Mijn gedachten zijn eigenlijk bijna altijd heel druk en nogal chaotisch. Ik probeer allerlei dingen niet te vergeten en vergeet juist van alles. Ik maak overal lijstjes en papiertjes van en nieuwe ideeën (en geniale ingevingen, die krijg ik per dag schijnbaar meerdere keren) moet ik steeds weer meteen opschrijven anders komen ze en gaan ze. Ik weet dat veel mensen veel drukte in hun hoofd hebben, en ook veel in hun hoofd leven, maar pas geleden las ik dat dat ook typisch kenmerk is van veel chronisch zieken. Het is voor zieken heel normaal om vooral in je hoofd te leven (daar druk te zijn) omdat de rest van je lichaam niet altijd even goed meewerkt en het ook een manier van afsluiten is. Afsluiten van de rest van je lichaam dat pijn doet of geen energie heeft. Volgens mij heeft het nog meer redenen …
In de periode tussen zomer 2006 en zomer 2008, toen ik geveld was door enkele ontstekingen en ik verre van fit was en veel pijn had, merkte ik voor het eerst dat mijn leven zich grotendeels afspeelde in mijn hoofd. Het was een enorme, niet te stoppen, drukte daar. Ik lag veel op bed naar het plafond te staren en had 1001 ideeën over wat ik zou kunnen doen als ik fit zou zijn geweest. Ik wilde van alles en daar kwam geleidelijk aan steeds meer bij. Ik kon geen rust vinden. Letterlijk niet. En omdat het me niet lukte rust te vinden in mijn hoofd (er was geen overgave aan de situatie dat ik nu eenmaal even niets anders kon dan platliggen en vooral niet bewegen) kon ik ook niet uitrusten. Ik kwam toen voor het eerst in aanraking met meditatie. Dat is niet iets wat je direct helpt maar het drukt je nog meer met de neus op de feiten. Je observeert je gedachten en dat geeft wel een mogelijkheid om er een klein beetje afstand van te nemen, om ernaar te kijken.
Bij veel chronische ziekten speelt vermoeidheid een belangrijke rol en daarmee gepaard gaand ook een verminderde hersencapaciteit (oftewel: vergeetachtigheid). Dat is logisch want als je moe bent, onthoud je dingen minder goed en werken je hersenen een stuk trager dus kun je langzamer bij de opgeslagen informatie in je hoofd. Toch blijft die drukte gewoon voortbestaan, al die rommelige gedachten door elkaar heen, ondanks de moeheid. Die drukte wordt nog een extra obstakel om goed naar mensen te kunnen luisteren en in je op te nemen wat ze zeggen. Je hoort het wel, maar het blijft niet plakken. En omdat het zo druk is in je hoofd, dwaal je extra vaak af omdat je allerlei gedachtegangen probeert te volgen – je wilt ze immers niet vergeten! Het moet dus gezegd meteen als jij het denkt. Dit is lastig en werkt niet effectief.
Ik ben aan het zoeken naar een oplossing, maar die heb ik nog niet gevonden. Opschrijfboekjes helpen (meteen noteren zodat je hoofd weer leeg is en op die manier ruimte heeft voor nieuwe gedachten of de woorden van anderen) en goed uitgerust zijn helpt, maar dat is moeilijker gezegd dan gedaan. Daar heb je niet altijd controle over. Wat mij ook hielp: weten dat ik niet de enige ben. Als ik erop let dan zie ik dat veel chronisch zieken een chaos in hun hoofd hebben en moeite hebben dingen te onthouden of orde in de chaos te creëren, en ach … eigenlijk zorgen al die talloze gekke gedachten soms ook wel weer voor een gezelligheid: gezellige dwalingen. Een beetje afleiding.