Soms, als ik in een hoopvolle bui ben, dan schrijf ik me wel eens in op een datingsite of… Tinder. Het is een combinatie van nieuwsgierigheid, wanhoop (waarom kom ik nou nooit eens een geschikte man in het echt tegen?) en de wens van het hebben van een relatie. Ik zette daar eigenlijk nooit bij dat ik iets heb (pijn… of iets niet heb: energie). Dat leek me ook ‘de kus des doods’ voor een profiel. Maar: er valt wel wat voor te zeggen. Je hoeft niet meer na 1 of 2 dates alsnog zelf het ‘chronisch ziek’-balletje op te gooien en dan kans te maken op afwijzing want: “Daar zit ik nu niet op te wachten.” Nee, wie wel hè?
Die datingsites voelen als een vleeskeuring. Waarschijnlijk voelen ze niet alleen zo, dat zijn ze ook. Je beoordeelt foto’s (liefst van diverse kanten gemaakt, en zonder zonnebril en petjes), leest profielen kritisch en wijst vooral af. Om allerlei redenen: woont te ver weg, spreekt geen Nederlands, heeft alleen maar avontuurlijke hobby’s, schrijft dat hij sensitief, introvert en rustig is (op zich heel fijne eigenschappen maar in een profiel schreeuwt het sociale beperktheid en een date die vrijwel niks zegt en geen initiatief neemt, vind ik niet aantrekkelijk). Ik denk dat ik best een aantal mannen weg’swipe’ die als ik ze ongedwongen in het echt was tegengekomen best leuk had kunnen vinden. Maar helaas ontmoet ik ze niet in het echt.
In het echt kom ik niet op zoveel plekken. Mijn fysieke toestand houdt me vaak van de straat en wel gewoon thuis of bij de fysio, de huisarts, de apotheek, in het ziekenhuis. Inspirerende plekken hè 😉 Als ik wel op andere plekken buiten de deur ben, kost me dat vaak veel energie en heb ik niet echt ruimte om om me heen te kijken maar ben ik meer bezig met of ik iets fysiek volhoud. Daarnaast knoop ik ook niet snel een gesprekje aan met een onbekende. Dat helpt ook niet mee.
Maar goed, waar ik eigenlijk over wilde schrijven is dus dat ik nu een profiel aan had gemaakt op Tinder en daarin had vermeld dat ik chronisch ziek ben. Dat intikken voelde wel een beetje als een killer voor het profiel, maar goed, toch interessant om eens te proberen. En ik vermeldde er meteen maar bij dat ik vegetarisch eet (ook daar hebben mensen lekker veel vooroordelen over). Ik kon deze test mooi vergelijken met de laatste keer dat ik Tinder probeerde en na 2 weken spontaan al mijn lopende gesprekken afkapte omdat ik er ineens geen zin meer in had. Zonde, want ik heb toen wat kanshebbers laten gaan.
“Jij bent gek!”
Deze ervaring met mijn 2.0 profiel was heel bijzonder. Op Tinder is het denk ik voor vrouwen niet zo heel moeilijk om matches te scoren. Ik was ook gewend aan na een paar uurtjes Tinder al teveel gesprekken te hebben lopen en moeten schiften. Dat gebeurde nu niet hoor. Ik kreeg wel matches, een stuk of 12, maar daarvan werd de helft vrij snel weer verbroken nog voordat ik de man in kwestie had gezien. Dat had ik nog niet eerder meegemaakt. Ik hoorde later dat mannen eerst foto’s beoordelen en vaak pas bij een match je profiel echt gaan lezen. Ooowwwh… 🙁
Van de matches die wel bleven staan, reageerden de meesten niet op een bericht en de andere gesprekken (3) liepen niet – dat is niet raar hoor, op Tinder.
Toen ik wat mensen vertelde over dit experiment kreeg ik verschillende reacties, van: “Hilarisch! Jij bent gek!” tot “Dat is eigenlijk best wel slim.” Iedereen was het er wel over eens dat je zo in elk geval wel kunt shiften.
“Je hebt het stukje van de afwijzing vanwege chronische ziekte al achter de rug”
De conclusie: mensen oordelen heel snel, en misschien nog wel extra op datingsites. Ze zullen van alles bedenken bij “chronische ziekte”. Logisch, dat zou ik zelf ook doen. Dat het een afknapper kan zijn, snap ik ook. Ik zou dat waarschijnlijk zelf ook vinden als ik fit en actief was en een druk leven had met verre reizen en avontuur.
Is het slim om het in je profiel te zetten? Een voordeel is zeker dat je later gedoe om het alsnog te moeten vertellen vermijd. Je hebt het stukje van de afwijzing om die reden al achter de rug en weet zeker dat de mannen die je nog wel benaderen het niet erg vinden.
Een nadeel is dat er misschien ook mannen zullen zijn die er als ze je nog niet kennen iets groots van maken, maar die als ze je een paar keer in het echt hebben ontmoet, het toch niet zo’n probleem hadden gevonden en er voor waren gegaan. Ik merk dat zelf ook: je wordt milder als je als een blok voor iemand valt.
Nog een reden om het misschien niet te vermelden, gaf een vriendin mij: “Er is toch niemand die al z’n negatieve eigenschappen en ingewikkelde bagage gaat vermelden in een profiel?” Uiteindelijk heeft iedereen lastige kantjes en ingewikkeldheden. Zo is het ook.
hii
wat een leuk bericht ?.
Vaak is het de angst die mensen hebben die chronisch ziek zijn dat ze afgekeurd worden maar val je voor wen blok voor iemand dan kijkt men daar wel.over heen hoor.
Heb zelf myasthenie dus weet hoe erg het is 🙂
Ben je nog single????
Dat denk ik ergens ook wel, maar het gebeurt net zo vaak (vooral bij online dating natuurlijk) dat mensen je dan niet willen leren kennen omdat ze het al weten: “teveel gedoe, zon chronische ziekte” / “zit ik niet op te wachten”. Daar heb je veel minder last van als je elkaar eerst leert kennen zonder dat de ziekte een rol speelt, is mijn ervaring. Maar de nummer 1 plek voor mensen ontmoeten is voor veel mensen (ook chronisch zieken die minder vaak de deur uitkomen) toch online.
Super mooi en vanuit je geschreven. Zou hierover graag eens met je verder van gedachten wisselen. Ben zelf ook chronisch ziek (whiplash).
Gr Rob
Dat kan. Altijd benieuwd naar ervaringen van anderen. Mijn e-mail staat op de site.
Misschien zou hier een speciale datingsite voor moeten zijn? Dan is het al geen probleem meer…
Dat kan een oplossing zijn. Er bestaan al wel datingsites voor mensen met een beperking maar het nadeel daarvan is dat alle beperkingen op 1 hoop worden gegooid van verstandelijke beperking tot chronische ziekte. Iets specifieks voor mensen die leven met een energiebeperking zou mij persoonlijk beter passen. Al komt je dan wel in de bubbel: chronisch zieke date chronisch zieke. Een mede chronisch zieke daten kan voordelen hebben (wellicht beter begrip), maar zeker ook nadelen (de kans dat je elkaar niet kunt helpen als je beide tegelijk in een opvlamming zit of juist: als jij eens fit genoeg bent om iets leuks te doen, dan is je partner dat weer niet en andersom. Kom je dan nog wel de deur uit en in het normale leven? Zoals je leest, kan ik hier goed over nadenken 😉
Hoi Janet,
Dank voor dit blog, het oordeel is natuurlijk snel gemaakt maar dat maakt ons niet direct zelfverzekerder..
Ik hoop dat voor n ieder, met deze beer op weg, er iets moois onderweg ontstaat.
Zelfacceptatie is al wat maar dan ook nog zorgen dat een ander je kan accepteren terwijl er zoveel waardevol in iedereen zit!
Hallo Janet.
Bedankt voor het delen van je ervaringen en inzichten. Voor mij is veel ervan herkenbaar. Ik weet pas sinds december 2022 dat ik tot de groep van chronisch zieken behoor doordat ik de diagnose Parkinson kreeg. Toen ik over deze ziekte ging lezen kreeg ik al snel het gevoel geen volwaardig mens meer te zijn, want de heftig beperkende symptomen die ik ervaar ten aanzien van mijn mobiliteit maken het in mijn beleving onmogelijk om een gelijkwaardige en dus gezonde relatie aan te gaan met een vrouw.
Vanuit mijn spirituele beleving hoef ik daar echter niet rouwig om te zijn, want ik heb op mijn 65ste jaar heel veel ervaring opgedaan met betrekking tot relaties. Ik ben daar niet gelukkiger van geworden, maar wel wijzer en heb meer diepgang kunnen ontwikkelen. Nu heb ik een houding van, ik zie het wel. Relaties zijn immers veruiterlijkte naar buiten toe geprojecteerde spiegels van de innerlijke relatie met je zelf. Het hebben van de ziekte van Parkinson nodigt mij uit om die relatie met mijzelf te optimaliseren. Dus in plaats van liefde en bevestiging in de buitenwereld te zoeken, deze in mijzelf te vinden. Het is een hele uitdaging, zoals het hele leven dat is. Misschien word ik hier wel gelukkiger van.
Ik zou een chronische ziekte niet als bagage of negatieve eigenschap bestempelen. Dát is juist het validistische perspectief. Het is “normaal” om een beperking, chronische ziekte, etc. te hebben. We zijn immers van vlees en bloed. Het hoort bij het leven en qua gezondheid pech hebben ook. Dit is geen keuze, geen houding, geen negatieve eigenschap, al is het natuurlijk niet makkelijk of soms nauwelijks tot niet leefbaar. Je bent nog steeds volwaardig. Niemand is perfect, het is een fictie dat gezondheid altijd maakbaar is. Wie geen kenmerken van menselijkheid wil zien in een datingprofiel, is niet op zoek naar liefde, maar naar een plaatje. Wie moeite wil doen een ander te leren kennen, kan een ander vinden die moeite voor jou wil doen. Uiteindelijk kan iedereen, hoe fit en gezond nu ook, op elk moment niet meer gezond zijn en wezenlijk beperkt worden. Als mensen vallen op jouw gezondheid, zit daar gaan lange termijn waarde in. En ook met ouderdom komt fysieke achteruitgang. Gewoon zetten op jouw profiel dus! Je zoekt geen aandacht, maar die ene parel. De juiste schat het op waarde. Het is absoluut moeilijker de juiste te vinden, omdat je minder zichtbaar bent, maar liever alleen, dan eenzaam samen.