Het is tijd voor een wijze les. Die is niet alleen bedoeld voor jullie maar ook voor mezelf. Die wijze les is dat je altijd moet blijven vragen als je niet tevreden bent. De kans is groot dat je uiteindelijk toch iets beters krijgt…
De afgelopen bijna 2,5 maand had ik elke dag hoofdpijn, variërend van een lichte druk in m’n hoofd tot een allesoverheersende pijn en alles ertussenin. In mijn vorige post schreef ik al van de hartritmestoornissen veroorzaakt door de prednison en daar komt die hoofdpijn ook vandaan. Ik kreeg al in oktober een bètablokker voorgeschreven en dat hielp wel wat voor m’n hart maar de hoofdpijn ging niet weg. Ik bleef vragen (voor mijn gevoel zeuren) en driemaal werd de dosering verhoogd. De eerste keer hielp dat iets en de tweede en derde keer niet meer. De hoofdpijn (en regelmatig een veel te druk hart) hadden inmiddels flinke impact op m’n leven en ik was er helemaal klaar mee. Ik besloot weer te vragen. Dat kost me iedere keer 2 bezinningsdagen waarin ik mezelf er echt toe moet zetten want ik voel me een ontzettende klager die teveel tijd in beslag neemt van artsen. Maar… ik bedacht me ook: dit is wel mijn leven, ik heb er maar 1 van en zo gaat het nutteloos en pijnlijk voorbij.
Vorige week kreeg ik eindelijk een ander medicijn, ook een bètablokker maar nu metaprolol (ik had bisoprolol). Nadat ik de eerste 2 dagen nog meer hoofdpijn had dan ik dacht dat mogelijk was, werd het vanaf de derde dag stukken beter en heb ik nu hoofdpijnvrije stukken dag. Jeej, wat een heerlijkheid! Ik vraag me nog wel af hoe lang die heerlijkheid duurt omdat die bisoprolol ook zo uitgewerkt was maar goed, voor nu is mijn levenskwaliteit een stukje omhoog en daar gaat het om. Wie niet vraagt…
Vanmiddag stond ik in de apotheek en zag ik, toen ik even moest wachten op de medewerkster, dat ik de goedkope variant van een medicijn dat ik al tientallen jaren gebruik, had meegekregen. Die goedkope variant geeft een heel vieze smaak af en ik ben net een medepatiënt gaan helpen te zorgen dat dat goedkope middel niet meer wordt voorgeschreven (en bij goedkoper gaat het hier om een paar dubbeltjes, dus haast niks). Bij de apotheek bleek een foutje in het systeem geslopen en ik mocht gewoon het merkmedicijn hebben. Zo fijn (aangenaam: vooral in de mond). Blij dat ik meteen heb gevraagd!
Deze twee dingen gaven voor mij ook maar weer eens aan dat je – hoe vervelend of je het ook vindt – je toch moet blijven vragen. Als je het niet doet, verandert er ook niks.
Hoe lang blijf jij vragen als iets niet naar jouw wens is? Hoe voel je je daarbij?
Geef een antwoord