Eenzaamheid

Zoals vorige week al aangekondigd is ’tie hier dan – de blog over eenzaamheid bij chronische ziekte. De laatste tijd is hier veel onderzoek naar gedaan en uit dat onderzoekt komt naar voren dat eenzaamheid veelvuldig aanwezig is. Laatst had ik op Facebook (Ziekelijk Gelukkig) de vraag gesteld wat voor eenzaamheid dat nu is. Is het eenzaamheid in de letterlijke zin van het woord: eenzaam omdat je geen vrienden hebt en meestal alleen thuis bent of is het eenzaam op een andere manier: eenzaam omdat jij anders bent dan andere mensen – eenzaam omdat jouw leven zo anders lijkt te verlopen en zich grotendeels tussen de medicijnen en in bed of in het ziekenhuis afspeelt?

Voor mij persoonlijk geldt meer het laatste. Ik heb een fantastisch netwerk om me heen en nog steeds alle vrienden die ik ook had voor ik ziek ben. Ik heb mensen die naar me luisteren, die er voor me zijn (ik luister ook naar hun en ik ben er ook voor hun – ten minste dat hoop ik dan maar!) en mensen waarmee ik leuke dingen kan doen die me afleiden van het chronisch ziek zijn. Dingen die de dag doorbreken en die het leven iets mooier maken dan dat het soms is.

Vaak wordt er als tip gegeven om online vrienden te zoeken als je die niet hebt. Kijk eens op een patiëntenforum als je wilt praten over je aandoening. Maar ik kan me ook goedvoorstellen dat je dat juist niet wilt. Bovendien is het nadeel van internet en vrienden zoeken op internet dat het vaak blijft bij een virtuele vriendschap. Het lijkt soms wel dat hoe meer vrienden mensen op Facebook of op Hyves hebben hoe minder hechte vriendschappen ze in het echt hebben. 500 vrienden in de virtuele wereld maar als je echt iemand nodig hebt …

Ook kun je je misschien aansluiten bij een boekenclub, een kookclub of een cursus gaan volgen. Vooral als je veel in bed ligt en geen baan meer hebt is de kans op sociaal isolement groot. Het is altijd goed om naar buiten te gaan en eens iets anders te kunnen doen. Misschien kun je de schaarse energie die je hebt besteden aan iets wat je met andere mensen kunt doen?

En die andere vorm van eenzaamheid – het je alleen voelen in je ziekte? Tja, daar kunnen lotgenoten je soms mee helpen. Dat zijn mensen die weten wat je meemaakt en daarmee kun je je ervaringen delen. Maar vergeet niet dat ook niet-zieke mensen zich waarschijnlijk wel eens eenzaam voelen – bij een levenswijze die ze kiezen, bij een standpunt dat ze innemen, misschien zelfs wel in een relatie (dit komt vaker voor dan je denkt). Praat erover met anderen en je kan (soms) verbaasd zijn over wat je terughoort.