De eerste blogpost van dit jaar is een feit: Een gelukkig 2018! Een post die al een tijdje op zich liet wachten: ideeën genoeg maar van het schrijven kwam het maar niet… Zo’n frisse start na een jaarwisseling helpt dan toch. Niet dat ik echt goede voornemens verzin voor vanaf 1 januari, maar ik heb voor mezelf wel een aantal wensen en daarvan is wat meer regelmaat in berichten op deze blog er één. De tweede is eindelijk het e-book online plaatsen (bijna klaar met het omzetten, alleen nog het vormgeven, wat feitelijk het meeste werk is voor deze perfectionist die nooit tevreden is) en dan hopelijk ook nog een e-cursus erbij (tekst is klaar, nu nog in e-formaat).
December was voor mij een prutmaand, daarom voelde het ook alsof ik deze frisse start echt nodig heb. Ik heb erge rugpijn gehad (niet gek als je vrijwel altijd in een slechte houding zit, omdat dat de minste pijn geeft), was geestelijk en fysiek flink uitgeput, kreeg vervolgens ook nog maag- en darmklachten rond de Kerst en daarna kwamen nog de vrouwelijke kwaaltjes. Soms bedenk ik me wel eens dat de dagen dat ik vrijwel geen pijn heb, op 1 hand te tellen zijn. Dat klinkt als heftig, vooral als ik me dan bedenk dat 2017 fysiek voor mij een veel beter jaar was dan 2016. 2017 ben ik geheel ‘ontstekingsloos’ doorgekomen en dat is niet meer voorgekomen sinds 2005. Cellcept is kennelijk het medicijn voor mij. Daarmee is mijn gezondheid een stuk stabieler geworden.
“Op papier staat dit allemaal geweldig”
Maar maakte ik in de eerste maanden van 2017 nog sprongen voorwaarts, aan het einde van de zomer stopte die vooruitgang. Vooral op vakanties in warme landen met droge hitte (Italïe, Roemenië en Griekenland) voelde ik me echt goed. Terug in het natte, koele Nederland niet.
Ik weet niet waarom de vooruitgang in conditie is gestagneerd, maar ik ben nog niet tevreden over mijn energieniveau en 1 van mijn wensen voor 2018 is dan ook om toch naar een hoger niveau te klimmen. Ik ben van plan me meer te concentreren op een vlotter looptempo en meer oefenen met heuvels lopen op de loopband in het fitnesscentrum. Verder wil ik de spierkrachttraining gestaag opbouwen iedere 2 tot 3 weken, wellicht (yin) yogalessen nemen (doe ik nu vooral thuis) en misschien gaan zwemmen. Op papier staat dit allemaal geweldig maar in de praktijk moet ik wel dealen met heel wisselende energie en daarnaast het plannen om dingen heen die me meer energie kosten en waar ik voor of na niet intensief kan bewegen. Herken jij dit? Hoe pak jij dat aan?
“Ik ben zat van altijd maar dat schuldgevoel.”
Verder ben ik vaak niet tevreden met wat ik doe. Ik heb altijd een gevoel van onrust en een schuldgevoel. Al jaren (sinds ik ben afgekeurd in 2008) heb ik het gevoel dat ik moet overcompenseren. Omdat ik niet werk, vind ik dat ik op werkdagen ‘iets nuttigs’ moet doen. Wat dat nuttigs is, wisselt nogal. Ik heb ‘milde’ dagen waarop ik het prima vind als ik lees, een wandeling maak of teken maar er zijn vaker dagen dat ik vind dat ik iets moet presteren: een blogpost schrijven, werken aan een boek of e-cursus, de website updaten, meer tijd besteden aan social media of LinkedIn… kortom: dingen die min of meer werkgerelateerd zijn. Ik ben ten slotte nog altijd ZZP-er, hoewel mijn mate van activiteit en inkomsten nogal wisselen. De laatste jaren heb ik weinig bijverdiend omdat ik altijd of te ziek was of al mijn energie nodig had om enigszins te herstellen. Ook nu ik stabieler ben, merk ik dat ik veel minder energie heb dan dat ik aanvankelijk dacht te hebben. Ik blijf mezelf maar overschatten. Misschien was ik ook wel te hoopvol. Ik dacht dat een periode zonder ontstekingen er wellicht voor zou kunnen zorgen dat ik terug zou komen op het niveau van voor 2006 waarin ik nog fulltime werkte (wel met moeite), maar daar zit ik nog steeds lichtjaren vandaan helaas. Ik denk soms dat ik teveel schade heb opgelopen door alle ontstekingen dat ik dat niveau niet meer haal. Maar ik blijf wel altijd hoop koesteren.
Ik zou willen dat ik gewoon kon rondhangen. Me gewoon kon overgeven aan wat het is. Niet steeds het gevoel hebben dat ik die dag toch iets moet doen, ook al lig ik voor pampus in bed. Ik ben zat van altijd maar dat schuldgevoel. Hoe heb ik mezelf dat toch aangepraat? En belangrijker: hoe kom ik ervan af?
Mijn wensen dus concreet:
– meer tijd en aandacht besteden aan deze site
– een betere conditie opbouwen
– en veel liever en milder zijn voor mezelf.
Ik krijg zelf maar nooit genoeg van de wensen en voornemens van andere mensen (ik heb al heel wat blogposts hierover gelezen – genieten!). Wat zijn jouw wensen?
