Is jong ziek worden gemakkelijker?

Vrijdag hoorde ik een vrouw op leeftijd klagen over wat ze allemaal niet meer kon door haar ziekte (longproblemen door het vele roken en fibromyalgie). Ik hoor zulk geklaag met moeite aan. Mijn eerste reactie is namelijk ‘stel je niet zo aan’.

Vanuit mijn eigen oogpunt zou ik ook zeggen dat hoe langer je te maken hebt met pijn, hoe meer je hieraan went en hoe breder je wereld toch weer wordt. Toen ik thuis was en nadacht over het gesprek vroeg ik me dan ook af: Is het makkelijker door te gaan met je leven als je jong ziek wordt? Komt het door de druk die hoger is om nog wat van je leven te maken (je hebt alles nog voor je)? Komt het doordat je veel minder goede jaren hebt gehad en daardoor eerder gewend bent aan je nieuwe situatie (een wellicht makkelijkere omschakeling)? Komt het doordat je lichaam ondanks je ziekte toch meer meegeeft?

De betreffende vrouw had nu een aantal jaren gewrichtsklachten (in haar geval veroorzaakt door fibromyalgie). Daarom had ze besloten al haar geliefde sporten op te geven. De pijn was te erg dus wilde ze niet meer. Het is in ieder geval vreemd dat ze dit voor elkaar kreeg, want de gemiddelde arts zal je zeggen dat je met allerlei soorten gewrichtsklachten (reuma) toch het beste door kunt blijven bewegen. Je wilt toch niet nog stijver worden?

Ik dacht aan mezelf en mijn gewrichtsontstekingen die begonnen toen ik net 20 was geworden. Ik was al een paar jaar ziek, dus ik was al wat pijn gewend maar de pijn in mijn knieën, enkels, voeten, vingers en polsen kwamen wel als een totale (en onwelkome) verrassing. Omdat ik 20 was, kon ik (voor mijn gevoel) nergens mee stoppen. Ik studeerde en ik had net bedacht dat ik uit kon in de weekenden (dat kon drie jaar lang niet dankzij het zware begin van de ziekte). Ik kreeg medicijnen tegen de ontstekingen en de pijn in mijn gewrichten en ik zette door. Ik heb geen moment van mijn leven gemist door zere knieën (wel door zere longen). Ik moest door van mezelf (dat is dan denk ik te wijten aan doorzettingsvermogen). Ik weet nog dat ik uitging in een discotheek met trappen (bijna wekelijks, want ik werkte er ook voor het promotieteam) en dat ik ’s nachts mijn knieën niet meer kon buigen. Overdag ging dat nog enigszins nadat ik ’s ochtends lang en warm gedoucht had en al mijn medicijnen had geslikt maar die raakten halverwege de avond uitgewerkt. De garderobe was boven, dus je ontkwam er niet aan daar ook eens naartoe te gaan, bovendien waren daar ook twee zalen en als er iets te bezoeken is dan zal en moet ik overal kijken. Ik had vaak de tranen in mijn ogen van de pijn en moest me afzetten op de leuning van de trap om naar boven en naar beneden te komen, ondertussen bijtend op de binnenkant van mijn wang en zorgend dat ik er niet al te pijnlijk uitzag. Als ik er nu aan terugdenk, vind ik dat ik hele prestaties heb geleverd. Veel mensen zullen nooit geweten hebben hoeveel pijn ik had. Die vrouw die ik sprak zou me het zeker niet na hebben gedaan. Ook niet de 1 ½ uur fitness drie keer in de week die ik erbij deed plus al het snelwandelen, fietsen, de yoga etc.

Maar komt dat door de leeftijd? Zij hoeft niet meer zo nodig zou je denken. Komt dat doordat ik voor mijn gevoel geen keus heb/had? Ik ken ook mensen die wat ouder zijn, op latere leeftijd een ziekte kregen en wel vechten. Ik ken twee vrouwen van in de zeventig die rondjes durfden te rennen bij de hardlooptraining en daarin zeer succesvol zijn. Uiteindelijk denk ik dat leeftijd je wel helpt maar dat je doorzettingsvermogen uiteindelijk bepaalt hoe je je leven leidt met pijn.