“Een liter lauw water, een eetlepel honing en een eetlepel azijn.” Ik schrijf het op. “Dat lijkt me ontzettend smerig,” zeg ik tegen mijn vader en drie dagen later heb ik het nog niet geprobeerd. Weet je dat kalk en Movicol ook heel vies zijn en die moet ik wel nemen dus die gaan voor. Een tante heeft van een kennis gehoord dat een dochter van een andere kennis (?) die al een half jaar lang op bed lag omdat ze doodmoe was, opknapte toen ze bovengenoemde samenstelling enkele dagen achter elkaar tot zich nam. In het kader van ‘Je kunt het altijd proberen’ en ‘baat het niet dan schaadt het ook niet’ moet ik me hier dus ook aan wagen. Ik probeer nog de ‘maar azijn is helemaal geen voedingsmiddel!’ (H. & M. Diamond in “Een leven lang fit”) maar dat argument helpt niet. Ook ‘ik drink al iedere dag water en op de meeste dagen heb ik ook wel azijn of honing in mijn eten, dus in feite neem ik alles al’ heeft geen zin. Ik kijk naar de gelige lauwe substantie in de maatbeker voor me.Zojuist heb ik een kwart in één keer achterovergeslagen, maar de tweede beker vol stokt in mijn keel. Ik lijk ineens niet meer te kunnen slikken. Mijn hele lichaam verzet zich tegen het drankje dat niet alleen vies smaakt maar ook vies ruikt. Wat ik nu doe (alles in 1x opdrinken) is sowieso niet goed want ik zou dit lekkers over de hele dag moeten verdelen, wil het helpen. Jaja, wie dat bedacht heeft! Dan wordt de hele dag lijden …Het vooruitzicht van nog zo’n beker zorgt voor een permanente onweerswolk boven mijn hoofd, laat staan drie van die bekers. Drie dagen later en nog even moe geef ik er de brui aan. Als ik het tegen mijn vader zeg, zegt dat dat zoiets simpels toch ook niet zou kunnen helpen. Maar waarom dacht hij er een week geleden dan anders over? Toen zou en moest ik het proberen, anders had ik er niet genoeg voor over om beter te worden en nu ineens had het toch niets kunnen worden? Omdat je op een gegeven moment niets meer te gek is, zo wanhopig ben je. Maar ik ben toch geen menselijk proefkonijn tegen elke prijs?