Regelmatig stoor ik me aan het feit dat ik met zoveel dingen die ik wil doen niks opschiet. Ik kom aan de meeste dingen die ik op een dag wil of denk te kunnen doen, niet toe en toch heb ik het niet te druk. Ik plan meestal maar één, hooguit 2 afspraken op een dag en die plan ik zo dat ik tussendoor voldoende tijd heb om te rusten. Ik ben in principe de hele dag thuis en kan zelf kiezen wanneer ik wat doe. Iedere dag en iedere week heb ik het gevoel dat ik zoveel zou kunnen doen. Vergetende dat ik al die tijd heb omdat mijn lichaam niet zoveel wil doen. Toch maakt mijn hoofd die connectie meestal niet. Herken jij dat ook?
De meeste mensen die nergens aan toekomen zullen dat wijten aan de drukte die ze ervaren in hun leven. Ik niet. Ik geloof sowieso niet in het druk hebben. Dat lijkt tegenwoordig meer een standaard zin, die moet aantonen dat je heel nuttig bezig bent, populair of belangrijk bent. Terwijl ik eerder het gevoel heb dat als iemand het druk heeft hij of veel te vaak ‘ja’ zegt of gewoon een slechte planner is.
Als je zegt dat je niks in je agenda hebt staan, is dat per definitie niet ‘cool’. Maar ik word meestal juist heel blij van een lege agenda. Ik plan liever op het laatste moment want dan denk ik meer kans te hebben te weten hoe ik me voel. Daarnaast is een beetje spontaniteit ook fijn.
Als ik eens een enkele keer teveel afspraken in te korte tijd heb gepland, omdat me dat op enig moment handig leek (“Dan heb ik alles maar achter de rug”) heb ik daar al gauw spijt van als het moment van al die afspraken daar is. Ik voel me gestresst en ben in m’n hoofd alleen nog maar bezig met of ik wel voldoende rustmomenten in kan bouwen en of ik mezelf zo niet helemaal voorbij loop met kans op een nieuwe ontsteking.
Maar waarom kom ik dan nog steeds nergens aan toe, als ik het dan helemaal niet druk heb? Dat gaf ik al een beetje aan in de intro: ik lijk maar niet te beseffen dat ik al die tijd heb omdat mijn lichaam al die tijd nodig heeft; als het ware steelt van mij. Het lijkt alsof dagen zo lang duren – en dat duren ze ook als je niet werkt en je lijf niet zoveel kan en wil – maar als je weer 25% meer kunt dan toen je nog helemaal aan bed gekluisterd was dan denk ik meteen dat dat een wereld van verschil maakt en daar ligt bij mij een vergissing. Die 25% meer gaat ook op aan douchen, aankleden, ontbijt maken, sporten, boodschappen doen, koken, de lunch maken, de afwas doen, opruimen… kortom de gewone dagelijkse dingen. Als ik ben gedoucht, aangekleed, heb ontbeten en dan ook nog heb gesport, dan hoef ik verder niet te verwachten dat ik “nog even een blogpost schrijf”. Ik vind dat heel moeilijk om te begrijpen, mijn omgeving vaak niet. Waar komt die blinde vlek toch vandaan? Of is dat eeuwig optimisme?
In elk geval heb ik het niet druk, maar door alle rust die ik nodig heb, voel ik me ook nooit echt productief. En daar moet ik me maar bij neerleggen. Hoe is dat voor jou?
Heel herkenbaar, mijn hoofd wil ook meer dan mijn lijf aan kan. Of ik vind dat ik iets moet kunnen en doe dat dan ook en dan betaal je de prijs, overbelasting en die wil je niet wat dat is in mijn geval inherent aan achteruit gang