Vorige week had ik een interview met een redactrice van In Beweging (tijdschrift van de Reumabond) en toen bekende ik tegenover haar dat ik zelf niet altijd dat wat ik in mijn boek ‘predik’ naleef. Eén van de dingen waar ik nog steeds de grootste moeite mee heb is toch een gevoel van schaamte. Schaamte om te moeten vertellen dat ik ziek ben, of (nog veel erger wat mij betreft): schaamte dat ik niet kan werken en op dit moment 100% ben afgekeurd. Vreselijk vind ik dat. Ik voel me dan minderwaardig, maar Minke, de redactrice, opperde dat het ook iets anders kan zijn: je zet jezelf op achterstand als je meldt dat je ziek bent. Je zet jezelf sociaal op achterstand als je in een sollicitatieprocedure vertelt dat je ziek bent – ineens tel je niet meer 100% mee omdat je niet 100% functioneert en wil je dat?
Gisteren had ik een radio-interview bij Dit Is De Dag op radio 1 en toen hoorde ik mezelf ineens praten over mijn WIA-uitkering. En nog wel op de landelijke radio! Het is niet iets wat ik geheim houd (het word ook duidelijk in mijn boek en in mijn blogs) maar toch is het iets waar ik het liever helemaal niet over heb. Ik voel me er niet goed bij. Dus achteraf zat ik me af te vragen of ik nu iets heel moedigs had gedaan. En toen zette ik ook nog de link naar het radio-interview op mijn Facebook-pagina! Wow …
Er zijn mensen in mijn omgeving die best veel van me weten maar niet weten dat ik ben afgekeurd. Het is niet iets dat ik verzwijg maar ik breng het bij voorkeur niet zomaar ter sprake. Ik heb geen zin om daarover te praten. Het klinkt ook dramatisch, verergert voor mijn gevoel mijn situatie. Ik praat liever over positieve dingen: het boek dat ik heb geschreven en wat ik nu doe op werkgebied, maar feit is dus wel dat ik nu leef van een uitkering.
Ik probeer over de schaamte heen te komen (daarom nu ook deze blog), maar waarom is het zooo moeilijk??
Ik denk ook dat meespeelt dat ik voor mezelf nooit zal accepteren dat enkele artsen bij het UWV hebben besloten dat ik niet meer fulltime mee kan draaien (dat wordt wel elk jaar herbepaald). En ook al weet ik dat ze daar op de meeste momenten gelijk in hebben, op dit moment ben ik schrijfster en hard op weg weer een ruimte te creeëren waarin ik op mijn eigen manier en in mijn eigen tijd een inkomen kan creëren en dat voelt onwijs goed. Dus daar ga ik me op concentreren. Dan maar wat schaamte!