Afgelopen dinsdag ben ik teruggekomen van een weekje vakantie in Valencia. Het op vakantie gaan ging al niet geheel probleemloos (vulkaanas, omboekingen, familieomstandigheden) maar uiteindelijk vertrokken we dan toch (een week later dan gepland). In die week voorafgaande heb ik me helemaal uit de naad gewerkt, wetende dat, wanneer je terugkomt van vakantie, je er meestal helemaal uit bent, en – een beetje moe.
De vakantie begon goed. Het was heerlijk warm en zonnig in Valencia. Een temperatuur die ervoor zou gaan zorgen dat ik binnen twee dagen geheel pijnvrij en op topniveau (bijna 100% al zeg ik het zelf) zou kunnen functioneren – de ideale omstandigheden dus. Maar toch leek de reis af en toe gedoemd, niet alleen vooraf, maar ook tijdens.
Op de eerste avond werd tijdens het winkelen m’n portemonnee gejat. Mijn portemonnee is een soort van mijn tweede handtas. (Voor degenen die mijn handtas nog nooit hebben gezien: enorm en een vergaarzak voor van alles.) Die pasjes kunnen me niet zoveel schelen, het geld vind ik jammer – helemaal dat wat niet van mij was (de pot) maar de kleine dingetjes die ik had verzameld tijdens reizen en meedroeg als herinneringen hadden wel emotionele waarde en die komen dus niet meer terug:-(
De reactie op het jatten van de portemonnee voelde net als weer omgaan met een tegenslag op ziektegebied. Als chronisch zieke heb je die toch wel op regelmatige basis – je loopt tegen je beperkingen op. Je kijkt ernaar en beseft dat je maar weer vrolijk door moet want … als je dat niet doet, heb je ook niets aan je leven. Ik hoop maar dat de dief het geld op een wijzelijke manier uitgeeft!
Nadat de tweede dag uitstekend was verlopen (en we de bus hadden ontdekt als makkelijker vervoersmiddel dan altijd maar de benenwagen) vroegen we ons al af – wat zal er nu komen? Dat was ’s nachts, toen we werden gewekt door regen op de hotelkamer. Nee, het geluid kwam niet van buiten – daar was het droog en vrij warm. Dit kwam vanuit de richting van de douche. Ik sloop uit bed, kloppend hart (toch niet per ongeluk de douche aan laten staan ofzo??) en stond in een plas water: lluvia!! (Spaans voor regen.) De airco bleek lek …
Midden in de nacht zijn we gewisseld van hotelkamer. Pff, dan ben je wel over je slaap heen!
De rest van de dagen kabbelden door, maar terwijl ik op dag 3 nog de bekende opleving had van de warme temperatuur, begon die na dag 3 te zakken. Vanaf dag 5 begon het zelfs af en toe te regenen – niet goed! En op dag 7 regende het alleen maar!! De hele dag in soppende ballerina’s lopen is niet fijn en ik had inmiddels echt hele zere longen helaas … tussendoor vermaakten we ons prima. Valencia blijkt een prachtige stad met een aardig strand (als je maar naar links blijft kijken), mooie gebouwen, lekker eten en fantastische winkelmogelijkheden:-)
Toen ik woensdagochtend weer uit mijn eigen bed stapte, merkte ik al gauw dat ik iets niet goed had gedaan. Wat weet ik niet maar ik kon zelfs haast niet rechtop staan of stukjes lopen. Ik heb me in maanden niet zo slecht gevoeld. Maar … mijn leven is gezien alle boekgedoe nu zo druk dat ik geen tijd heb om te rusten. Helaas. En dat komt me helemaal niet goed uit. Met alle afspraken die ik verder heb en het terug zien te krijgen van alle passen die ik niet meer in mijn bezit heb, ben ik zomaar weer eens twee uur kwijt met fietsen door wind en regen en waarom is het hier zo allemachtig koud? Het is mei!!
Anyway, ik ga de komende dagen het even wat rustiger aandoen. Die nieuwe website kan wel even wachten en mijn presentatie, die gaat bijna als vanzelf als je een stemcoach hebt om je te begeleiden:-) Ik hoop dat ik over een paar dagen – als ik vind dat ik weer moet gaan sporten – ik weer superfit ben. De rust zal ik in elk geval nemen. 1 dag, 2 dagen, 3 dagen, 4 dagen …