Over een paar weken ben ik jarig. Dan word ik 34 jaar. Dat zette me aan het denken … of ik wel echt 34 ben. Toen ik ziek werd op mijn 17de voelde ik me in één klap 80 jaar. Mijn lichaam wilde niet meer en op de meeste dagen was mijn oma nog fitter dan ik.
In de jaren die volgden voelde ik me soms 60 (het beste dat me lukte qua fitheid) en soms 95. Ondertussen miste ik veel bruikbare levenstijd doordat ik per dag enkele uren maar in sommige jaren ook enkele maanden compleet was uitgeschakeld. Toch tikt de klok door en dat terwijl je leven compleet stilstaat. Er is geen enkele sprake van actie zoals die wel is in het leven van de gezonde mensen om je heen. Da’s best bizar.
Ik heb eens wat zitten rekenen en hoewel mijn officiële leef-tijd ergens na de helft van mei op 34 jaren ligt, is de tijd die ik daadwerkelijk heb ‘geleefd’ enkele jaren korter. Ik was een aantal weken in 1996 volledig uitgeschakeld, idem in 1998, vanaf 2006 – 2008 deed ik bijna drie jaar zo goed als niet mee met de wereld en in alle overige perioden tussen 1996 en 2012 leef ik op een dag max 10 uur in plaats van ‘gezonde’ mensen ongeveer 15-16 uur. Dat wordt een lastig rekensommetje maar het komt er op neer dat mijn geleefde tijd nu ergens op een jaar of 26/27 ligt (da’s dan nog vrij royaal gerekend!!). Wauw, een stuk jonger … met dit 80-jarige lichaam! 😉
Ik doe overal ook 3x zo lang over in mijn daadwerkelijk ‘geleefde’ leven: een opdracht doen in 8 werkbare uren per dag of een opdracht doen met (als je mazzel hebt) 2 werkbare uren per dag, duurt in elk geval 4x zo lang. Calculeer daar ook nog slechte dagen bij in en je doet er al gauw 5-6x zo lang over als een gezond persoon. Ik vind het dus best heel redelijk van mezelf als ik bedenk dat ik wel wat extra leef-tijd heb verdiend. Anders kom ik nooit aan alles toe wat ik wil doen!!
Dus mensen, vraag me niet meer naar mijn leeftijd. Er klopt niets van. Lichamelijk ben ik stokoud. Geestelijk ben ik een stuk jonger en mijn bruikbare leeftijd is een stuk korter dan de gemiddelde persoon van mijn bouwjaar achter de rug heeft. Ik zuig het leven langzaam in me op, stap voor stap, op m’n elfendertigst. Geen haast! 😉
dit is zo waar. bij mij ( en mijn ms) is het net zo. ik ben op 7 mei jarig en als mensen vragen hou oud ik wordt, zeg ik altijd”uuuhm een week na koninginnendag ? dan wordt ik 83″ en weet je die blik van de mensen is echt goud waard. en alleen mijn vriendinnen die ook chronisch ziek zijn weten wat ik bedoel. erg leuk om de reactie te zien van de ‘gezonden’