Rond de kerstdagen las ik in de Happinez (tijdschrift) een artikel over Taoïsme en het inspireerde mij zo dat ik meteen wist dat ik daar een blog over wilde schrijven.
De basis van het Taoïsme is volgens het artikel ‘laat je meedrijven met de (levens)stroom in plaats van er krampachtig tegenin te zwemmen’. Iedere keer als ik op mijn iPod ‘I don’t want to fight no more’ (van Tina natuurlijk) hoor dan denk ik dat ik precies hetzelfde zou moeten doen. En dat denk ik nu al bijna drie jaar. Eigenlijk lever ik nog steeds iedere dag hetzelfde gevecht: wat kan ik vandaag wel en wat kan ik vandaag niet en waarom kan ik dat niet – ik ga het lekker toch proberen. Op zich is met proberen niets mis. Als je geen grenzen opzoekt kom je er ook niet achter waar ze zijn en bovendien … je zou toch wel willen ontdekken als je op een dag iets meer zou kunnen dan de vorige dag?
De waarheid is natuurlijk dat vechten tegen de natuur in ontzettend veel onnodige energie kost die je ook in kunt zetten voor andere projecten die wel soepel gaan. Het is veel handiger gewoon te doen wat lekker gaat en goed lukt. Door (volgens het artikel) vol vertrouwen mee te gaan met de stroom in je leven zul je een stuk vrediger en een stuk lichter worden. Dat klinkt heel mooi. Maar dan vraag je je nog steeds af: bereik ik dan wel alles wat ik wil (voor zover je de wens hebt wat te willen bereiken in je leven)? Kennelijk wordt je door mee te gaan met de stroom van binnen stil, leeg en ontvankelijk; en weer net zo open, spontaan enm flexibel als een kind. Stil van binnen … dat lijkt me heerlijk rustig. Maar tegelijkertijd ook een vrij onmogelijkheid! Mijn hersenen werken nog steeds overuren ter compensatie van het ‘gebrek’ aan mijn lichaam.
Het idee van de Tao is dat je je eigen lot toch niet in de hand zult hebben. Meestal zullen dingen vanzelf op hun plaats vallen als wij het gewoon laten gebeuren: gewoon niets forceren en geduld hebben. Wij hebben allemaal ideeën over hoe ons leven eigenlijk zou moeten zijn, maar dat zijn slechts onze gedachten, waarin wij ons ‘ik’ vooropstellen. (Als je zo’n stukje met de kerstdagen leest, dan wordt de tekst nog mooier en wijzer!)
Behalve het artikel (en het boek de Tao van Poeh dat ik jaren geleden las en die meteen op mijn favoriete boeken-lijst terecht kwam) heb ik me verder <nog> niet verdiept in Taoïsme. Maar het lijkt mij dat deze filosofie een prachtige levensvisie oplevert voor veel chronisch zieken met mij: ‘De ware Taoist is een flexibel persoon die meedrijft met de stroom van het leven en er onder alle omstandigheden het beste van weet te maken.’ Dat laatste doen we vaak al, maar dat eerste kan ons nieuwe dingen/inzichten in het leven brengen en dat is toch prachtig aan het begin van een nieuw jaar.
Ik wens mijn lezers een gelukkig, gezond, inspirerend en creatief 2009!