Na veel (heel veel) getreuzel heb ik me begin januari dan toch eindelijk ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Ik was natuurlijk al langer bezig met zaken die zich kwalificeerden als het voeren van een eigen bedrijf maar van de KvK en de Belastingdienst had ik gehoord dat als ik het nog even kleinschalig hield (‘slechts’ een boek schrijven en wat boekjes verkopen) ik me dan nog niet in hoefde te schrijven. Bij de Belastingdienst kon ik mijn inkomen aanmerken als ‘inkomsten uit overige werkzaamheden’. Ik dacht: laat ik het simpel houden en het nog een tijdje op die manier doen.
Maar geleidelijk aan kreeg ik meer aanbiedingen voor het schrijven van teksten en ik kon er niet meer onderuit me dan toch in te schrijven per 1 januari van dit jaar. Ik zag daar als een berg tegenop. Alle contact met het UWV, de Belastingdienst en de KvK (voor informatie) hielp eigenlijk helemaal niet. Er zitten nogal wat losse eindjes tussen de gemaakte regels en het maakt het zeker niet gemakkelijker dat ik een WIA-er ben die eigenlijk volledig is afgekeurd. Ik zag meteen door de bomen het bos niet meer!
Het goede nieuws is wel dat ik volledig mijn gang kon gaan (van het UWV), precies zoals ik dat zelf wil. Ik word niet gepusht, ik kies mijn eigen weg. Bij het UWV heb ik zelf startersbegeleiding aangevraagd. Dit kwam eigenlijk automatisch voort uit mijn vraag (wens) om een cursus te mogen volgen ‘Spreken in het openbaar’. Dat kon alleen (betaald worden) als ik een reïntegratietraject in zou gaan. Wat zou er beter zijn dan een bedrijf dat mensen begeleidt die een eigen onderneming willen starten? Niets natuurlijk. Enige minpuntje: met chronisch zieke mensen die een eigen bedrijf wilden starten was dan weer geen specifieke ervaring. Geeft niet, ik kan ook uitleggen wat voor mij werkt en niet werkt. En wat dan vooral erg belangrijk bleek: de onberekenbaarheid van mijn energie en de traagheid (door het gebrek aan energie). En weinig is veel want een klein beetje overbelasting kan zorgen voor weken uit de running zijn!
Ik word nu al een jaar begeleid en op dat vlak gaat alles prima. Het UWV heeft bedacht dat zij het ook allemaal wel prima vinden: ik hoor nooit iets van ze. Het is dat ik zelf wel eens bel, gewoon met een vraag (maar eigenlijk voor een praatje) en dan zeggen ze ook dat alles toch prima gaat!? Ja, ergens wel, maar toch … ik moest zelf melden dat ik inkomsten heb. Dat heb ik op een wijzigingsformulier aangegeven. Het zou gaan om bruto-bedragen, maar mijn boekverkoop geeft slechts netto-bedragen. Klein probleem? Nee hoor, bij het UWV trekken ze dan gewoon je nettobedrag bruto van je uitkering af. En ja voor de zekerheid maar zoveel mogelijk want “Mevrouw, we willen natuurlijk niet dat u straks een hele grote naheffing krijgt die u niet kunt betalen omdat we nu te weinig hebben ingehouden.” Hmm, ja. En het maakt niet uit dat ik nu mijn boodschappengeld inlever? “Zodra we de gegevens van de belasting binnen hebben, zullen we kijken of de inhouding klopt. Maar ik denk dat het wel goed is zo.”
Inmiddels was er al ergens in mijn hoofd het idee ontstaan dat het verkopen van mijn eigen boek (hoewel lonender dan via de boekhandel) helemaal niet lucratief is (een WIA’er mag max. 30 % overhouden van het verdiende bedrag) en dan kwam er afgelopen week ook nog de jaarlijkse belastingaanslag bij en die categorie ‘Inkomsten uit overige werkzaamheden’. Had ik al de gedachte dat mijn net zo lekker verdiende geld werd opgeslokt door het UWV, nu bleek dat ik ook nog eens flink wat belasting over verdiensten in die categorie ga betalen nadat het UWV al zo vreselijk inhalig was. Oftewel er blijft niets over! En dit gaat helemaal verkeerd om.
——— Vanwege de nu al enorme lengte van deze blog, volgende week een vervolg!!! ——-