Het is weer zover: najaar in Nederland betekent dat je bij je huisarts (als je in aanmerking komt) een gratis prikje mag halen. Destijds ben ik op de lijst gezet voor mijn longen, niet voor de SLE, en ik moet zeggen: het draait echt nog steeds om mijn longen. En daarom haal ik hem ook braaf. Ik heb slechts eenmaal overgeslagen en dat was het jaar dat ik in Spanje studeerde. Toen kon het niet anders. Gelukkig geen griep gehad toen – wel eens in jaren dat ik hem wel haalde, dus je weet maar nooit.
Nu is mijn bovenarm … tamelijk uniek. Vanochtend keek ik in de spiegel en zag ik een knalrode prikplek met daarom heen een felrode cirkel met diameter 3 centimeter en daarom heen weer een cirkel van 1 centimeter dik en die was … niet rood. Nee, hij was wit. Mooi hè die kleursamenstelling. Maar die plek verklaard wel waarom ik niet op mijn linkerzij kan liggen ’s nachts en wakker word als ik dat wel doe (ik heb nu al twee nachten erg slecht geslapen). Mijn arm wil ook niet verder dan 90 graden naar boven, anders gaat ie heel zeer doen. Dit probleem na de griepprik is niet nieuw. Nee, dat heb ik ieder jaar. En dan te bedenken dat de meeste mensen die hele prik niet eens voelen (voor mij voelt het alsof die naald minstens een centimeter dik is en er aan de andere kant weer uitkomt).
Soms ben ik een beetje lui met het lezen van NVLE magazine (heeft dat iets te maken met dat ik er zelf ook voor schrijf?) maar ik had dus het verhaal griepprik nog niet gelezen tot ik erop werd gewezen. En daar staat gewoon in dat ik niet kleinzerig ben, of een aansteller of wat dan ook. Nee, mensen met SLE die de griepprik krijgen die krijgen allemaal kennelijk een grote rode plek en zeer pijnlijke arm (iets met die zeer aktieve afweerstoffen van ons). Nou bij deze weet ik dan echt helemaal zeker dat ik SLE heb. Joepie! Nu op naar een gezonde en fitte winter …
>>>> Deze blog is op 31/10/08 in iets andere vorm eerder gepubliceerd op mijn site Bankhanger J.
Geef een antwoord