Voor mijn nieuwe boek (nee, het vordert niet – het is slechts een ‘idee’ nog) is 1 van de onderwerpen de relatie tussen arts en patiënt. Die verloopt soms uitstekend (vaak als de ziekte of de behandeling uitstekend verloopt) maar soms ook moeizaam. De laatste weken ben ik druk met een boekje dat ik schrijf in opdracht van de Hypofyse Stichting en daarin komt dit onderwerp ook aan de orde. Vandaag kreeg ik een stuk tekst onder ogen (eerder gepubliceerd in Hyponieuws, nummer 1 van 2008) en geschreven door ‘Hypo Crates’: een kritische blik op de arts. Ik voelde zoveel herkenning toen ik het las dat ik enkele passages met jullie wilde delen omdat je wellicht ook zult denken: “Héé ja, precies! Dat komt me bekend voor!”
‘Hypo Crates’ stelt zeer terecht dat ziektesymptomen voor beide partijen lang niet altijd dezelfde betekenis hebben. Waar artsen genieten van het stellen van de juiste diagnose en van de verbetering die zijn inzet de patiënt gebracht heeft, is de patiënt vaak niet zo snel tevreden. Die heeft dan nog steeds klachten waar de dokter niks mee kan. Die klachten staan niet in het boekje en zouden er simpelweg niet moeten zijn na behandeling. Hier was niets over gezegd tijdens de studie. De arts wuift het liever weg en de patiënt is ontevreden. Hij heeft immers nog steeds pijn. Er ontstaat op dat moment een lichte wrevel in de spreekkamer.
De arts refereert vaak aan de “goede laboratoriumuitslagen” waarmee eventuele restverschijnselen bij de patiënt kennelijk weggewuifd worden. Helaas is het toch maar al te vaak zo dat als je lab-uitslagen aangeven dat je geen ontstekingen hebt, je je echt ontzettend slecht voelt. Als je dan nog twee weken aanrommelt en je bent nog veel verder achteruit gegaan heb je geluk als je bloed dan wel laat zien dat er iets mis is. Waarom gebeurt dat niet eerder? Zo zou het moeten zijn volgens de boeken!
Vaak horen mensen dat ze nadat de juiste behandeling wordt ingezet theoretisch hersteld zouden moeten zijn of ‘beter’, maar veel symptomen als vermoeidheid blijven zonder duidelijke oorzaak bestaan. Als dat wordt genegeerd dan kun je je als patiënt niet serieus genomen voelen. Verwacht je van de arts dat hij je zorgen wegneemt en dat hij of zij je wellicht een psychologische behandeling geeft, dan ben je aan het verkeerde adres. Bij de arts is het vaak puur theoretisch en als jij past binnen het boekje (of de leerstof) dan is dat prima. Zo niet, tja, wat doen we dan? Helaas passen de meeste van ons met onze symptomen niet precies in het studieboek. Maar hopelijk is jouw band met jouw arts goed genoeg om samen tot een tevreden oplossing te komen en toch lang genoeg door te zoeken naar de juiste aanpak.