De afgelopen weken ging ik als een speer. Het warme weer doet mij goed. Afgelopen week heb ik voor het eerst sinds jaren weer eens 15 kilometer gefietst. Toen ik zondag had besloten dat ik dinsdag op de fiets naar mijn startersbegeleider ging was ik al zo trots op mezelf dat het eigenlijk niet eens meer uitmaakte of de prestatie een succes zou worden of niet. De gehele maandag had ik ook een enorm euforisch gevoel (waar je als chronisch zieke soms al niet blij van kunt worden) en terwijl de heenweg niet meeviel, viel de terugweg dat wel. Het ging heerlijk en ik voelde me kerngezond. Op zulke momenten wil ik wel eens vergeten dat het niet altijd zo goed gaat!
Ik had sporten alweer echt als prioriteit gesteld en ga nu iedere zondag naar het fitnesscentrum. Dat is ten minste een dag waarop het me ook daadwerkelijk lukt om heen te gaan. Maandag had ik 4,5km gelopen en woensdag besloot ik in het fitnesscentrum mijn cardiogedeelte maar te verdubbelen naar 45 minuten (en dat terwijl ik ook stevig wandelend heenga: 1,7 km per enkele reis). ’s Middags voelde ik me terecht uitgeput en dat ging ten koste van mijn lopende projecten. Donderdag had ik redactiedag in Utrecht, vrijdag was het Bloemetjesmarkt, zaterdag weer sporten en de stad in en mijn vingers werden dikker en dikker. Toen ik zaterdagmiddag in bed naar mijn vingers lag te kijken maakte ik me voor het eerst zorgen. Het zag er ook zo lelijk uit! Deden m’n botjes aan het begin van de week alleen ’s avonds laat en ’s nachts pijn, nu was dat al gedurende de hele dag. Het ging niet meer over, ondanks de warmte buiten. En de botten in het midden van mijn vingers zijn enorm opgezet. Geen wonder dat ze zo stijf voelen en zo’n pijn doen. Vanochtend deden al mijn botjes zeer (ellebogen, knieën, voeten, handen). Dat deed me denken aan de periode vanaf 2000 toen ik eigenlijk best heel fit was (qua longcapaciteit) maar hele zere botten had. En het enige wat bij mij echt tegen zere botten werkt … prednison – minimaal 5mg = perfect!
Nu ben ik in dubio en allerlei manieren aan het verzinnen om de stijfheid uit mijn gewrichten te krijgen (nee, nog geen prednison nu!). Kennelijk werkt de acupunctuur niet meer zo goed als vorig jaar en 2 jaar geleden alhoewel mijn knieën en voeten doorgaans geen pijn meer doen … dus vanaf nu ga ik eerder naar bed, zowel ’s middags als ’s avonds en doe ik het iets rustiger aan met mijn conditieprogramma. Verder smeer ik met een tube koperzalf die ik nog had liggen (geen idee wat daar het nut van is). En dan maar hopen dat het snel verdwijnt. Want ik vind het vreselijk dat die pijn waar ik toen 36 uur mee werkte me nu verlamd, me moe maakt, ervoor zorgt dat ik het sneller koud heb en een soort algeheel gevoel van malaise bewerkstelligt. Niet de bedoeling!