De afgelopen dagen had ik maar 1 ding voor ogen: ik wilde energie besparen zodat ik vanaf morgen extra veel energie heb. Ik deed extra goed mijn best om op de meeste avonden eerder naar bed te gaan (waar ik jammerlijk in faalde, het werd dezelfde tijd als anders) en waarin ik ’s middags een uurtje bij mijn middagdutje aanplakte (wat over het algemeen dan wel weer lukte omdat ik expres een heel lege agenda had gecreëerd).
Het idee achter het ‘energie besparen’ is natuurlijk dat ik dan de komende dagen wat meer energie heb, iets wat me goed van pas zal komen omdat ik als patiënt een symposium bij mag wonen over mijn eigen ziekte, een kans die ik niet wil laten lopen. Nu is het programma op zich redelijk goed gedoseerd – wat wel heel handig is als je patiënten laat komen om hun woordje te doen bij de artsen – maar toch is er soms wel een middagprogramma terwijl dat juist mijn rustmoment is. Ik dacht dus dat wat extra energie me wel goed zou doen. Bovendien is met moe-e longen weggaan nooit een goed idee …
Wat ik vergat in dit alles is dat je geen energie kunt opsparen. Het is een leuk idee, maar mijn longbatterijen werken ongeveer hetzelfde als mijn telefoon. Als ik ze overbelast, bijvoorbeeld door veel te downloaden via internet of door actief te zijn (beweging of dagelijkse activiteit), dan is de batterij binnen no-time leeg. Laat ik het onbelast, dan gebeurt dat langzaam, maar de energie lekt wel weg als je ‘bij’ bent. Toch ontkom je er niet aan dat de batterij op een gegeven moment op is, en er zal nooit maar dan ook nooit een moment komen dat je je (telefoon)batterij op kunt laden voor 125% of zelfs maar 102%. Helaas … En vanmiddag was ik ultiem teleurgesteld dat na al die dagen van (voor mijn gevoel) extreme rust ik toch gewoon best heel moe-e longen had toen ik mijn dagelijkse lichaamsbeweging nam (en ik liep alleen maar een rondje van ongeveer 3 kwartier). Heel sip word je daarvan: Zit het nu nooit eens mee?
Wat ik vanavond ga doen is de vierde poging ondernemen om daadwerkelijk eerder naar bed te gaan. Eerlijk gezegd zit ik er al helemaal klaar voor en het is nog maar kwart over negen. Pas als het zover is – tegen half 11 – heb ik ineens nog ontelbare dingen te doen en wordt het weer, ja hoor, half 12. Ik ga bewijzen dat het anders kan. Tot de volgende keer met een verslagje over de hoogtepunten van het congres.