Vorige week las ik weer een boek waarin de schrijfster zieke mensen weer eens de schuld geeft van hun ziekte. Voor verschillende ziektebeelden zijn verschillende oorzaken te vinden in je gedrag/persoonlijkheid. Meestal hou je niet genoeg van jezelf, zet je jezelf niet genoeg op de eerste plaats, voel je teveel woede over iets of wat dan ook. Mijn reactie op dit soort uitspraken varieert van woede (inderdaad, haha) tot frustratie tot nadenken over wat ik dan kennelijk allemaal ‘verkeerd’ deed als tiener, de periode voor ik ziek werd.
Om SLE te krijgen moet je allemachtig negatief zijn geweest en al die gevoelens hebben opgekropt. Uiteindelijk uit zoiets zich dan in een ziekte (???). Bijzondere gedachte, want dan ga ik terug naar mijn leven voor mijn 17de en ik kan niet anders dan bedenken dat ik een erg gelukkige jeugd heb gehad, van nature altijd erg positief en enthousiast ben ingesteld, niet te maken heb gehad met grote tegenslagen waar ik van de kaart raakte, een prettige gezinssituatie had en veel vrienden. Ik ben nooit gepest, ik haalde vrij goede cijfers en ik kan me niet herinneren dat ik me naar of negatief voelde (behalve de gebruikelijke puberbui). Vreemd is het niet? Zou ik dan misschien lupus hebben gekregen omdat het allemaal te goed ging? Met mij en mijn omgeving? Daar praten die schrijvers van dergelijke onzin niet over – nee, er ligt altijd iets negatiefs aan ten grondslag.
Ik vraag me af wat andere zieken hiervan vinden. Geloof jij dat je zelf iets verkeerds hebt gedaan? Vind jij in je niet-zieke verleden dingen waardoor je denkt dat je daardoor misschien ziek bent geworden (en dan bedoel ik niet concrete dingen als veel roken en dan longkanker krijgen)? En hoe zit het met kinderen die ziek worden geboren? Wanneer hadden die dan al die negatieve gedachten? In een vorig leven? Volgens mij lopen er ook talloze mensen op deze aarde rond die alleen maar leven voor anderen, zich dagelijks veel zorgen maken, ontzettend negatief zijn ingesteld en toch volmaakt gezond zijn. Hoe kan dat dan? Zoveel vragen. Ik ben benieuwd naar eventuele reacties!
Hoewel ik in het begin ook moeite had met die gedachte heb ik het inmiddels wel aanvaard: wat mij gebeurt veroorzaak ik zélf. Geen slachtoffers meer. Deze gedachte levert veel kwaaie koppen op want het staat haaks op wat de westerling gelooft. Confronterend, want wie durft zo bot te zijn om te spreken van ‘eigen schuld’? Het verbaast me hoeveel mensen ik tegen kom die het wél begrijpen. Die Belgische (toch?) mevrouw met haar dikke boeken is niet de enige. Wat ze schrijft (over ziekte, voedsel of zelfs dieren die je tegen komt) kan je gewoon toetsen. Wat ik zag klopte goed. Ik kom zelf uit een gezin met een zieke ouder. Zo zag ik dat de wereld van de witte jassen onmachtig was om mij twee gezonde ouders terug te geven. Ik bezag deze industrie, waar sommigen alleen de indruk willen wekken aan genezing te werken, ten koste van patiënten die ze ziek houden. Híerover was ik kwaad. Woest! In tegenstelling, het idee dat een mens zichzelf ziek maakt en zichzelf geneest geeft juist hoop. In het algemeen geloof ik dat alternatieve geneeskunde, ’traditioneel’ feitelijk, veel meer respect verdient. En dat gebeurt steeds meer. In een Amsterdams ziekenhuis loopt een Chinese arts die mensen met kruiden helpt. Ook zelf deed ik een cursus handopleggen (Quantum Touch) wat ik nu als EHBO inzet. Heel leuk is dat en iedereen kan dit. Op de cursus wilde ik toch wel even weten of het zin had om iemand te helpen (!) genezen die op geestelijk/psychologisch nivo nog niet klaar was. De cursusleider (Richard Gordon) was me voor en was ook tot dit inzicht gekomen. Hij wilde zich daar nu op richten omdat hij ook de beperkingen van zijn techniek inzag. Ofwel: de mogelijkheid om juist méér succes te boeken.
Waar jij je ziekte aan hebt te danken kan ik moeilijk beoordelen. Er zijn misschien meer redenen. Je kunt je namelijk ook de vraag stellen waarom iemand ‘mismaakt’ wordt geboren. Wat is daar het nut van? Dat weet ik ook niet zeker, al heb ik er wel ideeën over. En ik verwelkom discussie hierover, inclusief emoties van welke vorm dan ook. Het is niet makkelijk. Ik weet het.