‘Gewoon’ en ‘normaal’ zijn tegenwoordig mijn twee lievelingswoorden. Dat komt omdat ik wil dat ze op mij slaan, maar al te graag. Na die hele nare maand februari wil ik niets liever dan ‘niets speciaals’ en ‘gewoon gewoon’. En dat gaat me eigenlijk best goed af! Mijn voornaamste bezigheden zijn tegenwoordig: schoonmaken, opruimen, boodschappen doen, heel vaak naar de sportschool, geld uitgeven aan onbenulligheden … best ‘gewoon’ al zeg ik het zelf. Maar ik zou het het liefst nog ‘gewoner’ maken door (jaja, wat ben ik hoopvol ineens!) misschien binnenkort (in de komende maanden) wel een echte baan voor 8 of voor 12 uur te kunnen bemachtingen. Dat lijkt me het toppunt van normaal. Niet gewoon freelancen, maar een echte baas, echte collega’s, ergens waar ik op de fiets heen kan en <ahum> lekker kan kletsen (grapje).
En ik doe echt hard mijn best: ik loop, ik fiets en ik doe vooral veel spierkrachttraining, kortom: alles staat in het teken van de energie van mijn longen zover oprekken als maar kan. Ik moet zeggen, ik boek echt vooruitgang! Het mooie weer werkt mee en ik werk mee. Ik ben er de afgelopen dagen achter gekomen dat ik teveel in mijn eigen zieke wereldje hing (iets wat ik eigenlijk liever niet doe, maar de omstandigheden maakten dat het gebeurde): naast mijn vrijwilligerswerk voor de patiëntenvereniging (waar ik gerust úren per week in steek, en wat eigenlijk altijd draait om ziekte), het boek dat ik schrijf, veel van de contacten die ik heb, de maand februari met al z’n kwaaltjes waardoor ik nog meer ziekte googlede en de boeken die ik soms lees, besefte ik dat ik compleet ondergedompeld was in de (soms, maar niet altijd) deprimerende wereld van het ziek zijn. En ik besefte: op dit moment is dat even niet wat mijn hersens nodig hebben. Ik merkte dat ik ineens was veranderd in een zorgelijk (of bezorgd) iemand die echt bang was nog meer kwaaltjes te krijgen, bang was om zieker te worden en in angst ging leven. Waar was die optimist? Waren die zorgen de bedoeling? Nee. Tijd voor een pauze! Even terug naar de dingen die ik echt leuk vind (jaja, daar horen contacten met patiënten – vaak superoptimisten – en dat boek ook echt bij), en even die dingen die iets verder wegstaan van mijn lichaam, mijn longen …
Ik maakte een lijstje. Eigenlijk niet nodig want ik kon al wel raden wat erop zou komen te staan: schilderen (schilderijen, maar ook servies), tekenen, dingen maken (kleding, meubels opknappen ofzo), weer iets met sieraden doen, kleding ontwerpen, mijn hele huis verbouwen, VT Wonen en Ariadnes kopen, of toch gewoon de Happinez, nieuwe gerechten maken, of taartjes, etcetera. Ik merkte al dat mijn hersentjes een zucht van opluchting gaven toen ik zelfs maar weer durfde te denken aan die dingen. Heerlijk dachten ze, eindelijk gaan we eens niet googlen naar symptomen of ons afvragen wat ons nu weer mankeert. Eindelijk weer de leuke dingen in ons leven, we willen een zorgeloos bestaan! Nog geen uur later was ik aan de slag: het servies staat op tafel en de verf en kwasten ernaast. Inmiddels ben ik al een heel eind op weg, een heel geïnspireerd nog veel verder te gaan. Er zit zoveel creativiteit opgepropt dat ik nog wel even zoet ben en meteen zit ik veel beter in mijn vel. Gisteren (ook zo normaal) een fantastische hot stone massage gehad (nog een superleuk verjaardagcadeautje dat ik dus precies tot het juiste moment had bewaard) en morgen een dagje Düsseldorf, mmm. Het is lente en zo voel ik me ook. Lekker normaal, lekker fris en gezond en klaar voor de zomer!