Eind april ben ik op gesprek geweest bij het UWV. Het UWV in Groningen zit aan het Stationsplein. Dat is alleen makkelijk als je met het OV komt, verder niet. Een fiets (of scootmobiel of wat dan ook) neerzetten bij de deur kan namelijk niet. Er is wel ruimte maar er geldt een parkeerverbod zodat mannen van de gemeente een paar keer per dag komen controleren op illegaal geparkeerde fietsen en vervolgens die fietsen in beslag nemen. Waar je dan wel je fiets neer kunt zetten? Zo’n 600 meter verderop in de fietsenkelder, en 600 meter is geluk hebben want het is er zo stampvol dat het eerder 800 meter verderop wordt na drie rondjes zoeken voor een plaatstje.
Maar het idiote is, dit UWV-onderdeel wat op het station zit en waar je dus je fiets ver weg moet parkeren is het UWV voor chronisch zieken en beperkten!! Alle andere UWV-onderdelen, verspreid over de stad, hebben wel naast de ingang parkeerruimte. Bijzonder toch? Daar is duidelijk niet over nagedacht.
Waarom zit ik hier nu zo mee? Ik heb lang niet geweten dat mijn fiets niet voor de deur mocht staan. En ik zou zeker niet op de fiets gaan als ik hem in de fietsenkelder zou moeten zetten en vervolgens nog een stuk lopen, dan word ik extra moe. Maar toen ik eind maart op bezoek was en meteen daarna een afspraak had in het UMCG, was mijn fiets verdwenen. Binnen vertelden ze me dat dat regelmatig voorkomt. Dan moest ik maar even bellen met de gemeente en nadat ik dan geld had betaald kon ik mijn fiets afhalen ergens op een terrein aan de rand van een industrieterrein ver weg. Ik dacht in eerste instantie (kwaad en geërgerd) maar aan 1 ding: ik kom te laat in het UMCG en dat is niet mijn schuld. Zonder mijn fiets was er geen kans dat ik daar binnen een kwartier zou komen. Gelukkig had ik nog ergens een buskaart gevonden (Groningen is traag met de OV-chip) en heb ik een bus gepakt die alvorens naar het UMCG te gaan eerst nog even een rondje Groningen deed. In de bus belde ik dat ik later kwam. Uiteindelijk kwam ik een kwartier later binnen hijgen, helemaal gestresst en vreselijk moe. Dank zij de gemeente!
’s Middags is een vriendin meegeweest om mijn fiets op te halen. Zonder haar hulp zou ik daar nooit zijn gekomen en zelf ben ik het stuk teruggefietst. Met frisse tegenzin heb ik de 25 euro betaald en ik besloot een bezwaarschrift te schrijven. Nu, zo’n 8 weken later, heb ik eindelijk uitsluitsel dat de gemeente ‘uit coulantheid’ mij de 25 euro terug gaat betalen. Dat is prima maar dat was maar deels mijn doel: ik vind het belachelijk dat mensen met allerlei soorten beperkingen en weinig energie geacht worden een heel eind te lopen om bij hun afspraak op het UWV te komen. Het leven is al zwaar genoeg soms, kan de gemeente het dan niet iets gemakkelijker maken? Oftewel: nu ik deze 25 euro heb geaccepteerd betekent dat niet dat jullie van me af zijn. Je hoort nog weer van mij!
Geef een antwoord