In de afgelopen week is het twee keer voorgekomen dat ik geacht werd mij te ontspannen op een bed dat niet het mijne was. En na die twee keer heb ik helaas geconcludeerd dat je dat niet zomaar even doet – of kunnen sommige mensen dat wel?
Dinsdag hebben we voor Grenzeloos Onbeperkt een beauty-ochtend georganiseerd en terwijl we een wachtlijst hadden, kwamen 2 deelnemers die wel ingedeeld waren niet opdagen. Heel jammer. Of niet (ssst!) want ik fungeerde als back-up en greep mijn kans. Ik mocht plaatsnemen op de stoel (later bed) van de schoonheidsspecialiste. De behandeling was fijn maar enorm relaxed word ik er niet van. Misschien kwam dat ook omdat ik toen ik met een maskertje op ‘moest’ ontspannen ik de schoonheidsspecialiste achter me voelde zitten en … staren? Zich vervelen? Haar nagels zag bestuderen? Op haar wekkertje zag kijken? Het helpt niet als er iemand vlak naast je is die zich niet aan het ontspannen is maar aftelt. Daarbij kwam nog dat ik halverwege ook naar het toilet moest en ik maar besloot dat uit te stellen tot nadat het masker van mijn gezicht was gehaald. Door de gangen van een schoolgebouw als een spook, leek me geen goed idee!
Donderdagochtend had ik alweer de vijfde sessie acupunctuur (helaas zijn er ditmaal nog geen wonderen gebeurd, maar daarover een andere keer meer). Bij deze sessies moet ik twee keer ontspannen ofwel wachten tot de naalden eruit mogen. De eerste keer heb ik naalden in mijn nek en schouders en zit ik iets voorover op een stoel – geen aantrekkelijke ontspanhouding, niet in de laatste plaats omdat als ik mijn hoofd beweeg ik de naalden voel, brr. Bij de tweede keer lig ik op een behandelbed. Ik heb dan naalden in mijn hoofd, gezicht, handen, borstkas en vooral in mijn benen en voeten. Ik doet dit nu drie jaar en nog steeds ben ik één groot brok spanning als ze de naalden in mij prikt. Het lukt me gewoon niet te ontspannen, zo bang ben ik voor de steekjes pijn waarmee het af en toe gepaard gaat. Als ze klaar is, krijg ik een kleedje over, gaan de lichten uit en mag (nee, moet) ik ruim een half uur (dat duurt lang en ik kan zelfs alleen maar stiekem op mijn horloge kijken, bewegen is eng met overal naalden) wachten, liggen, me vervelen … Afgelopen donderdag waren ze volgens mij ook nog aan het verbouwen op het UMC-terrein, allerminst extra-ontspannend.
Toen ik daar zo lag, starend naar het plafond, bedacht ik me hoeveel beter de situatie zonder naalden zou zijn. Ik zou me dan niet druk maken om de consequenties van een eventueel verkeerd geprikte naald (zijn die er?) wat ik ongeveer 50% van de tijd doe. De andere 50 procent van de tijd verdeel ik in respectievelijk me afvragen of ze me niet vergeten is, wat ik doe als er brand is en ik hier met naalden en al weg wil rennen, wat ik die dag nog moet doen, of de behandeling nog gaat helpen en dat ik nu echt echt echt moet gaan ontspannen. Dan luister ik maar weer eens naar mijn ademhaling (in – 1, in – 2, in – 3) en hou dat ongeveer 30 seconden vol alvorens ik weer enthousiast mijn benaalde arm optil om op mijn horloge te kijken. Kortom, een hopeloze zaak dus. Misschien zijn dit soort situaties helemaal niet bedoeld om te ontspannen?