Vandaag is bekend geworden dat ruim 1,1 miljoen Nederlanders onder de armoedegrens leven. De armoedegrens is vastgesteld op minder dan 1000 euro aan inkomen per maand. Dan leef ik dus ook al zo’n 4 jaar onder de armoedegrens – en als chronisch zieke die helemaal (of zelfs grotendeels) is afgekeurd is er vaak geen uitzicht op beter.
Het nieuwsbericht is vrij enthousiast: de groei neemt af. Maar even later lees je dat er toch nog 55.000 meer mensen bij zijn gekomen die nu ook onder de armoedegrens leven. Dat vind ik een schrikbarende groei voor een land als Nederland.
Als voornaamste redenen van de toename worden genoemd het verlies aan koopkracht en het toenemend aantal werkelozen in ons land. Dat eerste is inmiddels een terugkerend iets geworden. Elk jaar horen we dat de koopkracht af zal gaan nemen. En vaak merken alleen de lagere inkomens dit in hun portemonnee.
Zo’n conclusie van het SCP is mooi, maar wordt hier nu ook iets aan gedaan? Of is het slechts dat … een conclusie. We kijken ernaar en …
Voor mezelf wil ik al tijden iets doen aan mijn ‘armoedige’ situatie. Op zich red ik me best redelijk met een WIA op bijstandsniveau – en door de extraatjes die ik krijg als chronisch zieke kan ik ook nog op vakantie (voor mij zelf de belangrijkste tweede levensbehoefte), maar ruimte voor extraatjes (de dingen die het leven verder aangenaam en leuk maken) is er meestal niet. Ik ga uit eten met vrienden en moet dan vervolgens mijn boodschappenbudget 4 weken halveren om te compenseren. Ik koop geen boeken, ik haal ze bij de bieb, ik verlaat Groningen zelden want het openbaar vervoer is erg duur (sorry vrienden verder weg) en tijdschriften zijn een enkele keer een traktatie. Wel is het natuurlijk weer gunstig voor mijn prednisonbuik dat ik bij de AH besluit dat ik deze week geen koekjes mag kopen. Ach, ieder nadeel heeft zijn voordeel.
Hoe kom je als chronisch zieke nu uit zo’n situatie? Als je mazzel had, ging je met een leuk betalende baan je uitkering in en is de 70% van je laatstverdiende loon een dusdanig bedrag dat je daar goed van zou kunnen leven. Dat zou de ideale situatie zijn. Maar voor velen met mij gaat het niet zo. Als werkloze heb je nog het voordeel dat je waarschijnlijk wel weer een baan vindt en dan alsnog je gemaakte schulden weer weg kunt werken. Schulden die je maakt als je blijvend volledig bent afgekeurd werk je niet weg, tenzij je de lotto wint. De wetgeving is ook niet faciliterend. Het maakt niet uit dat sommige mensen – buiten hun eigen schuld maar door een speling van het lot van bijna niets moeten leven. Het zij zo. De meeste mensen hebben ook hun eer. Aankloppen bij een voedselbank is een megagrote stap (gelukkig voor mij niet nodig) of zeggen tegen vrienden dat je iets niet kunt betalen? 1 keer oké, maar vaker … schaamte. Dan vermijd je toch liever die situaties.
Wat ik voor mezelf heb bedacht? Ik hoop straks weer een paar uur meer te kunnen werken. Misschien wordt 8 uur 16 uur en ik weet dat er banen bestaan waarin je met 16 uur werken meer verdiend dan bijstandsniveau. Dan zou ik 2 vliegen in 1 klap slaan: uit de uitkering (fantastisch!) en meer bestedingsruimte. Dat is mijn droom. Nu moet mijn lichaam nog meewerken!
Hoi, je blog sprak me aan. Ik ben zelf moeder van een zoon met een Wajong uitkering en ben mede door zijn bestaansminimum op zoek gegaan naar legale manieren om goed geld te kunnen verdienen. Ik zou je graag wijzen op mijn website http://www.slapendrijkworden.eu en dan met name op Justbeenpaid. Een echt geweldige module om zelfs gratis al te starten en echt geld te verdienen.
Mocht je na het lezen van de info geinteresseerd zijn vul dan het contactformulier op de website in of stuur me een email dan neem ik met alle plezier contact met je op.