Al jarenlang ben ik hyperactief. Het liefst doe ik 1001 dingen tegelijk en ook zo snel mogelijk. Wanneer ik kan doe ik geen 2 maar zelfs 3 dingen tegelijk (zoals nu: een blog tikken, kijken naar ‘Droomhuis in de zon’ al kunnen ze dat nu beter ‘Drama in de zon’ noemen, en avondeten koken). Tijdens het revalideren is een groot onderdeel: rustiger aan doen, leren relaxen, langzamer worden, slechts één ding tegelijk doen. Dat alles om maar te zorgen dat je je over het algemeen fitter zult voelen en niet nogmaals hoeft te revalideren. Maar ligt de oorzaak van het moeten revalideren dan in het hyperactief zijn? Ik denk het niet. Het moeten revalideren kwam bij mij door het eigen leven dat een ontstekingsziekte leidt en de schade die daarmee wordt aangericht die niet teniet kan worden gedaan door medicijnen.
Ik wil het in deze blog niet hebben over de oorzaak van moeten revalideren maar over hyperactiviteit. Ik kan me niet meer herinneren hoe lang ik al hyperactief door het leven ga maar het lijkt me niet dat dit verschijnsel ook al aanwezig was in mijn jeugd. Waarom zou ik toen ook al zo druk zijn geweest als ik gezond was en altijd alles kon wanneer ik wilde?
Nu kwam me vorige week een tekst onder ogen waarin stond dat het niet meer dan logisch is dat chronisch zieken hyperactief zijn en daarbij dat het dus ook een bekend verschijnsel is van chronische ziekte. Omdat je zo weinig goede uren en goede dagen hebt en doorgaans toch je dromen, wensen en ook je gewone ‘to do’-lijstje, word je wanneer je je dan eindelijk weer eens goed voelt heel erg druk. Dit kan ten koste gaan van je energie, maar daar had je al zo weinig van dat het in feite dus helemaal niets uitmaakt dat je op je goede momenten teveel doet. Soms moet er ook eens wat gebeuren en als je dan eindelijk eens kunt, dan ga je er helemaal voor: veel te veel afspraken, het huis schoonmaken, zelf de boodschappen doen, op vakantie eindeloze stukken lopen, te laat naar bed. Maar als je dan eindelijk daarna mag rusten van jezelf, dan kun je tevreden terugkijken op wat je allemaal hebt bereikt. En dat maakt dan die paar dagen dat je weer amper wat kunt, weer goed. En die paar slechte dagen had je ook gehad als je niets had gedaan. Lang leve de hyperactiviteit!