Afgelopen zaterdag heb ik in Driebergen een presentatie gegeven voor een groep Crohn- en Colitis Ulcerosa-patiënten. De bijeenkomst was ’s ochtends al en Driebergen is niet dicht bij de deur als je in Groningen woont. Nog altijd heb ik veel moeite met ’s ochtends vroeg opstaan en het helpt natuurlijk niet mee dat ik zelden voor het licht is mijn bed uit ga (oefening baart kunst?). Ik ben doorgaans alleen bereid dit te doen als ik op vakantie ga!
Om 7 uur ging mijn wekker en ik zweefde door mijn huis: douchen, aankleden, eten, spullen pakken, medicijnen innemen (hoe vroeger hoe beter als ik toch al op ben) en toen op pad. Onderweg viel ik bijna in slaap. De goede bijkomstigheid daarvan was: geen last van zenuwen. Ik maakte me eerder zorgen of ik wel 3 kwartier rechtop kon staan of dat ik niet plots in slaap zou vallen tijdens mijn presentatie. Dat gebeurde niet. Toen ik eenmaal voor de groep stond, raakte ik, ondanks dat ik wel moe was, langzaam in de ‘flow’ en merkte ik mijn slaperigheid niet meer. Na een kwartiertje pakte ik een stoel erbij en deed ik de rest zittend – dat kon ook prima want ik speelde bijvoorbeeld een stellingenspel met het publiek. Het hielp ontzettend mee dat de mensen zo enthousiast en gemakkelijk waren en de drie kwartier vlogen voorbij. Maar toen volgde nog een drukke dag …
Mijn hoofd denkt nog steeds: als ik dan toch in het Westen ben dan … ’s middags ben ik naar een vriendin geweest en ’s avonds gingen we met onze vriendengroep uit eten in Amersfoort. Al hangend op de bank werd het zomaar ’s avonds en uit eten gaan is een relatief rustige activiteit dus dat gaat me doorgaans prima af. Ik ben nog steeds goed in eten 🙂 Daarna wilde ik het liefst meteen naar huis. Het was al tien uur, ik was al op sinds 7 uur, geen middagdutje, en nog bijna 2 uur terugreizen, maar … we misten de trein die ik zo graag wilde nemen. Helaas, dat werd rondslenteren en rondhangen. En het was koud. En dan word ik nog sneller pijnlijk moe! Toen we eenmaal in de trein zaten, begonnen mijn gewrichten te verstijven. Ik was inmiddels al zo’n 17 uur achter elkaar op en dat is teveel. Ik heb vrijwel nooit meer last van mijn ellebogen, voeten, enkels, polsen en vingers (alleen van mijn knieën) maar vanaf 12 uur ’s nachts gaven ze allemaal aan niet blij te zijn, helemaal niet blij. Zelfs de omliggende spieren (langs die gewrichten) begonnen erg zeer te doen en toen ik het laatste kwartiertje liep vanaf het station was ik net een hijgende hond met op vier verschillende plekken in de borstkas enorme steken. En toen merkte ik: dat is dus het verschil tussen op tijd weten wanneer je stopt en dat ook doen (en vrijwel geen pijn) of doorgaan en met de gevolgen zitten.
Vervolgens viel ik niet in slaap. Ik hijgde, ik had zere longen, zere schouders, zere gewrichten, zere spieren en mijn hoestbuien begonnen weer. Dat beloofde een lange nacht waarin ik ook vroeg weer wakker was. En de hele zondag enorme kriebelhoest die erg vermoeiend is voor mijn longen. Zondag besefte ik maar al te goed dat ik dit zo niet weer moet doen. Weer een goede les geleerd!
PS De antwoorden van de mensen uit het publiek van ’s ochtends op de vraag wat voor hen de voordelen van ziek zijn zijn, heb ik toegevoegd op de pagina ‘Voordelen van ziek zijn’. Wat zijn jouw voordelen?
Geef een antwoord