. Het beperkt vaak wat we van de wereld kunnen leren. <…> Het is de grotere bedoeling om in verhouding te blijven met alles wat langskomt, in elk geval lang genoeg om te proeven wat er leeft.”

En toen bedacht ik me dat dat verloren gevoel eigenlijk ook helemaal niet erg. Het geeft ruimte om gewoon maar te ervaren. Te zien wat er gebeurt… Je kunt je ook gewoon laten leiden door het leven en kijken wat er op je pad komt. Leuke verrassingen en minder leuke verrassingen, aangename ontmoetingen en minder aangename ontmoetingen, goede tijden en slechte tijden. Gewoon ‘proeven van wat er leeft’.

 

Mark Nepo – 7000 manieren om te luisteren naar het leven, Servire, Utrecht, 2013

Categorie: Psychologisch inzicht

10 vormen van positiviteit

05/04/2015 door janet Reageer

krijtbord positiviteit

Op Coursera (een online platform om cursussen te volgen van universiteiten over de hele wereld) heb ik pasgeleden de cursus Positive Psychology van Barbara Fredrickson afgerond. De naam van de docent kwam me meteen zo bekend voor dat ik besloot even te kijken of de bieb toevallig ook een boek van Barbara had en daar trof ik Positivity (NL titel) aan. Een boek dat ongeveer hetzelfde behandeld als de online cursus: wat positiviteit cultiveren in het dagelijks leven voor jou kan betekenen. En dat is veel, want als het je lukt wat meer positiviteit in het leven te brengen, dan wordt je leven net een stukje makkelijker en leuker, is mijn ervaring.

Boven deze blog zie je een foto van mijn krijtbord. Deze top 10 van uitingen van positiviteit uit het boek (en in de cursus) sprak mij het meest aan en wil ik graag met je delen. Het doet me denken aan de positieve emotie ‘blijheid’ zoals ik die omschrijf in mijn boek. Barbara noemt deze 10 vormen omdat het makkelijker is hiermee te werken om je positiviteitsniveau in het dagelijks leven op te hogen. Het geeft je wat handvatten om concreter mee aan de slag te gaan:
1. vreugde
2. dankbaarheid
3. sereniteit
4. belangstelling
5. hoop
6. trots
7. plezier
8. inspiratie
9. ontzag
10. liefde

Al deze dingen kom je, hoop ik, regelmatig in je dagelijks leven tegen. Ik wel, maar ik ben me daar meestal niet van bewust. Barbara gaf een ontzettend leuke oefening (ik draai warm voor dit soort dingen, dat merken jullie vast wel): Kies de komende paar weken elke week eens één onderwerp uit de lijst en let erop wanneer je deze ‘emotie’ voelt. Kies je bijvoorbeeld voor inspiratie, probeer dan elke dag eens één of twee dingen te vinden waardoor jij je geïnspireerd voelt. Ik voel me bijvoorbeeld geïnspireerd als ik een lekkere taart of koekjes zie. Ik heb dan zin om weer eens iets te bakken en doe dat dan meestal ook. Of als ik de Flow lees: al die prachtige foto’s en illustraties inspireren me niet alleen maar wekken ook ontzag (voor de illustrator of fotograaf) en geven mij vreugde (plezier van het lezen en doorbladeren) en dankbaarheid dat ik mijzelf de Flow gun en mezelf een moment geef om heerlijk ontspannen te kunnen lezen en kijken.

Tegenover positiviteit staat negativiteit en daar krijgen we dagelijks, zonder dat we dat nu zo goed beseffen, al genoeg van binnen; niet alleen in je persoonlijk leven maar ook om je heen. Lees maar eens de krant of kijk naar het journaal. Ik word daar vaak best sip van. Dan kan ik daarna wel een portie hoop of liefde gebruiken. En ook als ik niet zo’n goede dag heb, als ik niet de gewenste resultaten boek met de revalidatie of nieuwe medicatie of als ik slecht nieuws hoor…

Ik ben benieuwd of jullie zo’n opdracht ook inspireert en of je er iets mee gaat doen? Ik hoor graag!

 

Categorie: Psychologisch inzicht Tags: ontspanning, optimisme, positiviteit, psychologie

Bang

22/03/2015 door janet 5 Reacties

Bang illustratie 1

Inmiddels ga ik de vijfde week van mijn longrevalidatie in het UMC Groningen tegemoet. Ik ging erin met het idee “Baat het niet, dan schaadt het <hopelijk> niet” maar ik merk ook dat ik er meestal, stiekem – weggestopt achterin mijn gedachten – helemaal niet zo luchtig over denk. Ik ben soms bang, heel bang. Wat als het niet lukt? Wat als ik niet meer op een veel beter niveau terecht kom en als dit het is? Dat ik altijd maar die rolstoel mee moet als ik eens iets leuks wil doen buiten de deur. Wat als …?

Tot nu toe mag ik niet wanhopen: ik boek gestaag resultaat. Ik kan op een steeds hoger niveau fietsen, mijn hartslag is al flink naar beneden gegaan en mijn spieren en gewrichten reageren ook beter. Mijn ademhaling is onder controle en ik hijg veel minder. Ook buiten, in de praktijk, merk ik dat zeker. Een fietstochtje van 2km per enkele reis voelt al als een eitje (als er geen wind is hè ;)). Echt super! Maar mijn dagelijkse conditie schommelt heel erg. De ene dag lijk ik de wereld aan te kunnen en kan ik wel bijna twee uur lopen en heb ik daarna niet vreselijk veel pijn, de andere dag ben ik een half uur na het opstaan (en een douche en een flinke afwas) gewoon moe. Echt moe. Moe = pijn. Op die momenten begint het zorgen maken … Het optimisme na een goede revalidatiemiddag is als sneeuw voor de zon verdwenen. Een stemmetje in mijn hoofd zegt: het lukt je toch niet. Het is onrealistisch te denken dat je weer een stedentrip of vakantie zonder rolstoel kunt doen. Je moet steeds na 2 uur rusten… En daar word ik verdrietig en bang van.

Ik sta al vier weken op het punt ‘The fear cure’ van Lissa Rankin te bestellen. Misschien kent u haar van ‘Meer brein, minder medicijn’. Deze Amerikaanse arts heeft onlangs dus een heel boek geschreven over hoe angst en zorgen je positieve herstel flink in de weg staan. Dat lijkt me precies wat ik nodig heb. Geen zorgen maken, gewoon doorgaan en zien wat er van komt.
Iemand belang bij een review met de belangrijkste suggesties en tips van Lissa als ik ‘m eindelijk besteld, en natuurlijk gelezen heb?

Categorie: Persoonlijk, Psychologisch inzicht

De beste remedie: ervaren en niet praten

27/02/2015 door janet Reageer

foto japan albert briefjes
Foto: Albert Bouwmeester // Geluksbriefjes

 

Sinds ik op mijn laatste echte vakantie in het ziekenhuis terecht kwam (lees: Mallorca), heb ik een vakantie- en vliegangst ontwikkeld. Ik leef in de volledige overtuiging dat mijn niet fitte lichaam in het vliegtuig nog 6 stappen terug doet en ik dan weer gedwongen ben ergens in een ver land een arts op te zoeken die me uiteraard doorverwijst naar het ziekenhuis. Geen zin in! Maar zo’n angst is ook niet bepaald handig voor iemand die graag op vakantie gaat en sowieso zijn angsten natuurlijk lastig en zeker niet prettig om mee te leven.

In de tweede week van februari ben ik begonnen met mijn tweede revalidatie: longrevalidatie in het UMCG. Zowel ik als mijn arts hadden twijfels over of ik wel moest beginnen aan dit programma dat 100% fysiek is en niks aanbiedt op geestelijk vlak zoals dat wel het geval is in Beatrixoord in Haren.

Toen ik de vorige keer naar Beatrixoord ging, kwam uit de testen over mijn geestelijke gesteldheid dat ik niet naar een maatschappelijk werker of een psycholoog hoefde omdat ik zelf prima in staat was met ziekte om te gaan. Nu had ik in mijn hoofd dat na de zoveelste heftige opvlamming in 18 jaar, weer vanaf het begin conditie moeten opbouwen en weer een vertrouwen in mijn lichaam dat (terecht) tot een absoluut nulpunt was gedaald, het wel eens goed kon zijn met een psycholoog te praten over mijn nieuwe angst. Maar ook zei een stemmetje in mijn hoofd: “Praten? Gaat jou dat van je angst afhelpen?”

We hebben toch besloten dat ik voor de UMCG (fysieke) revalidatie ga, om twee redenen: ik kon daar vrijwel meteen terecht en als het niet zou lukken, kon ik altijd nog naar Beatrixoord. Als het wel lukt, dan ben ik veel sneller klaar en minder tijd kwijt. Allemaal pré’s.

Inmiddels zit ik in de derde week van mijn revalidatie en langzaam maar toch duidelijk boek ik vooruitgang. Het is erg pittig. In de eerste week had ik erg veel pijn op de borst, ook op alle rustdagen. Daarnaast had ik spierpijn en begon mijn gewrichtspijn terug te komen in mijn handen, knieën en ellebogen. Daar heb ik al in geen tijden last van gehad. Da’s weer wennen hoor. In de tweede week verdween geleidelijk aan de pijn op de borst en nu 1 dag na het eindigen van de derde week merk ik dat ik minder spierpijn heb en dat ik ook veel minder gewrichtspijn heb. Ook ben ik in staat mij na de training nog langer fysiek in te spannen. Goede zaak!

Maar wat ik het allerbelangrijkst vind: met dat ik dus steeds meer kan, merk ik dat mijn vertrouwen in mijn lichaam terugkomt en heb ik voor het eerst gedachten over verdere vluchten zonder een naar gevoel in mijn buik te krijgen. Ik heb weer ervaren dat ik steeds beter tegen inspanning kan, dat mijn uithoudingsvermogen zich uitbreidt, dat ik sneller herstel en langer rechtop kan zitten. Kortom: ik kan weer tegen een stootje. Ik ben natuurlijk nog lange niet waar ik wil zijn wat betreft inspannings- en energeniveau maar ik weet dat ik nog veel verder ga komen. En wat ik toen al wist, toen ik dat stemmetje in mijn hoofd hoorde klopt: ik kan wel uren gaan praten met mensen over dat ik niet durf te vliegen en 100 psychologen en artsen en wie dan ook kunnen me wel van alles vertellen over dat vertrouwen en dat alles goed zal gaan maar uiteindelijk luistert mijn onderbuikgevoel alleen naar de stem van mijn lichaam en als mijn lichaam de juiste signalen geeft, dan komt dat goede gevoel (en dat vertrouwen) vanzelf wel weer terug. Hiermee wil ik niet zeggen dat ik of jij niks zal hebben aan praten met een psycholoog want ik denk dat dat voor iedereen wel eens goed is, maar soms kun je iets alleen maar uit jezelf halen en bij mij is dat het geval met vertrouwen: ik moet het ervaren.

Categorie: Persoonlijk, Psychologisch inzicht Tags: energietekort, fysiotherapie, herstel, opbouwperiode, persoonlijk

  • Ga naar pagina 1
  • Ga naar pagina 2
  • Ga naar pagina 3
  • Interim pagina's zijn weggelaten …
  • Ga naar pagina 19
  • Ga naar Volgende pagina »

Footer

Over Janet

Mijn doel is om jou te inspireren en je leven een klein beetje mooier te maken. Een eerste stap daarin is mijn boek 'Ziekelijk Gelukkig; Positief leven met een chronische ziekte'. Ik geloof dat we zelf voor een groot deel verantwoordelijk zijn voor ons eigen levensgeluk. Op een gegeven moment kun je bij de pakken neerzitten, en je kunt zelf de …

[Lees verder] overOver Janet

Blogarchief

Tags

'nee' zeggen aandacht acceptatie acceptation afvallen afweersysteem auto-immuunziekten auto-immuunziekten chronic illness corona dankbaarheid dip dromen e-book energie energietekort focus fysiotherapie genieten gezond zijn herstel hoop leven in het nu lupus medicijnen medicijnen medicijngebruik meditatie nachtrust ontspanning opbouwperiode optimisme opvlamming persoonlijk positiviteit prednison prednison prioriteiten psychologie rust self care slechte dag werk ziek zijn zzp-en

Zoeken in deze site

Copyright © 2021 · WordPress · Log in