De afgelopen bijna vier jaar heb ik haast onafgebroken lopen kwakkelen met mijn gezondheid. Ik ging van opvlamming naar opvlamming en tussendoor waren er de andere nodige problemen. Ondertussen experimenteerde ik met nieuwe immuunonderdrukkende medicijnen en haast het enige wat ze leken te doen was mij nieuwe ontstekingen geven. Het was een zware tijd, waarvan ik nu hoop dat die ten einde is gekomen omdat ik eindelijk ben gaan luisteren naar mijn lichaam.
Al diverse malen heb ik gedacht dat het anders moet. Anders dan ik die weer naar het ziekenhuis gaat en nieuwe medicijnen voorgeschreven krijgt waarop we dan maanden gaan wachten tot het misschien aanslaat. Het nadeel van afweeronderdrukkende medicatie is dat het vaak minstens drie maar soms ook wel zes maanden tot een jaar duurt voor er enig resultaat te verwachten valt. En ondertussen krijg je wel de eventuele bijwerkingen want die zijn er dan wel weer meteen.
Het ziekenhuis is niet een plek waar je geneest. Het ziekenhuis is vooral bedoeld als methode om (meestal) fysieke problemen te onderdrukken met potjes pillen. Als je geluk hebt, werkt het een paar maanden, jaren of zelfs de rest van je leven. Als je pech hebt, zoals ik, doet het dat niet. Nu lijkt er een oneindige hoeveelheid te zijn waarmee kan worden geëxperimenteerd bij mijn ziekte (en die wordt ook steeds aangevuld met nieuwe medicijnen) dus je kunt lang door blijven zoeken, maar of je ook vindt?
Ik heb wel eerder geschreven over dingen die ik hoorde van andere patiënten of ergens las, dingen/methoden waar anderen veel baat bij hebben zoals stoppen met suiker, stoppen met zuivel/ gluten, vegan worden, kijken naar trauma’s en mentale oorzaken, alternatieve geneeswijzen, etcetera. Sommige heb ik wel eens eerder geprobeerd maar altijd stopte ik na een week, twee weken, een paar maanden… omdat het resultaat uitbleef/het te onhandig was/ik mijn geloof verloor/het teveel kostte en noem maar op.
In december las ik Food, Body, Mind van Wendy Walrabenstein die aan de hand van de methode in dit boek onderzoek doet naar mensen met bepaalde vormen van reuma en een plantaardig (vegan) dieet en de uitkomsten zijn zeer positief. Het gaat om onbewerkt vegan dus geen pakjes en zakjes, geen suiker (behalve fruit) en verder dus heel gezond eten plus een aanvullende gezonde levensstijl van voldoende beweging, slaap en geestelijke rust. Er ging na al mijn verwoede pogingen toch meteen weer iets kriebelen ook omdat Wendy uitlegt dat alles draait om jouw ultieme motivatie. Ze schreef dat de meeste motivaties niet goed genoeg zijn omdat ze niet belangrijk genoeg zijn voor je. Dan haak je af. Dat gebeurde bij mij ook. Chocola was vaak lekkerder dan wat ik mezelf voor ogen hield bij een streng dodelijk saai dieet en zodra ik dan een keer zwichtte voor een stukje, werd het algauw een reep en gooide ik de handdoek maar weer in de ring.
Nu hoopte ik dat ik alles (met name de afgelopen vier jaar en mijn vreselijk heftige darmklachten) zo zat was dat ik nu wel door zou gaan; dat de eventuele beloning van geen buikpijn meer en misschien wel minder fysieke klachten zoeter zouden zijn dan de smaak van mijn favoriete chocola.
Na drie weken vrijwel geen darmklachten meer hebben, hielp enorm om door te zetten. En daarnaast had ik fysiek een ongekend goede januarimaand waarin ik het bewegen weer wat op kon bouwen en op een gegeven moment al drie keer per week in het fitnesscentrum te vinden was. Maar dat bleek wat teveel van het goede want de maand sloot ik helaas af met weer een nieuwe opvlamming, waarschijnlijk veroorzaakt door een verkoudheidsvirus.
Omdat ik niet te heftig van start wilde gaan, heb ik toen ik op 1 januari begon wel de regel ingesteld dat ik in de horeca niet vegan hoef te eten en een keer per week horecazoetigheid mag. Als ik vaker ga, dan de andere keren niet. Thuis eet ik in principe helemaal geen zoet, behalve fruit. Zolang verpakkingen dicht zijn of überhaupt niet in huis, gaat dat prima. Qua plantaardig eten, eet ik nog wel een of twee keer per week een ei en heb ik nu na een maand weer een stuk kaas in huis waar ik een, eventueel twee dagen per week wat van mag eten. Brood probeer ik drie keer per week tijdens de lunch te vervangen voor soep of salade. Ontbijten deed ik toch al niet met brood maar met havermout. Verder ben ik aanvullend b12 gaan slikken en een omega 3 algenpil.
Hoewel ik een flink instortweekend heb gehad anderhalve week geleden, gaat dit me over het algemeen best goed af. Ik heb de Yogi Youssef dadels ontdekt als ‘zo nu en dan’ zoete snack en van vooral sinaasappels als vervanging voor mijn late middagsnack word ik heel blij. Het instortweekend met veel Tony’s, taart en chips ben ik te boven gekomen doordat ik me bedacht dat de opvlamming vast niet korter zou duren als ik weer terugval in mijn oude patroon nadat ik een maand lang zo mijn best heb gedaan. Dat hielp. Ik ga nu gestaag maar moedig door. Ik heb een nieuwe mentaliteit van: ‘af en toe een instortdag is geen probleem’ en kijk met meer liefde en compassie naar mezelf en het proces. Zou dit me dan missschien, heel misschien, meer kunnen opleveren dan al die zware medicatie?
Ondertussen doe ik het iets rustiger aan met sporten (kan ook even niet anders), neem ik tijd voor meditatie en mindfulness, probeer ik te luisteren naar wat mijn lichaam me vertelt, zorg ik voor goede nachten en voldoende frisse lucht en geniet ik van de kleine dingen in het leven (wat heerlijk hè, al die zonnige dagen!). Moedig voorwaarts.
Alweer drie weken geleden was ik 3 dagen achter elkaar in het ziekenhuis te vinden om prednison per infuus toegediend te krijgen. Dat duurt alles bij elkaar ongeveer anderhalf uur voor 750mg per dag. Daarna mocht ik weer naar huis om daar van de bijwerkingen te genieten 😉