Hoe langer je chronisch ziek bent, hoe meer ervaring je krijgt. Dat merk jij vast ook: je kent de routine in het ziekenhuis, je bent bekend met de medicijnen die worden ingezet voor jouw aandoening, je weet waar je goed op reageert of waar je juist allergisch voor bent, je weet waar je snel moe van wordt en hoeveel energie je op een dag ongeveer te besteden hebt. Ook raak je bekend met de ’tussentijdse aandoeningen’ – vaak van tijdelijke aard – en hoe jouw lichaam daarop reageert. Dat kan van alles zijn: een verrekte spier, griep, een ontstoken kies … Doordat je het al eerder mee hebt gemaakt, weet je wanneer je aan de bel moet trekken (arts/tandarts bellen/bepaalde medicijnen weer gaan gebruiken) en misschien zelfs hoe lang het duurt voor het weer voorbij is. Die eerdere ervaring kan je heel veel voordelen opleveren, en het makkelijker maken. Ten minste, dat dacht ik, maar ik vraag me af of dat laatste ook echt zo is.
In oktober heb ik de griepprik gehaald dus voor een griepje ben ik beschermd, maar voor het virus dat nu rondwaart in Nederland doet de griepprik kennelijk niets. Wanneer je een verminderd werkend immuunsysteem hebt, is het altijd oppassen geblazen in de koude wintermaanden wanneer veel mensen snotterig en hoesterig zijn. Officieel zou je zelfs niet eens in de buurt willen moeten komen van iedereen die kucht, maar dan zou je je alleen in je huis moeten opsluiten met een voorraad eten en drinken voor 3 maanden. Niet te doen toch? Ik nam dus ook het virus over: nare, intense hoest en een loopneus. 1, 2, 3 dagen gaat dat goed. De vierde dag wordt lastig. Door een vermoeide borstkas en pijn in de longen voel ik dat ik aan de bel moet trekken. Prednison, antibiotica en een inhalator worden ingezet en dan … ga ik rekenen wanneer het over is op basis van mijn eerdere ervaringen.
Ik weet al dat de eerste prednisonnacht een slechte nacht is (hyperactief), de tweede dag zou ik meer energie moeten hebben, 3 dagen algehele rust zou ongeveer voldoende moeten zijn, 2 dagen een flinke loopneus en dan is dat ook op z’n retour. En doordat ik al die dingen verwachtte, en de helft niet ging volgens mijn plan, werd ik ongeduldig. Heel ongeduldig. Het binnen zitten en wachten tot ik beter werd, duurde me veel te lang. Dit is het zoveelste lastige virusje op mijn levenspad en het kwam me helemaal niet uit. En toen, na drie dagen, legde ik me erbij neer, zuchtend en onwillig: “Oké, dan word het letterlijk bankhangen of slapen en wat lezen. Verder helemaal niets. Laptop (vrijwel) niet aan …” en pas toen ik die rust had gevonden en niet verwachtte dat mijn lichaam alles volgens mij regels deed, zit er nu eindelijk weer goede verbetering in!