Deze omgehakte boom geeft precies weer hoe ik me vorige week voelde. Na een periode van bijna continue opbouw, volgde er een stevige dip waarin ik me omver gezaagd, kapot, gebroken voelde. En de wijze les die ik leerde: luisteren naar je lichaam biedt niet altijd garanties. Soms waarschuwt je lichaam je namelijk niet (of te langzaam) en moet je het doen met je gezond verstand.
Een terugval is iedere keer weer een flinke domper op mijn humeur. Meteen vraag ik me af of alles nog wel goed gaat komen of dat mijn situatie zo zal blijven zoals die nu is. Ik ben bang, ik ben verdrietig en ook een tikje boos op mezelf ook al weet ik best dat ik niet iedere terugval aan mezelf heb te danken. Of zoals mijn arts gisteren nog zei: die goede en slechte (en hele slechte!) dagen zullen er ALTIJD zijn… daar moet je mee om leren gaan en je niet te druk om maken. Niet gemakkelijk, maar toch: zo gezegd, zo gedaan.
“Goede en slechte (en hele slechte!) dagen zullen er altijd zijn”
Naast het luisteren naar mijn lijf (dat blijft natuurlijk belangrijk), vertrouw ik nu ook op mijn gezond verstand (als het te mooi is om waar te zijn, dan is het waarschijnlijk ook te mooi om waar te zijn!) en simpele logica: dit kan gezien de omstandigheden niet en dit wel… Nu ik dat zo een paar dagen doe, zie ik weer een stijgende lijn. Het is afwegen, plannen, rusten op z’n tijd, alles gedoseerd. En als dan die slechte dag komt … gewoon rustig blijven en nog iets meer rust nemen. Het komt wel!
Zo fijn om te lezen dat dus meerdere mensen in slechte dagen of tijdens opvlammingen zich afvragen of het ooit nog goed komt of het zo blijft… Momenteel lig ik weer met een opvlamming van de lupus in ziekenhuis…ik vraag me bijna ieder uur af,komt dit nog goed? Maar dat is dus niet gek…
Hoi Antoinette, nee hoor, zeker niet gek. Zo’n opvlamming is weer een flinke klap voor je lichaam. Altijd maar de vraag hoe het zich nu weer herstelt. Hopelijk ga je er uiteindelijk fysiek niet op achteruit. Veel sterkte!!