Eigenlijk hoor ik nu in bed te liggen (jullie weten natuurlijk niet hoe laat het is als ik dit typ – het is rond tienen) omdat … nee, niet omdat ik vind dat ik vroeg naar bed moet maar omdat ik daadwerkelijk erg moe ben. Ik moet leren luisteren naar mijn lichaam. Al twee dagen achter elkaar heb ik dat niet gedaan en ’s avonds zit ik in de problemen: ik durf namelijk niet naar bed als mijn longen erg zeer doen. Daar heb ik al 13 jaar last van en na 13 jaar is de angst nog steeds even groot: geen goede houding kunnen vinden, draaien en draaien en pijn hebben. En denken: hoe heb ik zo stom kunnen zijn? Maar dat is een bijverschijnsel van overenthousiasme. Enthousiasme is leuk, maar overenthousiasme wil wel eens gevaarlijk zijn.
Afgelopen week had ik de geest en ging ik ineens in zevenmijlslaarzen op mijn al jarenlange doel af: een freelance carrière starten (als redacteur natuurlijk, je moet blijven doen waar je goed in bent). Hoho, denk je nu. Jij bent toch volledig afgekeurd. Ja, dat is ook zo. Maar een vrouw moet ook aan haar toekomst denken en daarom denk ik (optimistisch) alvast een paar fitte maanden vooruit. Ik weet inmiddels wel dat mijn gezondheidssituatie niet veel meer zal verbeteren als ik kijk naar de huidige situatie (en wat ik nu nog bereik met de fysio, etc.) maar ik leer van hoe ik nu ben en wat ik nu kan (luisteren he, haha). Ik weet wel dat ik mezelf constant veel te moe maak maar nog even en dan kan ik precies in beeld brengen hoeveel a4-tjes leuke tekst ik per dag kan produceren, zittend of liggend of hoe dan ook. Het is, voor mijn gevoel, mijn enige kans om mijn carrière terug te krijgen die de laatste twee jaar een ernstige vorm van ‘niet-bestaand’ heeft aangenomen.
In het kader van het freelancen ben ik ‘al kruipende’ van alles aan het uitzoeken: hoe zit dat met tarieven, tijdsindeling, facturering, de Kamer van Koophandel (ik schijn me nu als redacteur ook te moeten inschrijven, hoefde voorheen niet), een VAR-verklaring, de WIA en nog veel meer. Het is echt een bos waardoor je de bomen haast niet meer kunt zien als je je er eenmaal in gaat verdiepen. En ik dacht dat het zo simpel was: Janet neemt een opdracht aan, voert die uit, krijgt geld, zegt dat tegen de Belastingdienst en klaar. Maar nee, moeilijker kunnen ze het wel maken! Zelfs het zoeken van andere WIA-ers in eenzelfde situatie (die dus ook een eigen bedrijfje willen starten) is al een moeilijke zaak. Het UWV heeft er niet aan gedacht ze samen te brengen en ik moet de plek nog vinden waar ze zich verenigen. (Weet iemand het of ben jij er één van, mail me!)
Nou ja, nu ben ik dus een paar dagen verder, heb ik 100 en 1 bedrijfsnamen bedacht (al wil ik gewoon onder mijn eigen naam opereren), heb ik een proefwebsite gemaakt en weet ik welke diensten ik allemaal precies aan zal bieden. Maar ik ben zo moe, dat ik me afvraag wanneer ik de puf heb om verder te gaan. In ieder geval heb ik er wel een onwijs goed gevoel over en denk ik zeker dat het me zal lukken (al kan mijn lichaam nu niet zeggen wanneer). Ik ploeter de komende weken lekker door, laat me zaterdag fijn voorlichten op de ZZP-dagen en ga er alles aan doen dat het UWV me gaat helpen hierbij. Uiteraard laat ik weten hoe het verder gaat en vertel ik wat mijn lichaam zegt.
PS Nog even een Belastingdienst-update. Als je in Groningen woont: KIJK UIT! Ze schijnen zomaar je loon te verdubbelen en dan krijg je dus héle hoge aanslagen! Wees gewaarschuwd …