Moeizame herfst

De laatste tijd ben ik niet de meest actieve blogger. Dat heeft deels te maken met  het feit dat ik me niet fit voel. De overgangsperiode  van de zomer naar de herfst valt me nooit mee en tegelijk het afbouwen van de prednison (steeds voor je gevoel een flinke stap terug doen in je gezondheid) maakt het niet makkelijker.

In Barcelona voelde ik me heerlijk. In de eerste paar dagen daarna (terug in NL) hield ik me redelijk maar daarna merkte ik al gauw dat mijn weerstandsniveau razendsnel daalde. Ik kreeg veel meer last van gewrichtspijn (vooral mijn knieën, ellebogen, polsen en vingers), ik had aften in mijn mond, mijn mondhoek/lip scheurde uit, ik kreeg kleine ontstekingetjes aan mijn vingers die niet verdwenen, ik werd verkouden en de droge hoest bleek een aanslag op mijn longen. Kortom: ik voelde me vooral brak.

Ik besloot weer te beginnen met acupunctuur maar wist ook dat ik aan de bel moest trekken bij het UMC. Afgelopen week heb ik labonderzoek laten doen en komende woensdag heb ik een tussendoor-afspraak met mijn arts over hoe nu verder. In de tussentijd laat de lage weerstand nog steeds van zich horen en werd ik donderdagmiddag getrakteerd op kiespijn. Ik wist meteen al dat dat wel een ontsteking zou zijn, en inderdaad, toen ik gisteren naar de tandarts ging bleek de wortelpunt ontstoken. Daar kon de tandarts dus niet bij. De kaakchirurg moet hem verwijderen door middel van een kleine operatie. Omdat het gisteren vrijdag was, werd dat over het weekend heen getild. Ik kreeg recepten voor Brufen 600 en een antibioticakuur mee.

Met de brufen 600 kon ik in eerste instantie niks want Naproxen (ook een NSAID) behoort tot mijn vaste medicijncocktail. Ik besloot daarmee te stoppen zodat ik gisteravond de brufen kon nemen – absoluut noodzakelijk want paracetamol doet bij een dergelijke ontsteking echt niks (dat zei de tandarts ook al). Wat ik gister nog niet wist maar nu wel is dat als je bij deze ontsteking een lage weerstand hebt, hij zich dan snel uitbreidt (daartegen is de antibiotica) en dat dan je tandvlees en wang opzwellen. Oh jee, zo kwam ik dus vanochtend (na een barre slechte nacht uit bed). Nu heb ik even de mazzel dat ik in de 2 werkende uurtjes van de brufen zit maar voor de rest kan dit weekend me niet snel genoeg voorbij zijn!

Waarom stapelt zich het een na het andere op als je je toch al $#@%^&* voelt?
Toen ik gisteren terug liep van de tandarts naar huis, zat ik er even helemaal doorheen. Ik was letterlijk in tranen en het kon me niets schelen.
Het werd me echt even teveel. Ik bedacht me dat er echt vrijwel geen minuut in een gemiddelde dag voorbij gaat dat er niet iets zeer doet in mijn lijf en ik vraag me dan af: waarom? Waaaaaarom moet ik zoveel pijn krijgen? Ik begrijp het niet en zal het ook nooit begrijpen …