In het begin van mijn carrière als chronisch zieke reisde ik internationaal nog wel eens alleen. Ik was jong en ik vond dat ik voor mijn 25ste alleen de wereld in moest zijn geweest, ziek of niet ziek, dat maakte niet uit. Toen ik dat eenmaal gedaan had, was het klaar. Er volgden alleen maar reguliere vakanties en stedentrips en er was altijd wel iemand die met me meeging. Vaak is het dan ook zo dat mijn mede-reiziger zo nu en dan wel wat dingen voor mij doet, vooral op het gebied van slepen met tassen en koffers. Zelfs bij het dragen van een boodschappentas met meer dan 1 fles of pak drinken merk ik al dat dat eigenlijk te zwaar is, dus een koffer is dat helemaal!
De laatste paar weken voel ik me uitzonderlijk fit (meestal dan) en dat komt natuurlijk door alle prednison die zich een weg baant door mijn lichaam. In het kader daarvan leek het me dan ook een goede optie dat in mijn eentje naar Londen zou reizen (per trein) om mijn broer (die daar woont) op te zoeken. Ik weet niet zeker of ik het ook had overwogen zonder mijn wondermiddeltje, mijn duracell. Maar nu, een paar dagen na de reis, weet ik het wel zeker: nee, dat kan niet. Helaas …
Alleen reizen op zich gaat me prima af. Als mijn koffer op een andere manier dan door mij vervoerd op mijn bestemming aan zou komen zou het nog steeds prima gaan. Als de NS mee had gewerkt en niet allemaal treinen uit had laten vallen waardoor ik veel vaker over moest stappen dan eigenlijk de bedoeling, dan zou ik ook best tevreden zijn geweest denk ik. Maar door alle onzekerheid en onbetrouwbaarheid van het OV kan het eigenlijk gewoon niet. De terugreis heeft me gesloopt. Omdat mijn broer alweer naar het werk was en ik toch echt prima in staat ben zelfstandig te reizen, liep ik zelf met mijn koffer naar het metrostation om vervolgens de metro naar St. Pancras te nemen. Geen enkele overstap dus dat ging (op de niet-aawezigheid van een lift bij Whitechapel na) prima. Ook de Eurostar in, verliep goed. Twee treden kan ik mijn koffer best optillen. Maar vanaf mijn aankomst in Brussel verliep het niet meer zo soepeltjes. Zoals alles in België is ook het station oud. Er zijn vrijwel geen liften, of niet duidelijk aangegeven. Het station is groot dus je moet ver lopen (de Eurostar bevindt zich bij Perron 1/2 en meestal kom je aan ergens op perron 19 of 20). Toen zag ik 3 kruisjes achter de trein naar Schiphol staan, in plaats van het perronnumer. Direct daarna riep de omroeper om dat de trein naar Schiphol niet zou rijden door problemen op het Nederlandse spoor. Dat was het. Verder geen bericht. Ik besloot zomaar een trein naar Antwerpen te pakken dan want dan was ik ten minste dichter bij huis. Vervolgens begon een stuk reis van koffer in en uit de trein, trappen op en af (dubbeldekkers) en lopen over stations. In Nederland bleken er (op een doordeweekse dag) ook geen treinen te rijden tussen Rotterdam en Utrecht (optie 1 voor mij) en Schiphol en Amersfoort (optie 2). Zucht. Inmiddels was ik doodmoe en daardoor kwaad en geïrriteerd. Met anderhalf uur vertraging arriveerde ik weer in mijn eigen huis. Mijn hele lichaam deed zeer. De volgende dag ook. Van de intense moeheid had ik ook hoofdpijn erbij gekregen. Ik baalde.
Als je als chronisch zieke alleen reist, moet alles perfect verlopen wil je fit blijven. Ik had nog de mazzel dat ik steeds kon zitten in treinen waarin het zo vol was dat er steeds mensen in het gangpad stonden. Ook dat kan mijn lichaam niet volhouden. Vertraging is niet goed omdat de reisduur sowieso vaak al te lang is en het meenemen van bagage is lastig. Ik heb voor mezelf nog geen plan gemaakt voor het eventueel alleen reizen in de toekomst maar ik weet wel dat ik zoveel mogelijk de NS zal vermijden en me het liefst laat brengen en halen naar Schiphol en dan op de plaats van bestemming een taxi neem. Vaak heb je dan wel hogere kosten (die de meeste chronisch zieken niet kunnen betalen door bv de lage uitkering) maar dan moet ik maar wat langer sparen als ik dat echt wil. En verder: ik vind het toch veel gezelliger in gezelschap te reizen dus misschien reis ik wel helemaal niet meer alleen! 🙂