De huisarts en de ingewikkelde patiënt

Hoe vaak kies jij voor de huisarts in plaats van je specialist? En in welke gevallen doe je dat?

Omdat ik nog met een waslijst aan kleine klachten rondloop waarmee ik mijn internist niet per se wil lastigvallen, breng ik zo nu en dan een bezoekje aan de huisarts. De laatste tijd merk ik dat me dat weinig tot niets oplevert. Van de klachten die ik heb voorgelegd aan de huisarts in de afgelopen twee jaar, is het merendeel nog onverminderd aanwezig en 1 klacht is vanzelf overgegaan.

Ik vind mijn huisarts een heel sympatieke vrouw. Soms vraagt ze me enthousiast hoe het met mijn MS gaat (?!). Ik verbeter haar niet eens altijd. Ze heeft het beste met me voor, dat merk ik wel. En als ik wel eens lupus bij de naam noem, vraag ik me af wat ze nou eigenlijk van die zeldzame ziekte weet. Inmiddels denk ik: niet genoeg. En daar zit de kloof. Ik denk dat ik, na 17 jaar patiënt zijn, meer weet dan zij weet over mijn ziekte. Dat is ook logisch: ik leef er dagelijks mee en heb al heel wat meegemaakt. Volgens mij schrikt ze als ik de lupusbijbel noem (‘The lupus book’, een dik Amerikaans boek met alles wat je altijd wilde weten over lupus). Die heeft zij niet en ik wel. Ik ben een geïnformeerde patiënt. Het is niet anders …

Een groot deel van mijn klachten blijkt, ook al lijkt er niet altijd direct een link, toch gerelateerd aan lupus. Soms is het een wisselwerking, soms zijn het bijwerkingen van de medicijnen, andere keren blijkt het echt bij de ziekte te horen.

Ik vind dat er in de patiëntenmedia – en door artsen – nog best vaak op gehamerd wordt dat niet alle klachten bij je ziekte horen. Ik snap dat ze dat zeggen, en inderdaad, ik heb ook ongerelateerde klachten, maar kijk uit: veel dingen hebben m.i. wel een (kleine of grote) link. Het is denk ik belangrijk in eerste instantie dingen te zien in relatie tot de ziekte (en de medicatie daarbij).
Hoe maken artsen ‘niet alles hoort bij de ziekte’ hard bij een individuele patiënt? Houden ze dat bij?
En vergeten ze niet wat voor schade alle medicijnen je lichaam toebrengen? Valt dat onder wel of niet gerelateerd aan je ziekte?

Hoe kan mijn huisarts dingen zien in de context van mijn ziekte als ze vrijwel niets weet van de betreffende ziekte? Ik snap dat ze niet zoveel ervan af weet. In Nederland zijn tientallen zeldzame ziektes die je niet allemaal kunt gaan bestuderen. Daarvoor zijn er gelukkig artsen met een specialisatie.

In december was ik enkele malen naar de huisarts geweest voor een specifieke klacht waar ik online al heel wat onderzoek voor had gedaan – in het Engels welteverstaan want in het Nederlands was er niks te vinden. Als je het wilt weten: exercise induced headache/ door inspanning veroorzaakte hoofdpijn). Mijn huisarts had geen boodschap aan mijn zoekwerk. Het moet ook vermoeiend zijn: al die betweterige patiënten van tegenwoordig die via Google alvast het voorwerk doen, belemmeren je ongetwijfeld in je huisartsentaak.
Mijn huisarts zocht het liever bij andere dingen: mijn bloeddruk (die altijd perfect is geweest), medicijnen (waar ik nog niet eens aan begonnen was) … Na mijn zoveelste nutteloze bezoek zonder oplossing en ik die inmiddels thuis op de bank zat in plaats van te sporten want dat ging niet meer, was de maat vol. Ik heb naar het ziekenhuis gebeld. Mijn arts luisterde wel en vroeg (naar mijn mening) meteen de juiste onderzoeken aan – die dingen waar ik zelf ook aan dacht en wat ik ook van medepatiënten en naasten meekreeg. Nu ben ik tevreden: er zit schot in de zaak. Maar 1 ding zit me nog steeds niet lekker: hoe moet dat nou met de huisarts in het vervolg?

2 gedachten over “De huisarts en de ingewikkelde patiënt

  1. Alet zegt:

    Die vraag heb ik mezelf ook al meerdere malen gesteld: Wanneer ga ik naar de huisarts en wanneer moet ik de specialist bellen? In mijn geval heeft de specialist een verpleegkundig specialist in dienst, die ik eigenlijk altijd alles kan vragen. Dat is drempelverlagend. Zij overlegt zo nodig met de specialist.
    Ik ga naar de huisarts als ik klachten heb, die (misschien) niet met lupus/sjögren te maken hebben, maar dat komt haast niet voor. En als iets even onderzocht of bekeken moet worden en ik geen zin of puf heb om daarvoor een uur te reizen. Als het niet goed is of hij twijfelt, belt hij met de specialist.
    Als ik dit zo typ, klinkt het behoorlijk ‘ideaal’. Maar toch twijfel ik nog altijd wie ik moet bellen en óf ik moet bellen én of het een klacht is die losstaat van de ziekte of niet.

    Beantwoorden
  2. Karin zegt:

    Wat ontzettend herkenbaar. Persoonlijk heb ik mezelf beloofd niet meer naar de huisarts of welke specialist dan ook te gaan tenzij in coma of halfdood. Dat van die inspanningshoofdpijn herkenning van mijn partner. Helemaal onderzocht (ct-scan en zo) en niets uitgekomen.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *