Ooit heb ik wel eens geschreven over hoe een hekel ik had (in den beginne) aan lotgenoten. Ik wilde absoluut niets met ze te maken hebben, want (jawel, ik had een goede reden) ze zeurden en ze klaagden alleen maar (kennelijk die eerste paar die ik tegen mocht komen op mijn ziekenpad) en bovendien was (stiekem) het in aanraking komen met andere zieken wel erg confronterend als je zelf in de eeuwigdurende fase van ontkenning leeft.
En nu, en dat weet iedereen ook, ben ik al een tijdje helemaal bijgedraaid. Eigenlijk sinds ik me aanmeldde als vrijwilliger bij de NVLE en toen bleek dat die andere zieke vrijwilligers net van die vrolijkerds waren als ik.
Toen Annemiek in mijn gastenboek begon over bondgenoten als nieuwe prachtige term voor lotgenoten (ik ben blij met dit woord, DANK!) dacht ik, ik wijd er toch nog eens een stukje aan.
Kijk, in je eigen alleenige wereldje kun je nog wel eens doen alsof je ziekte geen naam heeft. Toegegeven, je merkt heus wel dat het er is, maar ach, iedereen is gezond en jij ook, of je wilt het zijn en doet goed alsof. Toch, wanneer je dan eens die lot… ehm bondgenoten tegenkomt en het blijken optimistische, blije, positieve, doorzetters die al menig tegenslag (die jou onwijs bekend voorkomt) hebben overwonnen, dan voel je je ineens gesterkt. Echt gesterkt: je bent niet meer alleen. Want stiekem voelde je je wel een beetje zo soms: alleen. Jij bent ziek, je hebt iets raars, en in je omgeving is niemand die dat ook heeft.
Eigenlijk ben je toch altijd op zoek naar herkenning. Dat is niet vreemd, dat ligt in de menselijke aard. Wanneer je iemand vindt die net zo is als jij, dan pas weet je echt dat je niet raar bent. Dat je ergens in deze wereld toch wel als ‘normaal’ kunt functioneren en dat er een groep is waarbij je aansluiting vindt, waarbij je er toch weer helemaal bijhoort.
Ook voor ouders van kinderen met een ziekte is dit denk ik van belang om te weten. Een kind voelt aan dat het anders is dan de rest. Laat dat kind wanneer mogelijk zien dat het toch niet zo anders is, dat er wel kinderen zijn die hetzelfde zijn als hem of haar. Dat steunt en helpt. Het maakt je sterker.
Veel succes met het zoeken naar je bondgenoten. Het zijn er meer dan je denkt en ze zijn overal!:-)
Hee das leuk, om mezelf terug te lezen… t relativeert de rare reactie van de reumatoloog vanmorgen.
Na een ochtendje janken, heb jij me weer even laten glimmen. Ik kan er weer tegen dankzij jou en
zonder dat je t wist, das pas een vrijwilliger!!