Laatst las ik het boek ‘How to be happy’ van Liz Hoggard. Ik ben dol op boeken die gaan over hoe je nog optimistischer/vrolijker/positiever kunt worden dan je al bent (en het schijnt dat vooral de toch al optimistische, vrolijke en positieve mensen deze boeken lezen en de mensen die ze misschien zouden moeten lezen niet …).
In het boek staat dat werklozen en andere tegen hun wil inactieven (dus misschien chronisch zieken?) het minst gelukkig zijn in hun leven. Daar kan ik inkomen. Werken en kunnen werken zorgt voor <een stukje> bevrediging en geluk – je voelt je nuttig. Daarna werd genoemd dat je als werkloze (/afgekeurde) dit probleem op kunt lossen door vrijwilligerswerk te gaan doen (zorgt voor veel voldoening en dus geluk), een tijdrovende hobby kunt nemen, of zoals ik je te wijden aan iets wat je erg leuk vind. In mijn geval: het schrijven van blogs, artikelen en een boek.
Dan gaat deze Liz verder en durft ze (net als die mensen van The Secret) te beweren dat de zieke mensen zichzelf ziek hebben gedacht. Jajaja, onze gedachten zijn niet positief genoeg (wist je nog dat kankerpatiënten kennelijk een enorme onverwerkte woede in zich hebben – L. Hay)! Als we namelijk heel optimistisch waren, dan genazen we sneller omdat we een beter immuunsysteem hadden (kan het mijne nog beter werken? Het is juist overactief! Of betekent dat téveel optimisme;-) en we dan kennelijk ook ouder worden. Wie zegt dat wij niet oud worden? En wie zegt dat alle zieke mensen niet optimistisch zijn? Ik heb de afgelopen tijd heel veel superoptimistische en heel vrolijke zieken leren kennen, maar helaas was niemand zomaar genezen door hun goede instelling.
Ik ben nog steeds verder gegaan met lezen maar zulke dingen halen me het bloed onder de nagels vandaan (en zo snel word ik niet kwaad). Toen kwam het volgende: gezondheid is kennelijk de nummer 1 voor mensen om gelukkig of ongelukkig te zijn. Oftewel: ziek zijn zorgt ervoor dat je pessimistisch wordt en gezond zijn optimistisch. In dat geval kun je je dus ook niet beter denken. Kennelijk was je voor je ziekte dan wel positief (je was immers gezond), werd toen ziek en pessimistisch. Ik ben helemaal verward. Ik kan nu dus helemaal niet meer optimistisch zijn want ik ben immers ziek. En daarnaast ben ik ook al niet optimistisch genoeg want dan was ik nu wel beter.
Ik geloof dat het tijd is om maar gauw naar de Spaanse zon te gaan. Nog twee daagjes … 🙂